Του Δημήτρη Στεργίου
Πώς η χώρα το 2010 οδηγήθηκε στο Μνημόνιο «ως πρόβατον επί σφαγήν» από τους Γαλλογερμανούς και την τότε ελληνική κυβέρνηση, που απέρριπταν μετά βδελυγμίας τη μόνη σωστή και ωφέλιμη για εκείνη και τους δανειστές λύση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, την οποία φέρεται ότι πρότεινε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και επιμόνως και σχεδόν μοναχικώς ο γράφων με πέντε συνεχή άρθρα
Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι ύστερα από αυτά που είπε ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και πρώην αναπληρωτής εκτελεστικός διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) κατά την κρίσιμη περίοδο ένταξης της χώρας μας στο πρώτο Μνημόνιο (Μάρτιος 2010- Δεκέμβριος 2011) Παναγιώτης Ρουμελιώτης στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Συγκεκριμένα, ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι τότε το ΔΝΤ είχε σοβαρές επιφυλάξεις για την εμπλοκή του σε ένα πρόγραμμα χρηματοδοτικής στήριξης της Ελλάδα, διότι αυτό έπρεπε να συνδυαστεί με κούρεμα του ελληνικού χρέους προς τους ιδιώτες (που τελικά έγινε ύστερα από τρία χρόνια και πήγε για το … Γάμο του Καραγκιόζη, χωρία να πάει κανένας πάλι φυλακή!). Έτσι, όπως τόνισε, ο τότε γενικός διευθυντής του Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν (ο γνωστός για το επεισόδιο με την … καμαριέρα!) κάλεσε μυστικά κυβερνητικούς εκπροσώπους της Γαλλίας και της Γερμανίας στην Ουάσιγκτον, ώστε να τους πείσει για την αναγκαιότητα άμεσης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.
Ωστόσο, πρόσθεσε ο κ. Ρουμελιώτης, οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ αντιμετώπισαν την κάθετη άρνηση των Ευρωπαίων, κυρίως των Γάλλων, τονίζοντας ότι οι εκπρόσωποι της Γαλλίας και Γερμανίας, όπως και ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ ) Ζαν-Κλοντ Τρισέ, πίστευαν ότι με την αναδιάρθρωση του χρέους οι ευρωπαϊκές τράπεζες, που κατείχαν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, θα έπρεπε να καταγράψουν ζημιές στους ισολογισμούς τους, κάτι που θα κλόνιζε την αξιοπιστία τους. Επίσης, τόνισε ότι από την πλευρά της, η τότε ελληνική κυβέρνηση πιθανώς φοβόταν τις αντιδράσεις του κ. Τρισέ που απειλούσε ότι θα διέκοπτε τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών, ενώ η κυβέρνηση φοβήθηκε επίσης το πολιτικό κόστος. Τελικά, όπως ανάφερε ο κ. Ρουμελιώτης, υπό την πίεση των εκπροσώπων της Γαλλίας και Γερμανίας το ΔΝΤ αποφάσισε τη χρηματοδότηση της Ελλάδας με 30 δισ. δολάρια τον Μάιο του 2010.
«Η Ελλάδα οδηγήθηκε «ως πρόβατον επί σφαγήν» και αποδέχτηκε ένα βίαιο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, δηλαδή αυστηρής λιτότητας, τόνισε ο κ. Ρουμελιώτης, σχολιάζοντας τις παραδοχές του Ταμείου περί εσφαλμένων εκτιμήσεων σε ό,τι αφορά την Ελλάδα. Στο τέλος, ο κ. Ρουμελιώτης επεσήμανε κατηγορηματικά ότι « η καταστροφή της χώρας θα μπορούσε να είχε αποτραπεί με την άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους»
Κι αυτό είναι με έκανε, κατ΄αρχάς, να χαίρομαι! Διότι (χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω) ήμουνα ο μοναδικός δημοσιογράφος και ίσως Έλλην, ο οποίος από την αρχή είχε προτείνει και υποστηρίξει με σειρά άρθρων μου τη μοναδική λύση της άμεσης αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, το οποίο το 2009 ανερχόταν στο 129,7% του ΑΕΠ και σήμερα (2018) στο 181,1% του ΑΕΠ!!!.
Στην πραγματικότητα, ο κ. Ρουμελιώτης δείχνει Εξεταστική Επιτροπή ή γυλακή, αλλά «κόραξ κόρακος δεν βγάζει μάτι»! Διότι, η αλήθεια είναι ότι τότε, όλοι, όπως η κυβέρνηση, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Πεταλωτής, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο τότε σύμβουλος του τότε πρωθυπουργού Λουκάς Παπαδήμος, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα βροντοφώναζαν σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να γίνει και δεν είναι επιθυμητή μια τέτοια διαδικασία. Ωστόσο, τότε, σε πείσμα όλων αυτών, ο γράφων με πέντα άρθρα πρότεινε επίμονα και σχεδόν μοναχικά αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Φυσικά, η πρόταση αυτή είχε προκαλέσει τότε λυσσαλέες αντιδράσεις τόσο από τον τότε πρωθυπουργό και όλα σχεδόν τα κυβερνητικά στελέχη όσο και από την τρόικα!
Έπρεπε, λοιπόν, να γίνει η καταστροφή, δηλαδή η λεηλασία της ελληνικής οικονομίας και των ελληνικών νοικοκυριών με τα γνωστά Μνημόνια και περιβόητα Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα, να αποκτήσει μιαν εφιαλτική δυναμική το δημόσιο χρέος, να κατακλυσθεί ο προϋπολογισμός ξανά από ελλείμματα, να καλπάσει η ανεργία και να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο η ύφεση για να αποφασισθεί, τελικά, από τους ντόπιους και διεθνείς ολετήρες της χώρας μας και να έρχεται τώρα να λέει ο κ. Ρουμελίωτης, ότι έπρεπε να είχε ζητηθεί η άμεση αναδιάρθρωση του χρέους!
Κι αυτό είναι που με έκανε να λυπάμαι από τις δηλώσεις του κ. Ρουμελιώτη. Με λύπη, λοιπόν, και αγανάκτηση και για τη δικαίωσή μου αυτή, επιτρέψτε μου να παραθέσω στη συνέχεια τα πλήρη κείμενα των σχετικών άρθρων μας που αναφέρονταν στην επίμονη πρότασή μου για την ανάγκη αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους:
Πρώτο άρθρο (αναρτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2010)
Γιατί, αντί της επωφελούς αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, προτείνουν μόνο επαχθή Μνημόνια!
«Αβάσιμες χαρακτηρίζει τις ανησυχίες για αναδιάρθρωση του χρέους ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Όλι Ρεν, σε άρθρο του στη Wall Street Journal με τίτλο «Ελληνική Αναγέννηση». «Γνωρίζω ότι οι ελληνικές μεταρρυθμίσεις δεν έχουν δώσει τέλος στις ανησυχίες πως η Αθήνα θα αναγκαστεί να αναδιαρθρώσει το χρέος της. Όμως, για πολλούς αλληλένδετους λόγους, βρίσκω αυτές τις ανησυχίες αβάσιμες», επισημαίνει ο κ. Ρεν. Όπως αναφέρει η Ελλάδα πήρε δραστικά μέτρα για να αντιστρέψει την δύσκολη κατάσταση και τα μέτρα αυτά θα πείσουν. Έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος στην πάταξη της φοροδιαφυγής, στην απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, στην περικοπή των συντάξεων, την αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης και στη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος με μείωση της γραφειοκρατίας. Σύμφωνα με τον επίτροπο, το πρόγραμμα της Ελλάδας είναι φιλόδοξο, αλλά και ρεαλιστικό, ενώ η πιστή εφαρμογή του είναι πολύ πιθανό να αυξήσει τον αριθμό ανάπτυξης από το αναμενόμενο.
Αλλά, προς τι οι ανησυχίες; Το ερώτημα, ύστερα και από πολλές αντιδράσεις που εκδηλώνονται εντός και εκτός της χώρας μας για το θέμα αυτό είναι: γιατί προκαλεί ανησυχίες μια αναδιάρθρωση του (υψηλού) δημόσιου χρέους; Η απάντηση, προφανώς, εντοπίζεται στη διαπίστωση ότι όλοι αυτοί οι «τρομολογάνοι» της αναδιάρθρωσης του (ελληνικού) δημόσιου χρέους επιδιώκουν με συνεχή Μνημόνια να καταλύουν οιονεί την εθνική κυριαρχία με τις ιταμές παρεμβάσεις τους και να εξοντώσουν την ελληνική οικονομία και τη χώρα με τα «βάρβαρα» μέτρα που κάθε φορά προτείνουν. Διότι, η κακοδαιμονία του ελληνικού οικονομικού προβλήματος είναι γνωστή: δεν προωθούνται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις διότι δεν τις αντέχουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Κι εκεί «πατάνε» και μιλούν για ανησυχίες στην περίπτωση αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους.
Την απάντηση σε όλους αυτούς «τρομολογάνους» την έχει δώσει ο καθηγητής μου και ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος με τη συνεχή διεθνή αρθρογραφία του για την ανάγκη και τις επωφελείς επιπτώσεις μιας απόφασης για αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους μιας (τριτοκοσμικής) χώρας. Το σχετικό τελευταίο δημοσίευμα του καθηγητή Άγγελου Αγγελόπουλου, σε συνεργασία με τον Αμερικανό καθηγητή Lawrence R. Klein (βραβείο Νόμπελ) του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια δημοσιεύθηκε στη Νέα Υόρκη το 1989. Στο άρθρο αυτό, επισημαίνονταν, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:
«Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η αδυναμία των χωρών του Τρίτου Κόσμου να εξοφλήσουν το εξωτερικό χρέος τους επιδεινώνει το χάος και απειλεί με κατάρρευση το παγκόσμιο τραπεζιτικό και πιστωτικό σύστημα με συνέπεια την έκρηξη μιας παγκόσμιας οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης σοβαρών διαστάσεων. Έτσι, ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσουμε το περιεχόμενο της παγκόσμιας στρατηγικής και να βρούμε ρεαλιστικές λύσεις προτού είναι πολύ αργά…»
Και οι δύο καθηγητές προτείνουν πράγματι, ρεαλιστικές λύσεις, όπως αναστολή για δέκα χρόνια όλων των πληρωμών με ένα επιτόκιο 4%, παράταση της προθεσμίας εξόφλησης του κεφαλαίου μετά περίοδο χάριτος δέκα ετών για είκοσι χρόνια ακόμη κλπ.
Στο ίδιο άρθρο παρουσιάζονται και οι ευνοϊκές επιπτώσεις μιας αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους για τις δανείστριες τράπεζες και για τις οφειλέτιδες χώρες (περίοδος ανάπαυλας για ανάκαμψη της οικονομίας, βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, λήψη από τις δανείστριες τράπεζες ή χώρες ολόκληρου του δανείου με τους τόκους κλπ).
Κι όμως, όλα αυτά ο κ. Ρεν τα χαρακτηρίζει ως … ανησυχίες. Και, φυσικά, προτείνονται κείμενα Μνημονίων, τα οποία συνυπογράφει ασμένως και η ελληνική κυβέρνηση…»
Δεύτερο άρθρο (αναρτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2010)
Εξηγήστε μας, κύριε Παπαδήμο, γιατί δεν είναι «επιθυμητή» μία αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους
Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου, δήλωσε σε διεθνές πρακτορείο ειδήσεων Market News International ότι η Ελλάδα δεν θα προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της. «Αυτό δεν είναι ούτε επιθυμητό ούτε πιθανό», είπε, προσθέτοντας ότι «η ελληνική Κυβέρνηση και οι ευρωπαϊκές αρχές το έχουν αποκλείσει».
Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος επί σειράν ετών, ήταν «ορκισμένος εχθρός» του υψηλού δημόσιου χρέους της χώρας μας και, συνεχώς, επεσήμανε τις δυσμενείς επιδράσεις του στη διαμόρφωση των δημόσιων ελλειμμάτων (υψηλά τοκοχρεολύσια) και τους περιορισμούς που συνεπάγεται στην προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Επίσης, διετέλεσε και επί σειρά ετών και αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία κι αυτή είναι μόνιμος εχθρός του υψηλού δημόσιου χρέους σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και, φυσικά, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τώρα που έγινε σύμβουλος του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου, δήλωσε στο διεθνές πρακτορείο ειδήσεων Market News International ότι η Ελλάδα δεν θα προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της. «Αυτό δεν είναι ούτε επιθυμητό ούτε πιθανό», είπε, προσθέτοντας ότι «η ελληνική Κυβέρνηση και οι ευρωπαϊκές αρχές το έχουν αποκλείσει».
Για να το πει αυτό ο κ. Παπαδήμος, ως έμπειρος οικονομολόγος και κεντροτραπεζίτης κάτι ξέρει. Ναι, αλλά δεν μας το λέει! Δεν εξηγεί γιατί δεν είναι επιθυμητή μία αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και προτιμά η χώρα μας ένα επαίσχυντο Μνημόνιο και απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Εμείς, σε προηγούμενα άρθρα μας είχαμε απαριθμήσει τις ευνοϊκές επιδράσεις μιας αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους στην οικονομία, τα δημοσιονομικά, τους φορολογούμενους και τα ελληνικά νοικοκυριά…» Στη συνέχεια παρέθετα το παραπάνω άρθρο μου.
Τρίτο άρθρο (αναρτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2010)
Δικαίωση από τον διάσημο οικονομολόγο Νούριελ Ρουμπινί για αναδιάρθρωση του χρέους
«…Τώρα, ο διάσημος οικονομολόγος Νούριελ Ρουμπινί, ο άνθρωπος που πριν από πέντε χρόνια προέβλεψε την παγκόσμια οικονομική κρίση, υπογραμμίζει σε συνέντευξή του στον Αθανάσιο Έλλις («Καθημερινή» 24 Οκτωβρίου 2010) ότι θα γίνει η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδος.
«Παρά την εφαρμογή σημαντικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και επώδυνων μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στο τεράστιο χρέος που συσσωρεύεται και θα αναγκασθεί να προχωρήσει σε αναδιάρθρωσή του», υποστηρίζει ο κ. Ρουμπινί. «Αν δεν θέλετε να την πείτε πτώχευση, μην την λέτε πτώχευση. Πείτε την αναδιάρθρωση υπό πίεση, αλλά είναι βέβαιο ότι θα συμβεί» επιμένει ο γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη Ιρανοεβραίος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, ο οποίος έχει χαρακτηρίσει την Ελλάδα «LehmaBrothers της Ευρώπης» και θεωρεί πως ο δανεισμός από το ΔΝΤ και την Ε. Ε. το μόνο που επιτυγχάνει είναι να αναβάλει την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση, με αποτέλεσμα όταν γίνει αυτή να μην είναι πλέον ελεγχόμενη.
Ο κ. Ρουμπινί, τον οποίο το περιοδικό Time συμπεριέλαβε πέρυσι στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο, οφείλει τη φήμη του στην πρόβλεψη που έκανε το 2005 περί επερχόμενης κατάρρευσης της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ και γενικευμένης οικονομικής καταστροφής. Το 2008 το περιοδικό Fortune ανέφερε ότι «όταν το 2005 ο Ρουμπινί έλεγε πως οι τιμές των ακινήτων επέπλεαν σε ένα κύμα εικασιών, το οποίο σύντομα θα βύθιζε την οικονομία, πολλοί τον περιέγραφαν ως Κασσάνδρα, αλλά τώρα αποδεικνύεται σοφός».
Συγκεκριμένα, στην ερώτηση «άρα, επιμένετε ότι η πτώχευση είναι αναπόφευκτη», η απάντησή του είναι η εξής: «Για μένα είναι αναπόφευκτη. Θα συμβεί. Διότι είναι αδύνατον να επιζήσει η Ελλάδα με ένα χρέος που φθάνει στο 150% του ΑΕΠ. Να αντικαταστήσει το ιδιωτικό χρέος με δημόσιο, να μπορέσει να αποπληρώσει το ΔΝΤ και την Ε. Ε. ύστερα από τρία χρόνια, και να επιστρέψει στις αγορές με τα spreads να παραμένουν στο ζενίθ. Θα χρειαστεί μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση. Αν δεν θέλετε να την πείτε πτώχευση, μην την λέτε πτώχευση. Πείτε τη αναδιάρθρωση υπό πίεση. Εχει συμβεί τόσες φορές. Και κανείς δεν πιστεύει ότι δεν θα συμβεί και στην περίπτωση της Ελλάδας. Το ίδιο θα συμβεί στην πορεία και με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Θα έχουμε, λοιπόν, ουσιαστικές πτωχεύσεις (effective defaults), ίσως όχι επίσημες, αλλά ακόμη και εάν δεν θέλετε να χρησιμοποιήσετε την βρώμικη λέξη «πτώχευση», θα είναι ελεγχόμενες αναδιαρθρώσεις χρέους οι οποίες θα αρχίσουν από την Ελλάδα. Δεν έχω καμία αμφιβολία επ' αυτού».
Τέταρτο άρθρο (αναρτήθηκε 1 Δεκεμβρίου 2010)
Τελικά, την «αναδιάρθρωση του χρέους» τώρα τη λένε … «επιμήκυνση»!
«Οι αναγνώστες μας θυμούνται την επίμονη αρθρογραφία μας για την ανάγκη αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, η οποία στηριζόταν στην εφιαλτική συσσώρευση τόκων και χρεολυσίων έως το 2015 εξαιτίας τν παλαιών δανείων και εκείνου των 110 δισ. ευρώ της τρόϊκας έως το 2014. Τότε, κυβέρνηση, στελέχη της κυβέρνησης και της τρόϊκας απέκλειαν μετά βδελυγμίας μια τέτοια περίπτωση, χαρακτηρίζοντάς την ως «μη επιθυμητή» και «ως μη αναγκαία»
Τώρα, ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, σε συνομιλία που είχε με Έλληνες δημοσιογράφους, στο περιθώριο της δεύτερης ημέρας της Συνόδου Κορυφής Αφρικής-ΕΕ, στην Τρίπολη της Λιβύης, μίλησε για «θετική απόφαση γύρω από τη δρομολόγηση της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του ελληνικού δανείου» που «ουσιαστικά αίρει ένα σημαντικό βάρος της γρήγορης αποπληρωμής». Στη συνέχεια παρέθετα το προηγούμενο άρθρο μας.
Πέμπτο άρθρο (αναρτήθηκε στις 12 Μαϊου 2011)
Η τρόϊκα προτιμά το «κούρεμα» των ελληνικών νοικοκυριών και της ελληνικής οικονομίας και όχι των δανειστών!
«…Απολύτως, λοιπόν, αντιρεαλιστικό σενάριο, που η εφαρμογή του θα προκαλέσει ολέθριες επιπτώσεις, τόσον στην Ελλάδα όσον και στις χώρες της Ευρωζώνης, χαρακτήρισε για μιαν ακόμη φορά ο κοινοτικός επίτροπος κ. Ολι Ρεν, το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Μιλώντας στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, κατά τη διάρκεια συζήτησης σχετικά με τις προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση, χωρών όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, ο επίτροπος υποστήριξε ότι όλοι όσοι υποστηρίζουν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, αγνοούν τις ολέθριες επιπτώσεις που θα έχει μία τέτοια αναδιάρθρωση, τόσον για την ίδια την ελληνική οικονομία όσον και για την Ευρώπη, γενικότερα. Σε μία υποθετική κατάσταση, διευκρίνισε ο κ. Ρεν, όπου η Ελλάδα θα προχωρούσε σε αναδιάρθρωση του χρέους της, θα υφίσταντο ένα μεγάλο «κούρεμα» οι κάτοχοι ομολόγων και χρεογράφων του ελληνικού δημοσίου.
Οι ελληνικές τράπεζες, που έχουν στη διάθεση τους αξιόγραφα αξίας 48 δισ. ευρώ, τα ασφαλιστικά ταμεία αλλά και οι Ευρωπαίοι πιστωτές, θα δουν να εξανεμίζεται η αξία αυτών των χρεογράφων, διευκρίνισε ο επίτροπος. Μία αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, έστω και κατά 30%, τόνισε ο Ολι Ρεν, θα προκαλούσε μεγάλη μείωση των διαθέσιμων τραπεζικών κεφαλαίων, εξαέρωση των εγγυήσεων που έχουν λάβει οι τράπεζες και το κυριότερο, θα προκαλούσε μία άνευ προηγουμένου συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας. Πολύ αμφιβάλλω, είπε ο επίτροπος, αν κάτι τέτοιο θα βοηθούσε πράγματι την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Η Ελλάδα, συνέχισε, έχει ακόμη ένα πολύ μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα το οποίο θα πρέπει να χρηματοδοτήσει. Σε μία ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της, όμως, ποιος θα της δώσει χρήματα αφού η πρόσβασή της στις διεθνείς αγορές θα έχει εμποδιστεί, αναρωτήθηκε ο Επίτροπος.
Ο κ. Ρεν παραδέχθηκε ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να ζει ακόμη πέρα από τις δυνατότητες και γι' αυτό, όπως είπε, χρειάζεται να εξασφαλίσει μία δημοσιονομική τάξη και ένα πρωτογενές πλεόνασμα του δημοσίου χρέους. Στη συνέχεια, παρέθετα τα παραπάνω άρθρα μου.
Το παρασκήνιο και η πραγματικότητα για τη «σφαγή»
Πάντως, από το αρχείο μου δεν επιβεβαιώνεται η επισήμανση του κ. Ρουμελιώτη ότι το ΔΝΤ είχε προτείνει στην αρχή αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Αυτό έγινε χαλαρά και απλώς με δηλώσεις ύστερα από 19 μήνες από τη διάδοχο του Στρος- Καν κυρία Κριστίν Λαγκάρντ. Αντιθέτως, από το ίδιο αρχείο προκύπτει ότι με τις γνωστές τρομολάγνες κραυγές του κ. Παπακωνσταντίνου για «Τιτανικό» και «δημοσιονομική εκτροπή», ο κ. Παπανδρέου εκλιπαρούσε το ΔΝΤ τείνοντας επαίτιδα χείρα, ενώ στην Ελλάδα έκανε το «λιοντάρι» βροντοφωνάζοντας ότι δεν θέλει ανάμειξη του διεθνούς οργανισμού. Σε επίρρωση της διαπίστωσης αυτής παραθέτω μερικά «στιγμιότυπα» από το αρχείο μου:
11 Δεκεμβρίου 2009: Ο Γ. Παπανδρέου σε δηλώσεις του από τις Βρυξέλλες αποκλείει το ενδεχόμενο προσφυγής στο ΔΝΤ. «Δεν είμαστε στο χείλος του γκρεμού» δηλώνει και ζητά «να σταματήσει η παραφιλολογία των μέτρων».
16 Δεκεμβρίου 2009: «Δεν θέλω να γίνω ο υπουργός Οικονομικών που πήγε την Ελλάδα στο ΔΝΤ. Δεν πρόκειται να συμβεί, γιατί σκοπεύουμε να κάνουμε αυτό που πρέπει», δηλώνει ο Γ. Παπακωνσταντίνου στη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ».
13 Ιανουαρίου 2010: Ο Γ. Παπανδρέου σε εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στο Ζάππειο για τις 100 ημέρες της κυβέρνησης: «Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε να φύγουμε από το ευρώ ούτε να προσφύγουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν το έχουμε ανάγκη», δηλώνει.
13 Φεβρουαρίου 2010: Ανακοινώνεται η άφιξη μεικτού κλιμακίου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ και την Κομισιόν. Πηγές από τη Φραγκφούρτη αναφέρουν ότι η επίσκεψη έχει στόχο την υιοθέτηση «το συντομότερο δυνατόν» των μέτρων που έχουν ανακοινωθεί και την προσφορά τεχνογνωσίας σε συγκεκριμένους τομείς.
15 Φεβρουαρίου 2010: Στη συνεδρίαση του eurogroup ο Γ. Παπακωνσταντίνου υπογραμμίζει ότι «εάν χρειαστούν πρόσθετα μέτρα θα τα πάρουμε» και υποστηρίζει: «Η κυβέρνηση προσπαθεί να αλλάξει την πορεία του "Τιτανικού" και αυτό δεν μπορεί να γίνει σε μία μέρα».
18 Μαρτίου 2010: Ο Γ. Παπανδρέου μιλώντας στην επιτροπή χρηματοπιστωτικής κρίσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σημειώνει: «...Λαμβάνουμε ήδη τα μέτρα του ΔΝΤ χωρίς τα πλεονεκτήματα που απορρέουν από αυτό» και προσθέτει «εάν προσφύγουμε στο ΔΝΤ δεν θα μας ζητηθούν πρόσθετα μέτρα, έχουμε ήδη μιλήσει μαζί τους. Ομως, προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση...».
25 Μαρτίου 2010: Μετά την ανακοίνωση της γαλλογερμανικής συμφωνίας για το μηχανισμό στήριξης στον Γ. Παπανδρέου κατά την κοινή συνάντηση Μέρκελ, Σαρκοζί, Ρομπάι και Τρισέ, ο Γ. Πεταλωτής δηλώνει ότι «το σχέδιο απόφασης μας καλύπτει πλήρως». Χαρακτηρίζει «αναμενόμενη την ανάμειξη του ΔΝΤ...», κάτι που τον περασμένο Δεκέμβριο, πάλι στη σύνοδο κορυφής, είχε πλήρως αποκλειστεί από τον Γ. Παπανδρέου. Ο πρωθυπουργός επιμένει ότι «δεν θα χρειαστεί να προσφύγουμε στο μηχανισμό, το περίστροφο στο τραπέζι είναι μια θετική ένδειξη».
31 Μαρτίου 2010: Ο Γ. Παπακωνσταντίνου στη Βουλή δηλώνει ότι «δεν είναι δυνατόν μια σύσκεψη στην Ουάσιγκτον (σ.σ. έδρα του ΔΝΤ) να δημιουργεί πανικό στην Αθήνα». Συμπληρώνει ότι «το ΔΝΤ έχει τους δικούς του κανόνες και ο Στρος Καν δήλωσε το προφανές για το αν η Ελλάδα προσέφευγε ποτέ, κάτι που όμως δεν πρόκειται να γίνει».
8 Απριλίου 2010: Οι τεχνοκράτες της τρόικας συγκεκριμενοποίησαν τους όρους λειτουργίας του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας. Μία ημέρα μετά τη δήλωση του Γ. Πεταλωτή ότι η Ελλάδα προς το παρόν δεν προσφεύγει, ο Γ. Παπακωνσταντίνου εξερχόμενος του Μαξίμου επαναλαμβάνει ότι «η Ελλάδα δεν σκοπεύει να κάνει χρήση του μηχανισμού».
18 Απριλίου 2010: Ο Γ. Πεταλωτής επικαλείται τη δήλωση του Γ. Παπακωνσταντίνου ότι τα μέτρα που εφαρμόζονται για το 2010 «είναι υπεραρκετά», περισσότερα από εκείνα που θα ζητούσε το ΔΝΤ.
