Μια θεατρική παράσταση ξεκινά πάντα από τα παρασκήνια. Εκεί χτυπά η καρδιά του θεάτρου αλλά και η καρδιά των συντελεστών του. Στα παρασκήνια, λοιπόν, του Τρικούπειου Τρίτη 10 Μαΐου 2016. Η θεατρική ομάδα του 2ου Λυκείου Μεσολογγίου εν δράσει.
Η Παναγιώτα βάφεται, ο Θοδωρής ψάχνει το κουμπί που του κόπηκε, το στρίφωμα της Βασούλας έχει ξηλωθεί, ο Κωνσταντίνος εκπλήσσεται και η Όλγα τον βάζει στη θέση του με το «Εμείς είμαστε ηθοποιοί, παιδί μου. Τα δίνουμε όλα επί σκηνής». Η Βάσω ντύνεται, ο Πέτρος και ο Θανάσης ήδη έτοιμοι, η Μαρία φορά την ποδιά της, ο Νίκος κουμπώνει την πουκαμίσα του και το παπούτσι του Λάμπρου χάλασε και το μαστορεύουν. Ο Γιάννης παρατηρεί με ερευνητικό βλέμμα και φαίνεται να έχει τη γενική εποπτεία και μια μεγαλύτερη άνεση (τρίτη χρονιά στο παλκοσένικο γαρ). Μια ομάδα που ο ένας προσέχει τον άλλο και θέλει να είναι άψογος. Άψογος... ο άλλος! Άρα, ομάδα!
Τρίτο κουδούνι και... όλος ο θίασος επί σκηνής με μία ωραία χορογραφία.
Στο μυαλό μου ο λόγος της Όλγας «Εμείς είμαστε ηθοποιοί». Κι εγώ θεατής στην πρώτη σειρά.
Και.. η επιβεβαίωση!
Η τσαχπινιά της Ορσέτας (Βάσω Πλάγκα) και το σκέρτσο της Κέκας (Βασούλα Καρβέλη) συναγωνίζονται την πονηριά της δήθεν κουφής Λίμπερα (Μαρία Κακούρα) και τη λαιμαργία της Πάσκουα – εξαίρετη η Παναγιώτα Μπουρμπούλη καταβροχθίζει την κολοκυθόπιτα. Ο Τόφολο και η Λουτσέτα αεικίνητοι επί σκηνής (Λάμπρος Λινάρδος και Όλγα Παναγιωτοπούλου) και ο Θανάσης Μαντζουράτος ως Κανόνια αλλά και ως κλητήρας να αλλάζει τη φωνή του ανάλογα με το ρόλο, σκορπίζουν το γέλιο. Ο Βιτσέντζο (Κωνσταντίνος Καρακάσης) και ο Ιζίντορο (Θοδωρής Μαυρομάτης) υπέροχοι εξισορροπιστές των διαπληκτισμών έρχονται ως αρωγοί των γλυκύτατων ερωτευμένων Μπέμπε (Πέτρος Διαμαντόπουλος) και Τίτα Νάνε (Παντελής Καρδακάς) που μας πείθουν ότι ο έρωτας έχει κλάμα και γέλιο. Η Κωνσταντίνα Κούρτη νοικοκυρά υπηρέτρια και ταυτόχρονα υποβολέας και ο δουλευταράς καπετάν Τόνι (Νίκος Δαλδαβάνης) αφέντης του σπιτιού του και ταυτόχρονα ανήμπορος να ελέγξει τα θηλυκά του οίκου του.
Άφησα τελευταίο τον καπετάν Φορτουνάτο με τα υπέροχα μσουλουγγίτκα και τη νυχτικιά του να θυμίζει νοικοκυραίους του παλιού καιρού. Ο Γιάννης Μαντζουράτος υποστηρίζει το ρόλο – χαίρεται και απολαμβάνει αυτό που γίνεται επί σκηνής έχοντας μια αμεσότητα με το κοινό και ζει την παράσταση. Μου μιλούσε όλη τη χρονιά γι’ αυτή την παράσταση, τις πρόβες, τις δυσκολίες του δικού του ρόλου κι έβλεπα μια φλόγα στα μάτια του. Εύχομαι να τον απολαύσουμε και σε μεγάλη θεατρική σκηνή, μια κι αυτό είναι το όνειρό του.
Η παράσταση τελειώνει. Το κοινό ενθουσιασμένο. Οι υπεύθυνες της θεατρικής ομάδας Αφροδίτη Τριφιάτη και Μίνα Τζιώτου μοιάζουν σαν τη μάνα μετά τον τοκετό που ξεχνά τις οδύνες και χαίρεται τη νέα ζωή (οι μαθητές της θεατρικής ομάδας τις προσφωνούσαν «μαμά» και δικαίως).
Κι εγώ; Ως θεατής της πρώτης σειράς ένα μεγάλο μπράβο σε όλους.
Ως δασκάλα ένα τεράστιο εύγε στους μαθητές μου.
Ελένη Πλακίδα – Τριανταφύλλου
