Γράφει ο Πρωτ. Ανδρέας Καππές Πρόεδρος Συλλόγου Πολυτέκνων Ι.Π. Μεσολογγίου κ΄ Περιχώρων
Το κοσμοχαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως ζούμε αυτές τις ημέρες, μέσα εις το Πεντηκοστάριον. Ένα μήνυμα λιτό και σύντομο « Χριστός Ανέστη» αλλά και τόσο μεγάλο, πάνω στο οποίο η αγίας μας Εκκλησία στηρίζεται, εδραιώνεται και βιώνει... Χωρίς την Ανάσταση η πίστις των Χριστιανών ματαία: «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν»[1].
Αυτά γράφει ο Απ. Παύλος καθώς και οι άλλοι μαθηταί ομολογούν, κηρύττουν και πιστεύουν εις την Ανάσταση του Κυρίου μας. Αυτό οφείλουμε και εμείς σήμερα να πράξουμε (σε άλλα άρθρα αναφέραμε αποδείξεις και πειστήρια της Αναστάσεως καθώς και μαρτυρίες)* δεν θα σταθούμε εις αυτά. Ας δούμε όμως πώς οι Απόστολοι: Φίλιππος και Ναθαναήλ μέσα από την κλίση τους
α) Αναγνωρίζουν τον Κύριο Αναστάντα εκ των προφητών της Αγίας Γραφής, άρα το αυτό οφείλουμε κι εμείς. Έτη περισσότερο και τούτο διότι οι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ομιλούν επάνω εις τις προφητείες.
β) Πώς διαμηνύεται η Ανάστασις μέσα από την βίωση και την αποδοχή του Διδασκάλου τους.
γ) Πώς εμείς σήμερα θα πλησιάσουμε και θα βιώσουμε Αυτόν τον Αναστάντα Θεόν.
Α) Οι προφητείες περί της Αναστάσεως. Παρά τον χρόνο που πέρασε κάθε άλλο από «κενές» και «μάταιες αποδεικνύονται», διότι με την Ανάσταση ο Χριστός έκανε την αρχή για την Ανάσταση των κεκοιμημένων. «Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο»[2]. Ανέδειξε άθλους πνευματικούς τους οποίους οι Απόστολοι και οι μάρτυρες της Εκκλησίας μας βίωσαν, αλλά και πολλοί συνάνθρωποί μας με την ελπίδα και την δύναμη της Αναστάσεως έφεραν και φέρνουν εις πέρας τον κάθε σταυρό των ποικίλων δοκιμασιών αυτής της ζωής! Άρα πηγή Δυνάμεως και Σωτηρίας η Ανάστασις.
Παρόλο που οι μαθηταί είχαν τραυματισθεί ψυχικά τις δραματικές εκείνες ημέρες του πάθους του Κυρίου μας και της Ταφής του: αυτό άλλωστε τους προανήγγειλε και ο ίδιος ο Κύριος: «πάντες ὑμεῖς σκανδαλισθήσεσθε ἐν ἐμοὶ ἐν τῇ νυκτὶ ταύτῃ, γέγραπται γάρ, πατάξω τὸν ποιμένα, καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης»,[3] οι ίδιοι ομολογούν εις τον Αναστάντα ήδη συνοδοιπόρο τους προς Εμμαούς, ο Λουκάς και ο Κλεόπας ότι: «ἡμεῖς δὲ ἠλπίζομεν ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραήλ»[4]! Άρα πηγή Δυνάμεως και Σωτηρίας η Ανάστασις.
Εις το πρώτον βιβλίον της Αγίας Γραφής την Γένεσιν ο προφήτης Μωυσής τον είχε ονομάσει σπέρμα του Αβραάμ, εις το οποίον θα ευλογούντο πάντα τα έθνη της γης: « καὶ ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί σου πάντα τὰ ἔθνη τῆς γῆς, ἀνθ᾿ ὧν ὑπήκουσας τῆς ἐμῆς φωνῆς»[5]. Ενώ ο προφήτης Ησαΐας εις ολόκληρον το δεύτερον κεφάλαιον του και ο Ιερεμίας τον προανήγγειλαν ως τον ωραίον και ένδοξον κλάδον του Κυρίου, βλαστόν δίκαιον, ο οποίος θα εκτελούσε επί της γης κρίσιν και δικαιοσύνην εις το εικοστόν τρίτον κεφάλαιον του[6]. Και άλλοι προφήται τον προείδαν ως τον ποθητόν Σωτήρα πάντων των Εθνών.
Ο δίκαιος Συμεών ο θεοδόχος προεφήτευσε εις την Θεοτόκον: « «Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον. Και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί».
Εις την προφητεία αυτή σχολιάζοντας ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος λέει περί των Ιουδαίων ότι: «Προσκόπτουν στη σάρκα του Χριστού». Και ο ιερός Αμφιλόχιος λέει ότι: « Ο Χριστός είναι πτώση των απίστων Ιουδαίων και Ανάσταση των πιστευόντων Εθνών». Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής υπενθυμίζει: « Ο Χριστός νοείται ως πτώση των παθών και των πονηρών λογισμών κάθε πιστού και ως Ανάσταση των αρετών και κάθε θεοφιλούς λογισμού», αναφωνεί ο προφητάναξ Δαβίδ : «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, Θεὸς Κύριος καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν»[7].
Ο αναγνώστης των προφητειών της Αγίας Γραφής, μένει κατάπληκτος εμπρός εις τη ακρίβεια των τόσων προφητειών, οι οποίοι ελέχθησαν κατά διαφόρους αιώνες έως και τον καιρό του προφήτου Τιμίου Προδρόμου. Και μένει κατάπληκτος διότι θαυμάζει το μεγαλέιο και την ακρίβεια αλλά και την αρμονία μεταξύ αυτών, παράδειγμα η ακρίβεια διαφόρων προφητειών περί της ενανθρωπήσεως του δευτέρου προσώπου της αγίας Τριάδος. Προλέγουν την εκ της Παρθένου γέννησιν, το χρόνο της γεννήσεως, την φυγή εις την γη της Αιγύπτου, την επάνοδο εις την πόλιν της Ναζαρέτ, την αγιότητα, την διδασκαλία, τα θαύματα καθώς και την θυσία επί του Σταυρού και την ζωοφόρον Ανάστασιν του Κυρίου μας!
Ο Κύριός μας δια στόματος του Δαβίδ, απευθύνεται εις τον Θεόν Πατέρα Του: «Ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις άδην, ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν. Εγνώρισας μοι οδούς ζωής, πληρώσεις με ευφροσύνης μετά του προσώπου σου».[8]
Ερμηνεύει ο Απ. Πέτρος ότι τα ως άνω προφητεύθηκαν εκ του Δαβίδ, δεν αφορούν την προσωπική ζωή του Δαβίδ, αφού ο ίδιος υπέστη τη φθορά του θανάτου και της Ταφής και την φυσική αποσύνθεση του σώματός του, αλλά αναφέρονται εις τον Ιησούν Χριστόν και συνεχίζει ο Απ. Πέτρος να λέγει δια τον προφητάνακτα: «προφήτης υπάρχων… προϊδὼν ἐλάλησε περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὅτι οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς ᾅδου οὔτε ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν… Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς έσμεν μάρτυρες».[9]
Όμως προφητείες και εις την Κ. Διαθήκη ελάλλησε και ο Ιησούς, προς τους Αποστόλους. Προφήτευσεν εις αυτούς την Ανάστασιν των νεκρών, την Δευτέρα Παρουσία Του, την Κρίσιν, την αιώνια ζωή καθώς και την αιώνια κόλαση δια εκείνους που θέλουν να μένουν αμετανόητοι! Ο ίδιος ο Χριστός τους προτύπωσε το πάθος και την Ανάστασή Του: «Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα και δει ο Υιός του ανθρώπου αποκτανθήναι και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι».[10]
Μια ωραιότατη υπενθύμιση περί της φιλομαθείας δια τις προφητείες και ο ενδεχόμενος κίνδυνος παρερμηνείας αυτών, μας κάνει ο αείμνηστος θεολόγος Ιωάν. Κολιτσάρας: «…Ημείς σήμερα μελετώντες τας προφητείας, τας οποίας ο Κύριος και οι Απόστολοι, φωτιζόμενοι από Αυτόν, είπαν, πρέπει με πίστιν να τας δεχώμεθα, και να μη πολυπραγμονούμεν δια την ερμηνείαν, δια τον χρόνον και τον τρόπον, που θα εκπληρωθούν. Μια τέτοια πολυπραγμοσύνη, η οποία δεν είναι φιλομάθεια αλλά φιλοπεριέργεια, ή μπορεί να οδηγήσει εις πλάνας, πολλοί δε είναι εκείνοι, οι οποίοι, δια να φανούν ότι αυτοί τάχα, ήσαν εις θέσιν να εννοήσουν και να ερμηνεύσουν τας προφητείας, έπεσαν εις πλάνας και αιρέσεις».[11]
Προσοχή λοιπόν και ευλάβεια εις τις προφητείες. Δυστυχώς οι άνθρωποι σήμερα, δεν βιώνουν το Ευαγγέλιο, δεν επιδιώκουν την τήρησή του, αλλά με περιέργεια και προχειρότητα θέλουν να γνωρίσουν τα μέλλοντα, με αποτέλεσμα να παρερμηνεύουν την Γραφή και τους Πατέρες, όπως τον τελευταίο καιρό συνηθίζεται ειδικά με τους νεοφανείς Γέροντες Αγίους, παρερμηνεύοντας τους λόγους τους κατά το δοκούν.
Σήμερα ζούμε κι εμείς μια συνεχής προτύπωση της Αναστάσεως του Κυρίου μας. Πώς; Μέσα από το Ιερό Μυστήριον του Βαπτίσματος ο Ιερός Χρυσόστομος δίνει την θεολογική ερμηνεία από τα κείμενά του: « Η ανάστασις είναι προϋπόθεσις του βαπτίσματος, διότι το βάπτισμα είναι σύμβολον της ταφής και της αναστάσεως. Το βάπτισμα αποδεικνύει την ανάστασιν των σωμάτων… Το ίδιον σώμα το οποίον ετάφη, το ίδιον και ανίσταται… Απόδειξις είναι ο γυμνός κόκκος του σίτου. Η διαφορά της εσομένης Αναστάσεως»[12].
Β) Διαμηνύεται η Ανάστασις εκ των Αποστόλων. Ο Απ. Φίλιππος από Βηθσαϊδά της πόλεως Ανδρέου και Πέτρου με μεγάλην προθυμία δέχθηκε την πρόσκλησιν του Ιησού και τον ηκολούθησεν, έσπευσε δε να αναγγείλει το πραγματικά μέγιστον αυτό γεγονός της ζωής του, εις τον Ναθαναήλ.
Ιδού ο διάλογος αυτών: «Όν έγραψε Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται, ευρήκαμεν, Ιησούν τον Υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ»[13] και είπε προς απάντησιν εις αυτόν ο Ναθαναήλ: «Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;»[14] Λέγει προς τον Ναθαναήλ ο Φίλιππος: «Έρχου και ίδε».[15] Και ο Ναθαναήλ, όχι από περιέργειαν αλλά από ισχυρότατον ειλικρινή πόθο κινούμενος ήλθε εις τον Χριστόν και συνομίλησε μαζί Του και προέβει εις ζηλευτήν περί Αυτού ομολογίαν: «Ραββί, συ εί ο Υιός του Θεού, συ εί ο βασιλεύς του Ισραήλ».[16]
Τι ήταν άραγε εκείνο το οποίον έπεισε τον Ναθαναήλ μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας ότι ο Ιησούς ήταν πράγματι ο Υιός του Θεού;
Θαύματα του Χριστού ούτε είχε δει, ούτε είχε ακούσει, διότι ο Χριστός δεν είχε αρχίσει ακόμη τη δράση του.
Τρείς ημέρες μετά την συνάντηση εκείνη έγινε το θαύμα του εν Κανά Γάμου και ακολούθησε το υπόλοιπο πλήθος των θαυμάτων Του! Η θεραπεία παραλυτικών λεπρών, η απόδοσις της οράσεως εις τυφλούς, της ακοής εις κωφούς, η εκβολή δαιμονίων και η ανάστασις νεκρών.
Αλάνθαστα ο «άδολος εκείνος Ισραηλίτης» εβάσισε την αναγνώρισιν και την ομολογία του, μόνον εις το ότι σε λίγες στιγμές είδε και ήκουσε την συναρπαστικήν ακτινοβολίαν του προσώπου του Ιησού εις την μεγαλειώδη ταπεινοφροσύνην Του, με την γλυκύτητα την οποία ομιλούσε, εις το αδιάσειστον κύρος με το οποίον παρουσίαζε κάθε δίδαγμά Του, εις την υπεράνθρωπον αγάπην όπου εξεδήλωνε με κάθε Του Λόγο.
Η σημερινή πείρα, την οποία εμείς σήμερα έχομε να επιδείξομαι, από το έργο και την γνωριμία του Χριστού, είναι απείρως μεγαλύτερη.
Η ιστορία του Χριστιανισμού είκοσι αιώνων τώρα, έχει αποδείξει τρανότατα και έχει πείσει ότι ο Χριστός είναι ο Ουράνιος Μαγνήτης, ο οποίος τράβηξε μυριάδες προς Εαυτόν, το υπέρλαμπρον φως που εφώτισε τους «εν σκότει και σκιά θανάτου», ο Άρτος της αιωνίου ζωής που έθρεψε απείρους, πεινασμένες ψυχές, το «ύδωρ το ζων», απ’ το οποίον έπιον πολλοί και δεν εδίψασαν πλέον, «ο ποιμήν ο καλός» ο οποίος αναζήτησε χαμένους και τους βρήκε, φέροντάς τους εις την αγίαν του ποίμνη, «Η Άμπελος η Αληθινή» εις την οποία ως κλίματα ερριζώθησαν αναρίθμητες ψυχές και εκαρποφόρισαν, « ο Υιός του Θεού» ο οποίος κατήλθεν εις την γην και έδειξε τον δρόμον της αγιότητος: « Άγιοι γίνεσθαι ότι εγώ Άγιος Ειμί»[17] ο Άριστος φίλος που έλαβε τη θέση των αμαρτωλών και σταυρώθηκε υπέρ αυτών! Ο Λατρευτός «Σωτήρ», ο οποίος ηλευθέρωσε πλήθη πιστών από τον Θάνατον, ο «Κύριος των θαυμάτων που έφραξε στόματα λεόντων, έσβησε δύναμη πυρός, απέτρεψε στόματα μαχαίρας, ενεδυνάμωσεν εν πολέμω και έτρεψεν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων.
Η ιστορία έχει αποδείξει ακόμη ότι χαρά και δόξα εκπέμπει το φως της Αναστάσεως του Κυρίου μας, παρουσιάζεται νικητής της αμαρτίας και του θανάτου, φανερώνεται Σωτήρας και Λυτρωτής των ανθρώπων, Βασιλεύς πάντων των επιγείων και επουρανίων, αφού εκουσίως παρεδόθει εις το παθείν και Σταυρωθείν. Χαρά και δόξα η Ανάστασις διότι είναι «θεία εξουσία», «θεία αγαθότητα», «θεία Χάρις και ευσπλαχνία», «Θεία Βασιλεία». Σε αυτές τις ιδιότητες αναπαύθηκαν οι Απόστολοι και κατ’ επέκτασιν και εμείς σήμερον γινόμεθα μέτοχοι αυτών! Αφού δια τον Ορθόδοξον Χριστιανικόν Κόσμον η Ανάστασις είναι το παν, ως πιστοποίησίν και σφραγίς εις όλα εκείνα τα οποία ετέλεσεν ο Κύριός μας ενώπιων των μαθητών Του επάνω εις την γην. «Παρέστησεν αυτών ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις».[18]
Οι Μαθηταί του Κυρίου και οι Μάρτυρες της Εκκλησίας μας καθώς και οι Ομολογηταί μετά παρρησίας και θάρρους πολύ, αλλά και χαρά ομολογούν τον Κύριον** οδηγούμενοι εις μαρτύρια και φυλακές και φρικτά βασανιστήρια, έτοιμοι δια τον Θάνατον! Λέγοντας: «Ἡμεῖς στρατευόμεθα τῷ Βασιλεῖ τῶν δυνάμεων, εἰ καὶ πυρὶ καὶ θανάτω παραδώσητε ἡμᾶς, οὐκ ἀρνούμεθα τῆς Τριάδος τὴν δύναμιν»[19]. Ακόμη και οι εχθροί της πίστεως βλέποντας τα παθήματα των πιστευόντων εις τον Χριστό, έφιτταν, τρόμος και φόβος τους κυρίευε από το μεγαλείο των νικητών. Με την μαρτυρία τους αυτή διεμήνυαν το θρίαμβο της Αναστάσεως του Σταυρωθέντος Κυρίου μας. Έπαιρναν δύναμη από αυτήν την Ανάσταση, διότι η Ανάστασις γι’ αυτούς ήταν το καύχημα, η πίστις, το εδραίωμα, η χαρά τους, πράγμα το οποίον δια τους εχθρούς ήτο ανερμήνευτο και ανεξήγητο.
Δικαιώνονται με έναν τρόπο οι Απόστολοι, με τον θρίαμβο της Αναστάσεως και τούτο διότι το πάθος, η Σταύρωσις και η Ταφή του Κυρίου, εδημιούργησε μεγάλη θλίψη εις αυτούς αλλά και εις όλους τους πιστούς Του. Αποτέλεσμα η Ανάστασις να γίνει πηγή χαράς και δόξας ασύγκριτης και δικαιώσεως. Αυτός είναι και ο λόγος που περίτρανα διαμηνύουν: «Εχάρησαν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον».[20] Αυτός είναι ο λόγος όπου ο υμνωδός μαζί με τον πιστό λαό ψάλουν: «Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν, ἐπινίκιον ᾄδοντας».[21] Και συνεχίζει να πανηγυρίζει: «Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται, τῆς Ἀναστάσεως τὴν πεῖραν εἰληφότα».[22]
Και σήμερα όσοι ζήτησαν να γνωρίσουν τον Χριστόν, τόσο τον αγάπησαν ώστε χάρις Αυτού εδέχθησαν στερήσεις, παθήματα ακόμη και αυτόν τον Θάνατο. Όσοι έγιναν «ερασταί» του χαρμοσύνου αγγέλματος της Αναστάσεως και της Βαςιλείας του Θεού μέχρι και της σήμερον δεν υπολόγισαν βασάνους, ειρωνείες, χλευασμούς. Και τούτο διότι μόνον αυτοί γνωρίζουν την χαρά, την δόξα, τη μυστική και την αγαλλίαση της καρδιάς τους, τα οποία πληρώνει πλουσιοπάροχα η Λαμπροφόρος Ανάστασις του Σωτήρος Χριστού μας. «Ναι πιστεύουμε στην Ανάσταση. Αυτή την αναστάσιμη βεβαιότητα η Εκκλησία μας καλεί να τη ζήσουμε πιο συνειδητά στη σημερινή λαμπρή Εορτή, όσο κι αν ο νούς μας κάποτε υποκύπτει στην ολιγοπιστία. Χριστός Ανέστη».[23]
Γ) Πώς καλούμαστε να βιώσουμε τον Αναστάντα Θεόν; Σήμερα καλούμαστε να βιώσουμε και με αυτό το πνευματικό βίωμα μας, να πλησιάσουμε το Αναστάντα Θεόν, να λάβωμεν φως «εκ του ανέσπερου φωτός», μέσα από τις όποιες σημερινές δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουμε. Οι Μαθηταί και οι Μάρτυραι του Χριστού μας, αγόγγυστα εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μαστιγώσεις, δεσμά και φυλακήν, παντοειδής στερήσεις και θλίψεις και κακουχίες, περιπλανώμενοι στις ερημιές και τα όρη, και κρυπτόμενοι εις τα σπήλαια και τις οπές της γης. Διότι τους έδινε δύναμη Εκείνος, ο Κύριος της Ζωής και του Θανάτου.
Εκτός όμως από την αδιάψευστη αυτήν πείραν, την οποίαν μεγαλόστομα μας προσφέραν οι αιώνες έχομεν ο καθένας μας τους οπαδούς του Χριστού και την προσωπικήν μας περί Αυτού πείραν. Δηλαδή το βίωμα, όσο εις την δύναμην μας καλλιεργείται. Τα οποία (πείρα και βίωμα) μας κρατούν ακλόνητους εις την πίστην.
Από γενετής μας έως σήμερον, Αυτού την βοήθειαν ζητούμεν. Αυτού την θεραπείαν αιτούμαι και μας ελευθερώνει με τρόπον θαυμαστόν. Από Αυτόν χρειασθήκαμε καθοδήγησιν και μας καθοδήγησε. «Σοι μόνω αμαρτάνομεν, αλλά και Σοι μόνω λατρεύομεν»! Από Αυτόν ποθήσαμεν να έχομεν την σωτηρίαν της ψυχής μας καθώς βαθύτατα συναισθανόμεθα ότι μας σώζει και μας ονομάζει παιδιά Του και συγκληρονόμους Του. Σε τι συγκληρονόμοι Του;
α) Εις την Βασιλεία του: «ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ»[24] αυτό μαρτυρείται εις τας Πράξεις των Αποστόλων. Με το Σταυρό και την Ανάστασή Του μας λυτρώνει, μας σώζει διότι Κύριος εστίν. Με τον Σταυρόν και την Ανάστασή Του Βασιλεύς καθίσταται των επιγείων και επουρανίων. Εξουσίαν έχων εν ουρανώ και επί γής. Άρα κι εμείς συγκληρονόμοι αυτής της επουρανίου Βασιλείς είμαστε.
β) Και είμαστε συγκληρονόμοι Αυτού: « Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ ἐν πνεύματι βαπτισθήσεσθε ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας».[25] Το βάπτισμα το οποίον εδωρίσατο εις ημάς λίγο πριν την Ανάληψή Του παραγγέλνοντας και στους Μαθητάς Του ότι άπαντες «Βαπτίζωσι». «Διανοίγει την είσοδον εις την Εκκλησίαν και εις την συμμετόχην των μυστηρίου»[26] σε κάθε χριστιανόν μέλος της Εκκλησίας γίνεται ένδυμα αφθαρσίας, ένεκα της γυμνώσεως μας από την αμαρτία γίνεται σφραγίς, διότι γινόμαστε «πρόβατα» δικά Του λογικά «επιφέρομεν τα γνωρίσματά» Του ανήκουμε πλέον εις τον Θεόν. Και με αυτήν την ευεργεσία καθιστάμεθα συγκληρονόμοι. Επίσης:
γ) Με την κληρονομίαν αυτής της Βασιλείας αποκτούμεν δύναμιν: «ἀλλὰ λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἐφ᾿ ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες»[27] διότι με αυτό το Άγιον Πνεύμα ευεργετούμαστε και τούτο, διότι τελειοποιούνται τα Μυστήρια, τα χαριτόβρυτα Μυστήρια της Αγίας μας Εκκλησίας όπου όποιος τα βιώνει ζει την Βασιλεία του Θεού και εδώ εις την γη αλλά και θα ζήσει εις την επουράνια, χαριτώνεται, ανασταίνεται και ο πιστός μέσα από αυτά. Να λοιπόν τι προσφέρει η Ανάστασις. Πηγή χαράς και δόξης.
Για όλους εμάς, όσα έγραψαν περί του Σωτήρος μας ο Μωυσής και οι προφήται, αποτελούν λαμπράν προφητικήν επιβεβαίωσιν της γλυκυτάτης γνωριμίας την οποίαν συνάψαμεν και διατηρούμεν με τον Χριστόν, αλλά κι αν ακόμη έλειπαν η έλλειψις αυτή, δεν θα μετέβαλλε την προς Αυτόν Αγάπην μας, διότι μας συγκρατεί και μας ενισχύει εις αυτήν η αξιοθαύμαστη αλλαγή, η οποία επί μακρών αιώνων έγινε εις τις ψυχές των πιστών και γίνεται τώρα εις την ψυχήν του καθενός από εμάς.
Η πολύ μεγαλύτερη πείρα την οποία οι αιώνες απέδειξαν δια της γνωριμίας μας, με το έργον του Χριστού καθορίζει και την πολύ μεγαλύτερη ευθύνη, την οποία φέρομεν αν μείνουμε αδιάφοροι, μακράν Του. Τότε κάθε αμέλειά μας τυγχάνει αδικαιολόγητος.
Λίγα λεπτά της ώρας, απεδείχθησαν ικανά ώστε να μεταβάλλουν τον Ναθαναήλ κατά την συνομιλίαν του με τον Ιησού εις αφοσιωμένον μαθητή Του. Πώς εμείς σήμερα θα απορρίψουμε τόσο μεγάλη Σωτηρία, η οποία επί δύο χιλιετηρίδας προσφέρεται εις όλον τον κόσμον με πλήθος μαρτυριών αρίστων; Εμείς ασφαλώς πιο ευεργετημένοι εκείνου του Ναθαναήλ. «Ιδοὺ προείρηκα ὑμῖν» μας φωνάζει ο Κύριος. Δηλαδή μας λέει ότι σας τα προείπα και σας τα προείπα για να μην πλανηθείτε, ώστε με πλήρη σιγουριά και ασφάλεια να δεχόμεθα κι εμείς την δική μας συνομιλία ως άλλοι Ναθαναήλ., συνομιλία και άριστη γνωριμία των περί της Βασιλείας Του μέσα από το Ευαγγέλιό Του, για την επίγεια Βασιλεία Του. Ο πνευματικός μας αγώνας εδώ εις τον κόσμο και δια την επουράνιον Βασιλεία Του για την οποία έχουμε κλιθεί. Παρακαταθήκη έχομεν ότι θα μας υποδεχθεί, αυτό μαρτυρεί ο Απ. Παύλος « Πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ίνα γένηται έν πᾶσιν αὐτός πρωτεύων».[28]
Αγαπητοί αναγνώστες, η πρόσκλησις του Αναστάντος Χριστού, η γλυκύτητα την οποία εισέπραξε ο Ναθαναήλ τότε, ισχύει και για κάθε εποχή και για κάθε άνθρωπο «Δεῦτε πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι καγὼ, ἀναπαύσω ὑμᾶς»[29] η πρόσκλησις επίκαιρη.
Παραθέτω μια πρόσκλησις περί συστρατεύσεως μετά του Αναστάντος Κυρίου μας μέσα από τους λόγους ενός Θεόπνευστου Νηπτικού Πατέρα της Εκκλησίας μας, του Αγίου Ισαάκ του Σύρου. Ιδού τι προτρέπει ο Ιερός πατήρ: «Γι’ αυτό εκείνος που αποφάσισε να στεφανωθεί…ας μιμείται από τους μαθητάς του Σωτήρος μας… που τον ακολούθησαν προθύμως και υπέμειναν ασκανδάλιστα όλα τα σκάνδαλα, όσα έγγισαν τον ίδιο τον κοινό Δεσπότη μας από την αρχή του κηρύγματος και έως το επονείδιστο Σταυρικό πάθος Του και τον πικρό θάνατο. Ας μιμείται τους μαθητάς εκείνους, που μετά την αγία και χαροποιό Ανάσταση εβάδισαν το γύρο όλου του κόσμου και εκήρυξαν και δεν απέφυγαν τα ποικίλα στάδια και την κάκωση, την οποία ο καθένας τους και το δικό του χώμα και το πνεύμα του στα Άγια χέρια του Κυρίου και Θεού».[30] Γένοιτο.
[1] Α’ Κορ. 15,17
*Βλέπε: «Πειστήρια της Αναστάσεως» Άρθ. «Εθνική Ηχώ», «Αιχμή», «Συμπολιτεία» 2014 του ιδίου
[2] Α’ Κορ. 15,20
[3] Ματθ. κστ’ 31
[4] Λουκ. Κδ’21
[5] Γεν. κβ,18
[6] Ησ. 2,Ιερ. Κ8,5
[7] Ψαλ. 117,26-27
[8] Πράξ. Β’ 27,28
[9] Πράξ. Β’ 30-32
[10]Ματθ. 16,21
[11] Κυριακοδρόμιον Ι. Κολιτσάρας Εκδ. «ΖΩΗ» 1978 Αθήναι
[12] Ι. Χρυσοστόμου ΕΠΕ 18,Α,646-658,676.
[13] Ιωάν. α΄46
[14] Ιωάν. α΄47
[15] Αυτόθι
[16] Ιωάν. α’50
[17] Α’ Πέτρ. α’ 16
[18] Πραξ. 1,3
**Βλέπε σχετ. άρθρ. «Οι Μάρτυρες μαρτυρούν την Ανάσταση» «Εθνική Ηχώ», «Συμπολιτεία» «Αιχμή» του ιδίου
[19] Ἑσπερινὸς καὶ Θεία Λειτουργία Γ’ Νηστειών.
[20]Ιωάν. κ’ 19-31
[21] Καταβασίαι του Πάσχα
[22] Κανόνας του Πάσχα
[23] Αρχ. Αλβανίας κ.κ. Αναστασίου Εφημ. Καθημερινή 05/05/2016
[24] Πραξ. Α’,3
[25] Πραξ. Α’,5
[26] Δογματική Παν. Τρεμπέλα Τόμος 3ος σελ.68 εκδ. 2008
[27] Πραξ. Α’,8
[28] Κολασ. Α’18
[29] Ματθ. ΙΑ,28
[30] Λόγοι Αγ. Ισαάκ Σύρου Τόμ.8α, σελ. 69§10.
