Το είπε πεπρωμένον, ειμαρμένη, κισμέτ, κάρμα… κι ο λαός εννοεί πως η μοίρα σου είναι προδιαγεγραμμένη, πως δεν μπορείς εύκολα να ξεφύγεις απ’ αυτήν. Να έχει άραγε δίκιο;
Με βάση το μέχρι τώρα δικό μου πεπρωμένο, σε σημαντικές καλλιτεχνικές μου παρουσίες, πάντα θα πρέπει να ξεχνάω κάτι ουσιώδες να αναφέρω, κάτι που να μου τσακίζει την χαρά που νοιώθω, όταν οι κόποι μου ανταμείβονται από το καλό αποτέλεσμα. Κι αυτό συμβαίνει συνήθως με πρόσωπα εντελώς δικά μου, κομμάτια από τον ίδιο μου τον εαυτό, είτε τον βιολογικό είτε τον συναισθηματικό.
Τελευταίο παράδειγμα της «λησμοσύνης» μου η μη παρουσίαση στο τέλος της παράστασης «Να ζη το Μεσολόγγι», που δώσαμε έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα, του συγκλονιστικού αφηγητή-ποιητή, του αδερφικού μου φίλου, Γιάννη Τράντα, του ανθρώπου που με την πληθωρική παρουσία του φλόγισε τις καρδιές και ημών αλλά και των εκατοντάδων του κόσμου που κατέκλυσε τον χώρο. Και για να μη λέτε πως ξεχνάω μόνο «ξένους», σε επίσης μεγάλη παράσταση που κάναμε με το σχολείο μου, πριν κάτι χρόνια, «ξέχασα» να παρουσιάσω τον μικρό μου γιο, ο οποίος είχε κρατήσει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Άλλη φορά «ξέχασα» κυριολεκτικώς τον μεγάλο μου γιο, όταν ήταν …μικρός, στην Ύδρα, όπου είχαμε πάει με την Φιλαρμονική του Δήμου και επιστρέφαμε και μου τον έφεραν με υδροταξί καταμεσής του …πέλαγου!
Μετά από θαυμάσιες παρουσίες της χορωδίας μας, στα πλαίσια των Πανελληνίων Μαθητικών Καλλιτεχνικών Αγώνων και την παρουσίασή τους εδώ στο Μεσολόγγι, «ξέχασα» να παρουσιάσω παιδί συναδέλφου μου, που είχα στην ορχήστρα, και μάλιστα μου καταλόγισε κακή πρόθεση γι’ αυτήν μου την παράλειψη. Και άλλα…, που νομίζω δεν χρειάζεται να αναφέρω, που δείχνουν όμως πως κάτι συμβαίνει μ’ εμένα και «ξεχνάω» πρόσωπα, χωρίς να υπάρχει κάποιο -εμφανές τουλάχιστον- νοητικό πρόβλημα.
Η διαίσθησή μου, λοιπόν, πριν την τελευταία μας μεγάλη παράσταση, ήταν πως η ατμόσφαιρα είχε πολλή θολούρα και βοή εχθρική, ανεξήγητη μεν, υπάρχουσα δε. Δεν θα μείνω σε λεπτομέρειες αλλά και πριν και κατά την διάρκεια της παράστασης συνέβησαν πράγματα ανεξήγητα με την κοινή λογική και την τεχνολογική τοιαύτη. Το ότι η τεράστια προσπάθεια που καταβάλαμε πέτυχε κατά κοινή ομολογία οφείλεται, κατά την ταπεινή μου άποψη, στην θετική ενέργεια που δώσαμε για την επιτυχία της τόσοι άνθρωποι αλλά και σ’ αυτήν που εισπράξαμε από τον τόσο κόσμο που μας παρακολουθούσε με φανερή ικανοποίηση και συγκίνηση. Έτσι εξουδετερώθηκε η αντίθετη αυτή βοή και δύναμη κι επικράτησε η γαλήνη και η επιτυχία.
Έμεινε μόνο κατάλοιπο η δική μου «παράλειψη», το δικό μου πεπρωμένο, το δικό μου κάρμα, που πρέπει να αντιπαλέψω μόνος μου. Κάτι θα κάνω και γι’ αυτό. Μέχρι τότε ας μη με «μισούν» πολύ οι δικοί μου άνθρωποι, που τους «ξεχνάω»…
Ίσως το πεπρωμένον να μην είναι και τόσο αδύνατον να …φυγείν!
Χρήστος Βλαχογιάννης
Καθηγητής Μουσικής
