Απευθυνόμαστε στο Θεό; «Εκ βαθέων εκέκραξα σοι Κύριε»

18/04/2016 - 12:40

Διαβάστηκε 2695 φορές

Γράφει ο Πρωτ. Ανδρέας Καππές Πρόεδρος Συλλόγου
Πολυτέκνων Ι.Π. Μεσολογγίου κ΄ Περιχώρων

Εάν μέσα εις τον χρόνον που διανύουμε υπάρχει πρόσφορος εποχή και καιρός, κατά την οποία ο άνθρωπος θα μπορέσει να συγκινηθεί και να κατανυχθεί βαθύτατα, αυτή είναι η περίοδος της Μ. Τεσσαρακοστής , αλλά και της Αγίας και Μ.εβδομάδας.
Κατά τις ημέρες αυτές και ο ψυχρότερος των χριστιανών θα επισκεφτεί τον Ιερό Ναό, θα ακούσει τις κατανυκτικές ακολουθίες, τις δεήσεις, της προσευχόμενης Εκκλησίας μας και θα αισθανθεί την ανάγκη όπως η ψυχή του επικοινωνήσει με τον πανοικτίρμονα Κύριον.
Αυτόν ως Ισχυρόν Προστάτην.
Καταφεύγει κανείς εις Αυτόν ως μόνον Ισχυρόν Προστάτην, διότι τα στηρίγματα του κόσμου εις τα οποία αφρόνως εστήριξε τις ελπίδες του, κατέρρευσαν όλα μετά πατάγου. Έρημος φίλων και βοηθών καταφεύγει στον Θεόν. Από Αυτόν και μόνον ζητεί να αντλήσει την παρηγορίαν και την ενίσχυσιν στο βίο του. «Σὺ κατ’ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι».[1]
Αυτός ως Ισχυρός εθεμελίωσεν την γην, τους ουρανούς, είναι Εκείνος ο οποίος μένει για να προστατεύει. Είναι «ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος».[2]
Καταφεύγει ο καπετάνιος του οποίου το πλοίον μαχόμενον, απεγνωσμένος εναντίον των κυμάτων του ωκεανού, κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να καταποντισθεί, εξαποστέλλει μήνυμα κινδύνου και προσκαλεί σε βοήθεια τα πλησίον του ταξιδεύοντα πλοία. Αλλά και ο χριστιανός, του οποίου η ψυχή ως πλοίον κινδυνεύει να συναντήσει τον πνευματικόν θάνατον, κάτω από τα πελώρια κύματα της αφρισμένης θάλασσας, της αμαρτίας, τρέχει με τον ασύρματο της προσευχής να καλέσει σε βοήθεια. Βοήθεια Σε Εκείνον που μπορεί ειπεί προς την θάλασσαν τον λόγον: «Σιώπα, πεφίμωσο».[3]

«Ἐκ βαθέων ἐκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε εισάκουσον της φωνής μου». Με αυτήν τη κραυγή του ψαλμωδού ο χριστιανός προσεύχεται εις τον Ισχυρόν Προστάτην Θεόν, κραυγή η οποία βγαίνει δια πυρός από τα βάθη της ψυχής. Και τι άλλο θα κάνει βλέποντας τον κίνδυνο; Παρά να κραυγάζει και δεν παύει έως να ιδεί ερχόμενον τον λυτρωτήν του. Μέσα εις τον Ιερόν Ναόν κατά τας ημέρας της αγίας και Μ. Τεσσαρακοστής η κάθε κουρασμένη εκ των βιοτικών ψυχή θα ανακαλύψει : Αυτόν τον Λυτρωτήν.
Ο χριστιανός κάτι παρόμοιον κάνει, ευρίσκεται και αυτός σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Τα κύματα του κακού απειλούν να τον αφανίσουν. Οι θύελλες του σατανά επιχειρούν να τον συντρίψουν. Έχει εμπέσει εις το βαθύ τέλμα της αμαρτίας και δεν ευρίσκει στερεόν έδαφος λύτρωσις και φως πουθενά από αυτόν τον γήινον κόσμον. Και κραυγάζει προς τον δυνάμενον Λυτρωτήν να σώσει αυτόν: «Ἐκ βαθέων ἐκέκραξά σοι, Κύριε…».
Καταφεύγει εις Αυτόν ο οποίος μόνον με έναν Του Λόγον εδημιούργησεν τον άνθρωπον και ως Δημιουργός πονάει το πλάσμα των χειρών Του.
Αναγνωρίζει ο άνθρωπος ότι παρόλο ότι επεσενείς την εξουσίαν του σατανά με την αμαρτίαν και καταδικάστηκε σε κόλαση, ο Κύριος ως Λυτρωτής αλλά και ελευθερωτής των ψυχών, τον έσωσε, τον λύτρωσε εκ της τυραννίας του άδου (του διαβόλου). Πώς; Καταπατώντας την αμαρτίαν τουτέστιν τον διάβολον, με την έλευσιν του Λυτρωτούτων ψυχών, με την Σταύρωσιν, με την Ανάστασιν.
Παραγγέλνει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα»[4], ενώ ο Ευαγγελιστής Ματθαίος : «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν»[5]. Λυτρωτικός, Παρηγορητικός αλλά και Σωτήριος ο Λόγος του Θεού. Ο Θεός ακούει την προσευχή του δεομένου, δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσει. Γιατί; Γιατί είναι ο πλησιέστερον από κάθε άλλον προς την ανθρώπινη καρδιά, ευρισκόμενος. Ακούει τους κτύπους της, όπως ο ιατρός με το στηθοσκόπιό του, ακούει τους ήχους των παλμών της πάσχουσας καρδιάς μας.
Ακούει λοιπόν ο Λυτρωτής Θεός την φωνήν μας η οποία πνίγεται από τα δάκρυα της συντριβής και της μετάνοιάς μας, και μας λυτρώνει. Ακούει τους αλάλητους στεναγμούς της καρδιάς που πιστεύει εις Αυτόν. Και ακούει όχι με αδιαφορία, όπως εμείς οι άνθρωποι ακούμε τις θλιβερές φωνές των δυστυχούντων συνανθρώπων μας, αλλ’ ακούει με πόνο, όπως ένας πατέρας ακούει τη φωνή του τέκνου του που κλαίει. Μας πονεί όσο κανείς άλλος διότι είμαστε δημιουργήματά Του και Εκείνος δημιουργός μας και σε καιρό ευπρόσδεκτο θα ρίξει βάλσαμο παρηγορίας και ενισχύσεως εις τις καρδιές μας, οι οποίαι πονούν από τα βιοτικά και τα πάθη. Διότι έχει όλα τα φάρμακα για να εξουδετερώσει όλους τους πόνους και τους στεναγμούς μας. Έχει όλη την αγάπην και την Παντοδυναμίαν! Επικοινωνεί η πονεμένη ψυχή μέσα εις τον Ιερόν Ναόν και αναγνωρίζει Αυτόν ως Παντοδύναμον.
«Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν»[6] μας υπενθυμίζει ο ηγαπημένος και επιστήθιος μαθητής. Ότι δηλαδή ο Θεός « Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν»[7] εδημιούργησε τον κόσμον όλον. Η δύναμίς Του είναι άπειρη και μπορεί τα πάντα όσο δύσκολα κι αν είναι, κρατεί εις τα χέρια του τα πάντα. Πολύ παραστατικά ο προφήτης Ησαΐας εις το φιλολογικό του μεγαλείο αλλά και προφητικό ξετυλίγει με γλαφυρότητα αυτήν την παντοδυναμίαν του Θεού: «Τίς ἐμέτρησε τῇ χειρὶ τὸ ὕδωρ καὶ τὸν οὐρανὸν σπιθαμῇ καὶ πᾶσαν τὴν γῆν δρακί; τις έστησε τα όρη σταθμώ, και τας νάπας ζυγώ;»[8] δηλαδή, Ποιός μέτρησε με το χέρι του τα ύδτα των ποταμών και των θαλασσών; Ποιός μέτρησε τον ουρανόν με την σπιθαμή του; Ποιός μέτρησε με την παλάμη του το χώμα όλης της γης; Ποιός τακτοποίησε με σειρά και με ακρίβεια ζυγαρίας τα βουνά και τα δάση;
Μόνον ο Θεός, το Παντοδύναμον και Παντοκρατορικόν μεγαλείον Του με το στόμα του προφήτου Ησαΐου ενθαρρύνει και δυναμώνει τους εξόριστους Βαβυλωνίους, Ιουδαίους αλλά παράλληλα και σε εμάς σήμερα εις τους προδομένους καιρούς τους οποίους διερχόμεθα, ότι το αυτό θα πράξει και σήμερα. «Δε θα δυσκολευθή ουδ επι ελάχιστον να εκπληρώσει την περί ελευθερίας του λαού Του υπόσχεσίν Του».[9]
Πολλά κινήματα, πολλές δυνάμεις μαζικές κατά καιρούς προσπάθησαν να νοθεύσουν, να διαβάλλουν αυτή την Παντοδυναμία του Θεού και Πατέρα μας νομίζοντας ότι χτυπούν την θεότητα. Όμως απατήθηκαν οικτρά διότι «Θεός Ισχυρός», «Εξουσιαστής», «Άρχον Ειρήνης», «Πατήρ του μέλλοντος»! Βέβαια πρέπει να αναφέρουμε και ότι οι πλανούντες πολλούς αδελφούς Χριστιανούς οδήγησαν εις την απώλειαν, με την πλάνη τους. Γνωρίζουμε όμως το λεγόμενον του Απ. Παύλου: «εν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί, ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι… πλανῶντες καὶ πλανώμενοι…»[10]
Εμείς όμως έχουμε παιδιόθεν μέσα μας ενστερνισθεί τα «Ιερά γράμματα» γεμάτα αλήθεια, γεμάτα χαρα, γεμάτα δύναμη. Δεν μπορούμε να τα προδώσουμε, σε αυτά ελπίζουμε και πιστεύουμε. Κοιτάζουμε γύρω μας εις τον Ιερόν χώρον του Ναού και ατενίζουμε τους μάρτυρες οι οποίοι έχυσαν προθύμως το μαρτυρικό τους αίμα εις πίστωσιν και απόδειξην της αληθινούς πίστεώς μας στο μόνον αληθινόν και Παντοδύναμον Θεόν.
Μέσα εις την Αγ. Γραφήν ονομάζεται ο Θεός «Πατέρας-Παντοκράτορας» για να επισφραγίσει με αυτόν τον τρόπο την απεριόριστη δύναμή Του.
Πώς λοιπόν ο προσευχόμενος να μην ανακράξει: « Ἐκ βαθέων ἐκέκραξά σοι, Κύριε, Κύριε, εἰσάκουσον τῆς φωνῆς μου»!
Αγαπητοί αναγνώστες:
«Πολλά πτέομεν» διότι ζούμε ανήσυχα και ταραγμένα, αρνηθήκαμε τον Ισχυρόν Προστάτην, τον Λυτρωτήν, τον Παντοδύναμον Θεόν μας, ελπίσαμε στις πλάνες του αιώνος τούτου, και θα ήτο θαρραλέο να ομολογήσομε ότι δεν απευθυνθήκαμε με ειλικρίνεια σε Αυτό! Δεν υψώσαμε τα χέρια μας ικετευτικά προς τον Θεό όπως ο ψαλμωδός και οι Άγιοι του Θεού.
Ας πυκνώσουμε την μετά Θεού πνευματική μας σχέση: «Ινα την Υιοθεσίαν απολάβωμεν». Άς ζητάμε με τις προσευχές μας την θερμήν και επίμονη βοήθεια του Κυρίου σε όλα τα δεινά μας διότι: «παρά τω Κυρίω το έλεος και πολλή παρ' αύτω λύτρωσις».[11]