Ήταν κι ο Ευγένιος, όπως οι περισσότεροι μαθητές μας που ήρθαν στην Ελλάδα χωρίς τη θέλησή τους, που παραπονιόταν για τη μοναξιά του κι έκλαιγε. Η μάνα του, η Σβετλάνα, είδε την κατάσταση κι έφερε τη μάνα της να μείνει κοντά τους, να συντροφεύει τον Ευγένιο. Αλλά, η γιαγιά έπαθε εγκεφαλικό κι έμεινε στο κρεβάτι. Η Σβετλάνα κράτησε τον Ευγένιο στο σπίτι να περιποιείται τη γιαγιά. Καιρό πολύ!
- Μη μ’ αφήνεις άλλο χωρίς σχολείο, μαμά!
- Άφησέ με να πάω στο σχολείο, μαμά μου!
Στα επανειλημμένα διαβήματα του σχολείου, η μητέρα απαντούσε με αναφιλητά:
- Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, δεν μπορώ! Εσείς οι Έλληνες ξέρετε τί θα πει τραγωδία!
Ξέρουμε! Και την ωδή των τράγων, και τον κομμό και την κορύφωση, και την πτώση και την ΚΑΘΑΡΣΗ.
Κινητοποιηθήκαμε… Όλη η σχολική κοινότητα: Καθηγητές, Σχολική Επιτροπή, δικοί μας άνθρωποι. Ζητήσαμε κι από το Δήμο Ελληνικού βοήθεια.
Όταν ο Ευγένιος ξαναγύρισε στο σχολείο, λάμποντας από χαρά, με την τσάντα και τα βιβλία του, όλοι μας το γιορτάσαμε.
- Το σχολείο είναι το φως μου, μας είπε.
- Και για μας το χαμόγελό σου, Ευγένιε…
Μάγδα Βελτσίστα
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Για να πετύχω αυτό που θέλω ΕΝΑΣ τρόπος υπάρχει: Να μάθω την ελληνική γλώσσα και να μορφωθώ.
Τρεις κόρες, οι δύο στο σχολείο μας.
Η Ζανίνα είναι γεωργιανή. Μονογονεϊκή οικογένεια συντηρεί κι αυτή. Στην αρχή ‘βρθε στην Αθήνα μόνη και δούλευε σε σπίτια, τώρα φροντίζει ένα γέρο κατάκοιτο. Εκείνος τη βοηθάει να μαθαίνει Ελληνικά και να λύνει τις ασκήσεις που έχει το βιβλίο της «Ελληνικά για Ξένους».
- Σε θαυμάζω για τον αγώνα που κάνεις, της είπα μια φορά που ήρθε στο σχολείο. Μεγάλο το θάρρος που δείχνετε, προ παντός εσείς οι γυναίκες, που έρχεστε μόνες σας εδώ.
- Έπρεπε. Ήθελα να δώσω καλύτερη ζωή στα παιδιά μου. Στο χωριό, στη Γεωργία, είχαμε μεγάλη φτώχεια. Μέναμε σε παράγκα, όπου έκανε πολύ κρύο κι έβαζε βροχή. Είχε και πολλά ποντίκια, μεγάλα ποντίκια, που δε μπορούσαμε να τα διώξουμε. Βάλαμε σύρμα πυκνό γύρο από το κρεβάτι των παιδιών και τις νύχτες κάναμε βάρδιες, εγώ και η μάνα μου, μήπως κανένα; Ποντίκι τρυπήσει το σύρμα και δαγκώσει τα μωρά.
- Θεός φυλάξοι!
- Γι αυτό κι ορκίστηκα στον εαυτό μου. Για να πάρω τα παιδιά μου από τα ποντίκια και να τα φέρω εδώ, ΕΝΑΣ μόνο τρόπος υπάρχει: Να μάθω καλά τα Ελληνικά και να μορφωθώ.
- Να μορφωθείς με ποιο τρόπο;
- Να διαβάζω καλά βιβλία και να μιλάω με μορφωμένους ανθρώπους.
- Θα σε βοηθούσε η μόρφωση να μαζέψεις λεφτά;
- Θα με βοηθούσε να λέω ΟΧΙ εκεί που πρέπει. Και να βοηθάω τα παιδιά μου να το λένε κι αυτά.
Την περιεργαζόμουνα: Γύρω στα 40, μάλλον κοντή, λίγο παχουλή, με μαύρα κοντά μαλλιά και σκούρα ρούχα. Με κοιτούσε κι εκείνη σταθερά στα μάτια, εξακολουθητικά.
Σιγά-σιγά το πρόσωπό της ξεθώριασε κι άρχισα να βλέπω απέναντί μου κι άλλα πρόσωπα, κι άλλες μορφές, που συνθέτουν το πρότυπο της ηρωικής γυναίκας, που καταξιώνει το θησαυρό της μητρότητας με το μοναδικό φίλτρο της αγωνιστικότητας και της προσφοράς.
Μάγδα Βελτσίστα
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
