Χαλκέντερος, ακαταπόνητος, σιδερένιος, έκανε και τη νύχτα μέρα.
Ήταν ο πιο δραστήριος άνθρωπος της χώρας. Δράση σε εικοσιτετράωρη βάση. Σε όλα τα επίπεδα και για όλα τα θέματα: εκκλησιαστικά, εθνικά, κοινωνικά, φιλανθρωπικά, εκπαιδευτικά, πολιτικά, πολιτιστικά και άλλα πολλά.
Ήταν οραματιστής και συγχρόνως ρεαλιστής. Ήθελε «ελευθέραν και ζώσαν εκκλησίαν» και θεωρούσε αποστολή του, όχι μόνο να επιτελεί τη θεία λατρεία, αλλά να ωφελεί την κοινωνία. Να εκχριστιανίσει την παιδεία, την οικονομία, την πολιτική, την ατομική και συλλογική ζωή.
Γι’ αυτό έκανε παρεμβάσεις και προτάσεις για όλα τα ζητήματα. Απ’ την καταπολέμηση της φτώχειας και τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, μέχρι το Κυπριακό και το Παλαιστινιακό πρόβλημα.
Αυτό προκαλούσε δυσαρέσκεια και αντιδράσεις σε πολιτικούς και διανοουμένους, που τον κατηγορούσαν ότι κάνει πολιτική και παραβιάζει την αρχή των διακριτών ρόλων Εκκλησίας – Πολιτείας.
Ζητούσαν λοιπόν πολλοί το χωρισμό κράτους – εκκλησίας και μερικοί την δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, την αφαίρεση της εικόνας του Χριστού απ’ τα σχολεία, την κατάργηση του όρκου στα δικαστήρια και στη Βουλή, την καθιέρωση υποχρεωτικού πολιτικού γάμου, κηδείας, ονοματοδοσίας (βαπτίσεως) και άλλα προοδευτικά!!
Ο Χριστόδουλος αντιτάχθηκε με σθένος σ’ αυτά. Με αφορμή μάλιστα την απάλειψη αναγραφής του θρησκεύματος απ’ τις ταυτότητες, κατέβασε πλήθη λαού σε συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος, κι έκαμε άτυπο δημοψήφισμα, στο οποίο πήρε τρία εκατομμύρια υπογραφές!
Ανεξαρτήτως του αν είχε δίκιο και πόσο, δε λιβάνισε τους ισχυρούς, αλλά τόλμησε να συγκρουσθεί μαζί τους για την Εκκλησία και την παράδοση.
Πράγμα που δεν τόλμησαν άλλοι αρχιεπίσκοποι.
Οραματιζόταν όμως «ελευθέραν και ζώσαν εκκλησίαν» και ήλθε γι’ αυτό σε ρήξη ακόμη και με το οικουμενικό πατριαρχείο, το οποίο, ενώ βρίσκεται εν αιχμαλωσία (=σε τουρκικό έδαφος) θέλει να επεμβαίνει στη διοίκηση της Ελληνικής Εκκλησίας.
Ο Χριστόδουλος τόνισε ότι η Ελληνική Εκκλησία είναι θυγατρική μεν της πατριαρχικής, αλλά αυτοκέφαλη και αυτοδιοίκητη. Αναγνωρίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως μητέρα – εκκλησία και υπακούει σ’ αυτό σε θέματα πνευματικά – όχι διοικητικά.
Αυτή η στάση εξόργισε τους Τούρκους, που χαρακτήρισαν τον Χριστόδουλο «persona non grata» - πρόσωπο μη επιθυμητό στην Τουρκία.
Αντιθέτως, στην Αίγυπτο ήταν επιθυμητός και τον Ιούνιο του 2007 ετοιμαζόταν να επισκεφθεί τον Ελληνισμό της Αιγύπτου, προσκεκλημένος απ’ τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής.
Την παραμονή του ταξιδιού αισθάνθηκε δυνατό πόνο στην κοιλιακή χώρα, αλλά χαλκέντερος καθώς ήταν, το άντεξε. Ούτε σκέψη για αναβολή του ταξιδιού, που είχε γι’ αυτόν ιεραποστολικό χαρακτήρα, όπως τα ταξίδια του Αποστόλου Παύλου.
Αλλά ο πόνος επέμενε και οι συνεργάτες του τον πήγαν, με το ζόρι σχεδόν, στο νοσοκομείο, για διαγνωστική εξέταση. «Αν δεν είναι κάτι σοβαρό θα κάνουμε το ταξίδι, μακαριότατε» του είπαν.
Δυστυχώς ήταν κάτι παραπάνω από σοβαρό. Η αξονική τομογραφία πρώτα και η βιοψία έπειτα έδειξαν ότι ο «χαλκέντερος» είχε καρκίνο στο έντερο και όγκο στο ήπαρ.
Δηλαδή βαρειά ηπατοπάθεια που δεν επιδέχεται εγχείρηση και ίαση αλλά μόνο παρηγορητική θεραπεία.
Έτσι άρχισε η γνωστή τραγωδία του χαλύβδινου αυτού ανθρώπου που τελικά κατέληξε στο θάνατο και η Εκκλησία έχασε έναν πραγματικό ηγέτη, που την στήριζε για να πραγματοποιήσει τους Ιερούς σκοπούς της.
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
