Σπυριδούλα Κων. Αλεξανδροπούλου: Η άοκνη αρχαιολόγος - ιστορικός

Η μεγάλη συμβολή της στην απόκτηση ιστορικής συνείδησης και αυτογνωσίας

Η Σπυριδούλα Αλεξανδροπούλου γεννήθηκε στο Μεσολόγγι στις 6 Απριλίου του 1926. Ήταν το δεύτερο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας του Κωνσταντίνου Αναστ. Αλεξανδρόπουλου, ιατρού μαιευτήρα που για αρκετές δεκαετίες εργάστηκε και στην Άμπλιανη, και της Όλγας Κατσάνου. Αδέλφια της ο αείμνηστος γιατρός Αναστάσιος (Τάσος), η Βασιλική, η Μαρία και τελευταίος ο Γιώργος, ο οποίος είχε διατελέσει πρέσβης της Ελλάδας σε αρκετές χώρες του εξωτερικού. Η οικογένεια έλκει την καταγωγή της από τον Αλέξανδρο Σκουφή, Ηπειρώτη αγωνιστή του '21 που σκοτώθηκε στο Αιτωλικό. Παιδί του ήταν ο Αναστάσιος Αλεξανδράκης-μετέπειτα Αλεξανδρόπουλος, ο οποίος παντρεύτηκε την Αμπλιανίτισσα Γιαννούλα Μπαρτσόκα και έζησε την ημινομαδική ζωή των συγχωριανών της μέχρις ότου, έχοντας αποκτήσει και κτηματική περιουσία, εγκαταστάθηκε στον Κάκκαβο, στην περιοχή Μεσόκαμπος Μεσολογγίου, όπου γεννήθηκαν τα παιδιά του. Αδέρφια του Αναστασίου και παππούδες της Σπυριδούλας ήταν ο Ιωάννης Αλεξανδρόπουλος, δικηγόρος, ο Δημήτρης Αλεξανδρόπουλος, δικηγόρος και αυτός, όπως και ο Γεώργιος Αλεξανδρόπουλος, που εκτός από μια μακρά σταδιοδρομία στον δικαστικό κλάδο και στον πολιτικό βίο διετέλεσε βουλευτής, γερουσιαστής και Υπουργός – Γενικός Διοικητής Μακεδονίας, ενώ υπήρξε στενός φίλος του κορυφαίου πολιτικού και συμπατριώτη του Χαρίλαου Τρικούπη. Ένα από τα παιδιά του Αναστασίου ήταν και ο Κωνσταντίνος, ο πατέρας της Σπυριδούλας, ενώ θείοι της ήταν ο Ασημάκης (δικηγόρος), ο Αλέκος (γιατρός) και ο Γιάννης (στρατιωτικός). Οι αμπλιανίτικη ρίζα αλλά και η θερινή διαμονή της οικογένειας στο χωριό, στο παλιό αλεξανδροπουλέικο σπίτι, ένα από τα ελάχιστα παλιά και καλά σωζόμενα αμπλιανίτικα σπίτια σήμερα, σφυρηλάτησαν ισχυρούς δεσμούς και αγάπη για την Άμπλιανη σε όλη την οικογένεια.

Χορεύοντας με τον αδελφό της Τάσο

Μέσα σε ένα περιβάλλον βαθιών πνευματικών ανησυχιών και ανάμεσα σε ανθρώπους ευρείας μόρφωσης, έχοντας στην διάθεσή της την πολύ σημαντική για την εποχή βιβλιοθήκη του θείου της γερουσιαστή, η Σπυριδούλα Αλεξανδροπούλου θα ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές της στο Μεσολόγγι, ενώ μετά από εισαγωγικές εξετάσεις, στις οποίες θα αριστεύσει καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση κατάταξης, θα βρεθεί για σπουδές στην Αθήνα, στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο θα μαθητεύσει δίπλα σε ιερά τέρατα της εποχής, σε κορυφαίους καθηγητές όπως ο Διονύσιος Ζακυθηνός, ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος και ο Αναστάσιος Ορλάνδος. Και στις σπουδές της θα αριστεύσει. Ο καθηγητής Ορλάνδος θα την ξεχωρίσει ανάμεσα στον ανδροκρατούμενο κόσμο της αρχαιολογίας της εποχής εκείνης, ενώ η ίδια ήταν πολύ περήφανη για το άριστα 10 με το οποίο την βαθμολόγησε σε προφορικές εξετάσεις Βυζαντινής Αρχαιολογίας στο τελευταίο έτος των σπουδών της. Κατείχε άριστα τα Γαλλικά και μιλούσε επίσης Ιταλικά και Αγγλικά.

Με την λήψη του πτυχίου της θα υπηρετήσει στη Μέση Εκπαίδευση (Γ/σιο Θηλέων Αγρινίου, Γ/σιο Αρρένων–Παλαμαϊκή Σχολή Μεσολογγίου) και θα συνταξιοδοτηθεί (1987) με το βαθμό της λυκειάρχου.

Γυμνάσιο Θηλέων Αγρινίου αρχές της δεκαετίας του ’50. Στη φωτογραφία απεικονίζονται οι καθηγητές του Γυμνασίου και οι τελειόφοιτες μαθήτριες εκείνης της χρονιάς. Η Σπυριδούλα Αλεξανδροπούλου, καθιστή στην πρώτη σειρά των καθηγητών, είναι η πρώτη από αριστερά. Πηγή: Αρχείον Αγρινίου, τεύχος 22

Παράλληλα εκτελεί αμισθί καθήκοντα Έκτακτης Επιμελήτριας Αρχαιοτήτων από το 1960 και για εφτά περίπου χρόνια, ενός θεσμού που η ελληνική πολιτεία είχε θεσπίσει πριν συσταθούν οι Εφορείες Αρχαιοτήτων προκειμένου να προστατεύσει τις αρχαιότητες, αναθέτοντας το έργο αυτό σε μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους και συνήθως έγκριτους καθηγητές γυμνασίων ή δημοδιδάσκαλους. «Πρόκειται για τους αφανείς ήρωες, στους οποίους η Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία και τα κρατικά μουσεία οφείλουν πολλά, καθώς η αγάπη για τον τόπο τους και η διάθεση προσφοράς τους ήταν αξιοζήλευτη», όπως θα πει χαρακτηριστικά η προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Χίου κα Όλγα Βάσση, μνημονεύοντας τη μεγάλη προσφορά της Σπυριδούλας Αλεξανδροπούλου στον τόπο της, ενώ εξίσου δηλωτικά του σπουδαίου έργου της είναι τα λόγια της προϊσταμένης της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αιτωλοακαρνανίας και Λευκάδας κας Ολυμπίας Βικάτου: «Η Σπυριδούλα Αλεξανδροπούλου διέσωσε με την πένα της σημαντικές πληροφορίες για τα μνημεία της περιοχής, ανέσκαψε και διέσωσε αρχαιότητες σε όλη την Αιτωλοακαρνανία, συμβάλλοντας στη διατήρησή τους. Αστείρευτες πηγές γνώσεων αποτελούν για εμάς τους αρχαιολόγους οι χειρόγραφες αναφορές της που σώζονται στο αρχείο της Εφορείας μας, οι προφορικές γνώσεις που μας μετέδιδε σε κάθε συνομιλία μας, το πλούσιο φωτογραφικό αρχείο που διατηρούσε μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής της».

Με τις δύο παραπάνω ιδιότητες, της εκπαιδευτικού και της επιμελήτριας αρχαιοτήτων, η Σπυριδούλα Αλεξανδροπούλου πραγματοποίησε ξεναγήσεις σε ιστορικούς και αρχαιολογικούς χώρους, ομιλίες ιστορικογεωγραφικού και αρχαιολογικού περιεχομένου και δημοσιεύσεις. Όργωσε στην κυριολεξία την Αιτωλία και ολόκληρο τον νομό, υπηρετώντας την αρχαιολογία εξίσου πιστά με την φιλολογία και με αφοσίωση μέχρι το τέλος της ζωής της, αποδεικνύοντας εμπράκτως την αγάπη και την φροντίδα για τον τόπο της. Πραγματοποιούσε αυτοψίες σε όλο τον νομό, ακόμα και στα πιο δυσπρόσιτα μέρη, με προσωπικά της έξοδα και διαθέτοντας το αυτοκίνητό της, καταφέρνοντας να ξεπεράσει δυσκολίες, ώστε να εντοπίσει, να καταγράψει και να διαφυλάξει τις αρχαιότητες της Αιτωλοακαρνανίας. Εξίσου δυναμικά ερεύνησε και την αγαπημένη της λιμνοθάλασσα, που πολλές φορές είχε διαπλεύσει με γαΐτα ή καΐκι απ’ άκρη σ’ άκρη, ώστε μέσα από την προσωπική επιτόπια έρευνα της τοπογραφίας και σε συνδυασμό με αρχαιολογικά και ιστορικά δεδομένα και την εξέταση των πηγών να οδηγείται πάντα σε τεκμηριωμένο λόγο.

Ιούνιος 1968. Σε ένα έρημο τσαρδάκι, στο Διόνι, απέναντι από το νησί Οξιά.

Ανέπτυξε μια πολυσχιδή προσωπικότητα σε όλη τη διάρκεια του μακρού βίου της, που χαρακτηριζόταν πάντοτε, μαζί με τη λεπτότητα και τη φινέτσα ενός ευγενούς και ευπροσήγορου ανθρώπου, ταυτόχρονα από πειθαρχία, υπευθυνότητα, βαθιά προσήλωση και αγάπη στην έρευνα και την ιστορική αλήθεια. Ουδέποτε έκανε έκπτωση, τόσο στον επιστημονικό της λόγο όσο και στις καθημερινές της συναναστροφές, επιτυγχάνοντας να είναι ένας απλός και ζεστός άνθρωπος, διατηρώντας όμως την αρχοντιά της απέναντι στο λαϊκισμό του σύγχρονου νεοέλληνα που υποσκάπτει αισθητική και πολιτισμό. Ο λόγος της, τόσο ο γραπτός όσο και ο προφορικός, καθώς ανά πάσα στιγμή είχε μια εκπληκτική ετοιμότητα κρίσης και μνήμης, διακρινόταν για τον πλούτο των γνώσεων, των πηγών, ελληνικών και ξένων, την κριτική αντιπαράθεση και αξιολόγησή τους, καθώς και την ένταξή τους σε μια αιτιώδη αλληλεξάρτηση. Η προσφορά της υπήρξε μεγάλη, με κορωνίδα όλων το πολυδιάστατο και πρωτογενές έγκριτο συγγραφικό έργο για την ιδιαίτερη πατρίδα της, την Ιερή Πόλη του Μεσολογγίου, και τον νομό Αιτωλοακαρνανίας. Οι δύο αυτοτελείς εκδόσεις της, η πρώτη με τίτλο «Νότια Αιτωλία. Το οδικό δίκτυο έως τα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια» (1993) και η δεύτερη «Αιτωλοακαρνανικά Μελετήματα» (2000), αποτελούν χωρίς αμφιβολία αυτό που και η ίδια η συγγραφέας αναφέρει στην αφιέρωση του δεύτερου βιβλίου της, μία προσφορά στη μεσολογγίτικη νέα γενιά και συμβολή στην απόκτηση αυτογνωσίας. Είναι δύο εμβληματικά και χωρίς προηγούμενο έργα που αποτελούν για τη συγγραφέα έργο ζωής, για όλους εμάς σπουδαία παρακαταθήκη.

Παράλληλα, η Σπυριδούλα Αλεξανδροπούλου συνεργάζεται και συμμετέχει σε συλλογικές εκδόσεις, συγγράφοντας κείμενο για το βιβλίο ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ (Έκδοση Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος, Αθήναι 1976) και τα κείμενα του βιβλίου–λευκώματος της Σουζάνας Τρίτση -Μουλχάουζερ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, Ο Τόπος και οι Άνθρωποι (Εκδόσεις ΟΛΚΟΣ, Αθήνα 2002).

Δημοσιεύει μελέτες:

• Η Σκάλα του Ανταιλικού, ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ, Αθήνα 1965
• Ο Άναπος Ποταμός, ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ, Αθήνα 1966
• Το Δημοτικό Τραγούδι στο Μεσολόγγι, Mas cerca de Grecia, έκδ. του Παν/μίου Complutense de Madrid, Μαδρίτη, 1997
• Το Δεύτερο ταξείδι του Μπάϊρον (1823-1824) στο Μεσολόγγι, ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Μάρτιος 2000
• Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου στο Ελληνικό Δημοτικό Τραγούδι, ό.π.
• Η Θεοτόκος της Μακριάς Ράχης και ο Γεώργιος Γκέκας, ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΚΑ, τόμ. Ι2, Αθήνα 2001
• Στα ίχνη του Εβλιά Τσελεμπή, ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, τόμ. 38ος, Ιωάννινα 2002
• Μια μεσολογγίτικη παράδοση για το βουνό Βαράσοβα, Η.Χ., τόμ. 39ος, Ιωάννινα, 2005
• Οι αρχαίες λίμνες, Λιμνοθάλασσες της Αιτωλοακαρνανίας κατά τον Στράβωνα, Η.Χ., τόμ. .., Ιωάννινα 2006
• Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου και οι Δυτικορουμελιώτες, ΤΑ ΑΙΤΩΛΙΚΑ, τεύχ. 11
• Λαϊκές Παραστάσεις Κρητικού Θεάτρου στο Αγρίνιο, ΤΑ ΑΙΤΩΛΙΚΑ

Επίσης γράφει στα τοπικά περιοδικά ΒΑΡΑΣΟΒΑ (του Ορειβατικού Συλλόγου Μεσολογγίου) και ΩΛΕΝΟΣ (του Πολιτιστικού Συλλόγου Σταμνάς) και συστηματικά στις μεσολογγίτικες εφημερίδες ΑΙΧΜΗ και ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, δεκάδες άρθρων με αιτωλοακαρνανικά θέματα. Ακόμη, ανακοινώσεις της έχουν δημοσιευθεί στα αθηναϊκά ΤΑ ΑΙΤΩΛΙΚΑ και ΠΑΡΟΥΣΙΑ, στα ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ Ιωαννίνων, όπως και στην εφημερίδα του χωριού της, Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΜΠΛΙΑΝΗΣ.

Συμμετέχει με ανακοινώσεις σε συνέδρια: 

• 14^οΠανελλαδικό Συνέδριο Πολιτιστικής Ενώσεως ΟΤΕ (κεντρική ομιλήτρια) με θέμα Αρχαιολογικοί χώροι, ταυτότητα πολιτιστικής κληρονομιάς, Μεσολόγγι (1990;)
• Διεθνές Συνέδριο "Ελληνικά Εκπαιδευτήρια στη Μεσόγειο", υπό την αιγίδα του ΥΠΕΠΘ, με θέμα "Η Παιδεία στο Μεσολόγγι κατά τον 18^ουκαι το α' ήμισυ του 19^ουαιώνος", Χίος, 2001
• Β' Διεθνές Ιστορικό και Αρχαιολογικό Συνέδριο Αιτωλοακαρνανίας με θέμα "Η πορεία των Εξοδιτών προς συνάντηση του Καραϊσκάκη", Αγρίνιο 2002
• Επιστημονικό Συνέδριο "Ιστορία και Πολιτισμός της περιοχής του Δήμου Δομνίστας -Ευρυτανίας", με θέμα "Γεώργιος Αλεξανδρόπουλος, δικηγόρος, βουλευτής Ευρυτανίας, γερουσιαστής, υπουργός. Ο βίος και το έργο του", Άμπλιανη Ευρυτανίας, 2010

Κάνει παρεμβάσεις σε Συνέδρια

• Διεθνές Βυζαντινολογικό Συνέδριο στη Ραβέννα (οργάνωση Παν/μίου Bologna) Ιταλίας, αντικρούσασα την θεωρία του Frulof, 1963
• Διεθνής Ημερίδα "Για τους Οινιάδες και την Κατοχή", Κατοχή, 1996
• Β' Διεθνές Συνέδριο Ρούμελης, Αγρίνιο –Μεσολόγγι –Ναύπακτος, 2004

 Λαμβάνει μέρος σε συνέδρια:

• Διεθνές Βυζαντινολογικό Συνέδριο, Ραβέννα Ιταλίας, (διοργάνωση Παν/μίου Bologna), 1963
• Διεθνές Συμπόσιο Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών, "Ο Ελληνισμός στην Ανατολή", Δελφοί, 1986
• Διεθνές Συμπόσιο Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών, "Η Ελληνική παρουσία στην Αίγυπτο", Δελφοί, 1988
• Α' Διεθνές Αρχαιολογικό Συνέδριο για την Αιτωλοακαρνανία, Μεσολόγγι, 1990
• Δεύτερο Επιστημονικό Συνέδριο Ναυπάκτου, Ναύπακτος, 1997
• Διεθνής Ημερίδα με συμμετοχή του φοιτητικού θεατρικού ομίλου του Παν/μίου του Κάνσας (ΗΠΑ), ο οποίος έδωσε παράσταση της "Αντιγόνης" του Σοφοκλέους στο θέατρο των Οινιαδών, 1997
• 25^οΔιεθνές Συνέδριο Βύρωνος, διοργάνωση της Διεθνούς Βυρωνικής Εταιρείας και της Βυρωνικής Εταιρείας Ι.Π. Μεσολογγίου, με θέμα "Μπάυρον, ένας ποιητής για όλες τις εποχές", Μεσολόγγι 1999
• Πανευρυτανικό Επιστημονικό Συνέδριο "Ιστορία και Πολιτισμός της περιοχής Δήμου Δομνίστας -Ευρυτανίας", 23,24,25/07/2010
• Β' Διεθνές Ιστορικό και Αρχαιολογικό Συνέδριο Αιτωλοακαρνανίας, Αγρίνιο 2002

Πραγματοποιεί ομιλίες: 

• Η Λιμνοθάλασσα της Ειρήνης και του Πολέμου, Μεσολόγγι 2009
• Η Ναυτική Παράδοση του Αιτωλικού, Αιτωλικό 1913
• Στις θάλασσες της Νότιας Αιτωλίας (Ιστορικός Περίπατος, ομιλία στη Ναυτική Εβδομάδα, Μεσολόγγι 1977)
• Αυτοί που έζησαν κι αυτοί που διάβηκαν από την Λιμνοθάλασσα (Μεσολόγγι, 2018)
• Η Κυρά –Ρήνη της Πλευρώνας, σε εκδήλωση της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αιτωλ/νίας και Λευκάδος (Μεσολόγγι)
• Ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου Φωτογραφικό Λεύκωμα για το Μεσολόγγι, της Σ. Τρίτση –Μουλχάουζερ, του οποίου είχε και την επιμέλεια, στη ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
• "Byron vers Missolonghi", στα γαλλικά, στους προσκεκλημένους ξένους πρέσβεις, Μεσολόγγι 1/4/1988
• "Byron et Missolonghi", στα γαλλικά, στους προσκεκλημένους ξένους πρέσβεις, Μεσολόγγι, Βαΐων 1989

Αναπτύσσει δράσεις:

• Συνεργάτης του Δήμου Ι.Π. Μεσολογγίου, συμμετείχε ενεργά στην σωτηρία της πατρογονικής -στο Μεσολόγγι- οικίας του ποιητού Κωστή Παλαμά, πρωτοστάτησε στο άνοιγμά της και η συμβολή της υπήρξε καθοριστική σε όλες τις διεργασίες μετατροπής της σε Δημοτικό Μουσείο Κωστή Παλαμά και στον εμπλουτισμό της με αυθεντικά εκθέματα. Σχετικό 30σέλιδο πρόχειρο raporto της, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η πρώτη εκδήλωση σε αυτήν, έχει κατατεθεί στα Γ.Α.Κ. Αιτωλοακαρνανίας.
• Ανεύρεση, διαμόρφωση και διάσωση της Βιβλιοθήκης Χαβέλα στο Αγρίνιο, όταν εργαζόταν στο Γυμνάσιο Θηλέων Αγρινίου, επί Εμμ. Θεοδωρόπουλου (Γυμνασιάρχη).
• Πρόσκληση του Γ. Αικατερινίδη, δρος Λαογραφίας, τ. Δ/ντού Ερευνών Κέντρου Λαογραφίας Ακαδημίας Αθηνών και συνεργασία στην επιτόπια έρευνά του στην Άμπλιανη Ευρυτανίας (Ιούλιος 1966).
• Ιδρυτικό μέλος της Αρχαιολογικής –Ιστορικής Εταιρείας Δυτικής Στερεάς Ελλάδος, της οποίας διετέλεσε και Πρόεδρος.
• Ιδρυτικό μέλος της Βυρωνικής Εταιρείας Ι.Π. Μεσολογγίου.
• Ιδρυτικό μέλος της ΕΨΥΠΕΑ (Εταιρία Ψυχικής Υγείας Παιδιού και Εφήβου Αιτωλ/νίας).

Ξεχωριστή αναφορά θα πρέπει να γίνει σε δύο νέα, υπό έκδοση βιβλία της με τη φροντίδα των αγαπημένων της ανιψιών, Όλγας και Μαρίας, παιδιών του αείμνηστου αδελφού της Τάσου και της Ελισσάβετ Αλεξανδροπούλου, που την αγαπούσαν και την φρόντιζαν μέχρι το τέλος της ζωής της σαν να ήταν δικά της παιδιά. Το πρώτο με τίτλο «Αράκυνθος, βουνό διονυσιακής λατρείας» και το δεύτερο με τίτλο «Η Κυρά –Ρήνη της Πλευρώνας».

Πρόσφατη φωτογραφία στο σπίτι της

Η Σπυριδούλα Αλεξανδροπούλου έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, στην ηλικία των 97 ετών. Η μνήμη της θα μείνει ανεξίτηλη, λόγω του σπουδαίου έργου που έχει αφήσει, αλλά και του ήθους και της πολυσχιδούς προσωπικότητάς της. Για όλους όσους τη γνωρίσαμε, κάθε επαφή μαζί της αποτελούσε και μια εμπειρία από εκείνες που η ζωή δεν σου χαρίζει πάντα. Κρατάω στην καρδιά και τη μνήμη μου ως μοναδικές και πολύτιμες τις πολύωρες συζητήσεις μας στο γραφείο της, τις αφηγήσεις της για όλον αυτόν τον πλούτο του τόπου μας, για το Μεσολόγγι και την Άμπλιανη. Ξεχωριστά κρατάω μια εικόνα της, ανεξίτηλα χαραγμένη ως ανάμνηση της αγέρωχης παρουσίας της: πλημμυρισμένη από εσωτερικό φως, περήφανη μπροστά στην αστείρευτη πηγή της Καλλιρρόης στις ρίζες της Βαράσοβας, να μας διαβάζει από το πρωτότυπο το περιηγητικό κείμενο του Παυσανία για τον μύθο της όμορφης κόρης από την Καλυδώνα. Την ευχαριστώ για όλα όσα μου έμαθε και μοιράστηκε μαζί μου, για τα πολύτιμα δώρα της, για τα σπουδαία αρχεία που μου εμπιστεύτηκε, για την αγάπη και την εκτίμησή της. Χρέος μας απέναντι στον άνθρωπο που υπηρέτησε τον τόπο της με ανιδιοτέλεια, γενναιόδωρα και ακούραστα, να συνεχίσουμε στα βήματά της και να κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη της. Η επανέκδοση του βιβλίου της «Η Άμπλιανη του Μεσοπολέμου» ώστε να μην λείπει από κανέναν και καμιά Αμπλιανίτισσα, μαζί με τη διοργάνωση εκδήλωσης μνήμης το καλοκαίρι στην Άμπλιανη καθώς και η ονοματοδοσία δρόμου στο όνομά της δεν θα ήταν παρά ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην αείμνηστη και αξιαγάπητη Αμπλιανίτισσα Σπυριδούλα Κων. Αλεξανδροπούλου.

Όλγα Γιαννακογεώργου

Εκπαιδευτικός/MSc Περιβαλλοντική Εκπαίδευση

Προϊσταμένη Κέντρου Εκπαίδευσης για το Περιβάλλον και την Αειφορία Μεσολογγίου