Και θα το κάνω δηλώνοντας με πεποίθηση πως παρότι επιμένω στα ρηθέντα εκείνο που προέχει να προσέξουμε και να υποστηρίξουμε, ιδιαίτερα στα ενδότερα και τοπικά, είναι τα Πρόσωπα πάνω απ’ τα Κόμματα. Δεν αναφέρομαι στις ιδεολογίες, που δεν πρέπει ποτέ να λησμονήσουμε και να προδώσουμε για ένα πινάκιο φακής ή έστω κάτι παραπάνω, αλλά στην δομή ενός σχήματος που παίρνει μέρος σε μια εκλογή.
Εξ άλλου εδώ που φτάσαμε -κι όχι μόνο στη χώρα μας- οι κόκκινες γραμμές μεταξύ των κομμάτων, ιδιαίτερα των προδιατεθειμένων να κυβερνήσουν, είναι αόρατες. Γι’ αυτό καλύτερα να το δούμε από άλλο πρίσμα και να δώσουμε βαρύτητα στα πρόσωπα που απαρτίζουν κάθε συνδυασμό παρά στην πολιτική προσέγγιση κάθε συνδυασμού. Αναφέρομαι τόσο στις δημοτικές όσο και στις περιφερειακές εκλογές. Ξέρω πως μοιάζει με κείνο το Θεοδωρακικό: Ο Καραμανλής ή τα τανκς ή το Σαββοπουλικό τελευταίο γλίστρημα, κι όμως διαφέρει όταν πρόκειται για τοπικές εκλογές και δεν υπάρχει εναλλακτική.
Σχετικά με αυτή την τελευταία αναφορά αντιγράφω από τον πολύ αγαπητό και φίλο δημοσιογράφο Γιάννη Παντελάκη από άρθρο του στο Lifo:
«Στην κυριαρχία της συντηρητικής ατζέντας (σ.υ. και του νομού) έχει βοηθήσει με εξαιρετικό τρόπο η απουσία μιας πειστικής προοδευτικής πρότασης. Απουσιάζει ένας πολιτικός φορέας που θα την εκφράζει και θα έχει παράλληλα μια προοπτική εξουσίας».
Αυτή η έλλειψη αλτερνατίβας αναγκάζει τόσο τους προοδευτικούς υποψήφιους όσο και τους ψηφοφόρους τους να καταφύγουν σε πολιτικές παρατάξεις που δεν τους εκφράζουν ιδεολογικά αλλά περιλαμβάνουν στο ράστερ τους πρόσωπα με ιδιάζουσες προοδευτικές αναπτυξιακές ικανότητες και κάποιο πολιτικοκοινωνικό κύρος.
Εγκλωβισμένοι λοιπόν έτσι κι αλλιώς αφού είμαστε στο σύστημα, ‘όπως εγώ στο ρόδι’, και αναγκασμένοι να ασκήσουμε το νόμιμο δικαίωμα της ψήφου είναι σημαντικό πάνω από τα ιδεολογικά και κομματικά προγράμματα, που για να πούμε το παράπονό μας ελάχιστα υλοποιούνται, να προσεγγίσουμε και να υποστηρίξουμε υποκειμενικά τα πρόσωπα που κατά τη κρίση μας μπορούν και θέλουν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό και προοδευτικό στο χωριό, στον δήμο, στην περιφέρεια. Δίχως προσωπολατρίες, νεποτισμό, υπερβάσεις, φενακισμούς και ευνοιοκρατία. Και θεωρώ πως υπάρχουν τέτοια πρόσωπα, ορισμένα ανώνυμα έως τώρα που αξίζει να τα υποστηρίξουμε. αν θέλουμε να δούμε κάποια ευδοκίμηση στο μέλλον! Δεν εννοώ τους αυτοαποκαλούμενους σωτήρες της πολιτείας εισαγόμενους θαμά από την μεγαλούπολη ή τους περιστασιακούς ή κατ’ επάγγελμα βασιβουζούκους της φτηνής πολιτικής, αλλά εντεταλμένων τοπικιστών, άτομα με όνειρα για τον τόπο τους, με όρεξη για κάτι καινούργιο, με γνώσεις και σχέδια που δεν αλλοτριοφρονούν με τη νεανικότητα και τον μοντερνισμό, πρόσωπα με ανυποκρισία και μετριοφροσύνη.
Ο άνθρωπος συνήθως από την αρχαιότητα ήταν από τη φύση του κοινωνικό πλάσμα και είχε τάση να ασχολείται με τα κοινά. Αλλά όχι όλοι έχουν το χάρισμα και την ικανότητα για την άσκηση οποιασδήποτε εξουσίας και συχνά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πολιτική της άδειας καρέκλας. Ιδιαίτερα στο χώρο της προκυπτούσης από τα αποτελέσματα αντιπολίτευσης. Έλεγε ο Αριστοτέλης: Αδύνατον τον μηδέν πράττοντα πράττειν ευ! Κι η γιαγιά μου η Αναστασία που ‘ταν γέννημα θρέμμα της Προύσας με το δικό της ιδιόμορφο τρόπο αποκαλούσε σουρτούκηδες όσους αργόσχολους περιδιαβάζανε και αποσκοπούσαν μόνιμα στην διεκδίκηση και εξασφάλιση μιας όποιας πολιτικής καρέκλας απλά για να επιδειχτούν. Η ισότητα της ψήφου είναι η αρχή σύμφωνα με την οποία σε κάθε ψηφοφόρο αναλογεί μια μόνο ψήφος κι όλες οι ψήφοι είναι ισοδύναμες. Γι’ αυτό η άσκηση τέτοιου δικαιώματος είναι καθήκον του κάθε ενός, υποχρέωση και παρακαταθήκη. Κι όσο κι αν φαίνεται ασήμαντο, φαιδρό, αναξιόλογο, άσπουδο ή δευτερεύων, από τη σούμα όλων τους εξαρτάται το μέλλον και η πρόοδος του τόπου. Ωστόσο…
Δεν έχω καμιά πρόθεση να εκθειάσω ή να προτείνω κάποιον η κάποιους συγκεκριμένους υποψήφιους και πολύ λιγότερο να επηρεάσω και να χειραγωγήσω γνώμες ως προς την προτίμηση της ψήφου του καθενός, όμως, προσωπικά, δεν θα ‘δινα ούτε ένα ψίχουλο της δικής μου ψήφου σε κανέναν από τους “μνηστήρες” της τοπικής διοίκησης, είτε είναι δημοτική είτε περιφερειακή, που δεν θα περιλάμβαναν στο πρόγραμμά τους μεταξύ άλλων (εύκολονοούμενα όπως είναι ο πρωτογενής τομέας, τα δημόσια έργα, η οικολογική κτηνοτροφία ή οι φυσικοί πόροι, που για αυτά ξέρουν πολύ περισσότερο οι ειδήμονες), αλλά και απαζάρευτες απαιτήσεις όπως:
Η αποκατάσταση και υπερενίσχυση του πανεπιστημιακού χώρου.
Η ανάδειξη των αρχαιολογικών μνημείων με προπομπό το μοναδικό στον κόσμο νεώριο των Οινιαδών.
Η αναθεώρηση της αντικειμενικής πραγματικότητας σχετικά με την Ναυμαχία των Εχινάδων και την αιτιακή σχέση της με το Μεσολόγγι, το Αιτωλικό και ιδιαίτερα τις Οινιάδες.
Η διανομή κυβερνητικών κρατικών θέσεων στην Αιτωλοακαρνανία ανάλογες της σημαντικότητάς της ως τουλάχιστον πέμπτος νομός της χώρας.
Η αρωγή του κράτους στην εξέλιξη του τουρισμού με έμπρακτες συνδρομές για την καλυτέρευση των οδικών συστημάτων, παρακαμπτήριων οδών, υποδομής οδικών μεταφορών και ναυτιλιακών διασυνδέσεων με το ιόνιο και τόσα άλλα που δικαιούμαστε και μέχρι τώρα τα έχουμε στερηθεί…
Ελπίζω όπως κι οι περισσότεροι απλοί πολίτες να μην μείνουν όλα σε λόγια που θα τα πάρει ο αέρας και σε κενές υποσχέσεις, κι ότι όποιοι και να βγουν νικητές στις επόμενες εκλογές θα εργαστούν και θα παλέψουν για το καλό του τόπου μας με σοβαρότητα και μετριοφροσύνη πάνω απ’ όλα και δίχως ποτέ να υποπέσουν σ’ αυτό που δίδασκε ο μεγάλος μας φιλόσοφος, Πυθαγόρας ο Σάμιος: Πράττε μεγάλα μη απισχνούμενος μεγάλα.
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
