Κατ’ αρχάς, προς ενημέρωση του μελλοντικού αναγνώστη του άρθρου μου, να αιτιολογήσω ιστορικά την ονομασία «Άρειος Πάγος».
Άρειος Πάγος ονομάσθη από αρχαιοτάτων χρόνων ο προς τα δυτικά της Ακροπόλεως των Αθηνών λόφος, εκ του ονόματος του Θεού Άρεως, ο οποίος πρώτος εδικάσθη επ’ αυτού για το φόνο του Αλιρροθίου (υιού του Ποσειδώνος), ως βιάσαντος την Αλκίππην, θυγατέρα του Άρεως. Κατά την εκδοχή αυτή, που είναι και η επικρατέστερη, και η ονομασία του Ανωτάτου Δικαστηρίου (βλ. Δημοσθένους «Κατά Αριστοκράτους» 66).
Άξιον σημειώσεως είναι ότι από του βήματος του Αρείου Πάγου, εκήρυξε προς τους Αθηναίους ο Απόστολος Παύλος τη νέα θρησκεία και «περί ενός Θεού». (Πρ. Απ. ΙΖ19).
Το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας μας, όπως άλλωστε και όλα ανεξαρτήτως βαθμού Δικαστήρια της Ελλάδος, είναι σέμνωμα, αγλάισμα και τιμαλφές της Ελληνικής Πολιτείας.
Στους σημερινούς καιρούς, κατά τους οποίους, παρά τις προόδους του ανθρώπου, οι οποίες ατυχώς περιορίζονται στις «μηχανικές εξελίξεις», άνευ παραλλήλου παρακολουθήσεως και υπό πραγματικού «ηθικού και πνευματικού πολιτισμού», και παρά τις διακηρύξεις και επαγγελίες περί σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου, εξακολουθεί όχι μόνο να ισχύει αλλά και να κατισχύει το πανάρχαιο «δίκαιον του ισχυροτέρου» κατά το πλείστον στις σχέσεις μεταξύ κρατών και ανθρώπων. Έκδηλος εντεύθεν ο λόγος, για τον οποίο ατενίζομε ψυχικώς προς το «βήμα» του Ανωτάτου Δικαστηρίου μας, ως προς τον τηλαυγή φάρο, ο οποίος ρίπτει το παρήγορο φως του προς τους πιστεύοντες στην έννοια του δικαίου.
Από των χρόνων της ακμής του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, ετέθη υπό των μεγάλων εκπροσώπων του (Σωκράτους, Πλάτωνος, Αριστοτέλους και λοιπών προγενεστέρων ή μεταγενεστέρων σοφών και φιλοσόφων) η αρχή, ότι η δικαιοσύνη είναι η «υψίστη αρετή». Ο Αισχύλος ονόμασε τον αρχαίο Άρειο Πάγο «σέβας», ο δε Δημοσθένης (κατ’ Αριστοκράτους 65) αποκαλεί «το εν Αρείω Πάγω δικαστήριο «σεμνότατον και ιδιώτατον πάντων».
Το «ιδιώτατον» επισημαίνει την μοναδικότητα της αποκτήσεως ιδίου «ειδικού» δικαστηρίου εν Αθήναις, παρόμοιο του οποίου δεν υπήρχε σε άλλα κράτη (πόλεις). Στη συνέχεια ο Δημοσθένης, εγκωμιάζων τον σημαντικό δικαιοδοτικό ρόλο του Αρείου Πάγου λέγει, «και τούτο μόνον το δικαστήριον, ουχί τύραννος, ουκ ολιγαρχία, ου δημοκρατία τας φονικάς δίκας αφελέσθαι τετόλμηκεν», δηλαδή είναι το μόνο δικαστήριο, από το οποίο ούτε η τυραννία, ούτε η ολιγαρχία, ούτε η δημοκρατία ετόλμησαν να αφαιρέσουν την αρμοδιότητα της εκδικάσεως των επί φόνω αδικημάτων.
Αλλά και οι μεταγενέστεροι μεγάλοι διδάσκαλοι της αλήθειας και της αρετής δια μέσου των αιώνων και μέχρι σήμερα πιστεύουν στη δύναμη και το ακαταμάχητο του Δικαίου. Σήμερα δε για ημάς ο Άρειος Πάγος είναι η ενσάρκωση της ευνομίας, κατά δε τον παρ’ αυτώ διατελέσαντα κεφαλλήνα αντεισαγγελέα Γεώργιο Χοϊδά, οι αποφάσεις του «αποτελούν πολύτιμον κτήμα του Πανελληνίου, παρακαταθήκην σοφίας και κρίσεως».
Συμπέρασμα: Όλοι πρέπει να έχουμε πίστη στη δίκαιη και αμερόληπτη κρίση του Ανωτάτου Δικαστηρίου μας.
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
