Δεν ευτύχησα να τους συναντήσω στο δρόμο μου για να επωφεληθώ από τη χριστοφιλή προσφορά τους. Τι σημαίνει αυτό; Απλή η σημασία του! Χαμηλότονη η έννοιά του. Σημαίνει: αυτοί οι άνθρωποι, με την πνευματική τους συνδρομή βοήθησαν ψυχούλες να γνωρίσουν το Χριστό και να ανεβαίνουν στο αχειροποίητο αρχοντοπάλατο του Κυρίου μας. Ως απλός πιστός, που για σαράντα ολόκληρα χρόνια σύνδεσα τη Σχολική Έδρα και τον Άμβωνα εύχομαι σε όλες αυτές τις ταπεινές, τις αγνές και παντεπάρθενες ψυχές ο Κύριος να είναι μόνιμα στη ζωή τους, την οικογένειά τους και το Ποίμνιό τους. Για πόσο; Όσο «αναπνέουν και σωφρονούν». Όσο υπάρχουν. Ως τα έσχατα της επίγειας ζωής τους! Όσο το «λάλημα του πετεινού» σηματοδοτήσει τη διαγραφή τους από την τρέχουσα μνήμη και η ουρανοδρομία τους τους οδηγήσει εκεί που δεν υπάρχει νύχτα, αλλά υπάρχει φως, στα ουρανοτόπια της αιωνιότητας.
Θα σταθώ σε μια ξεχωριστή περίπτωση της ομάδας της πανθαύμαστης αναγνώρισης. Στον π. Χρίστο Γιαννακά. Τον γνώρισα πολύ ενωρίς! Από τότε που άφησε στη μνήμη το Αφράτο, το ορεινό χωριό της Τριχωνίδας και ακούραστος Ιεροδιάκονος έτρεχε στα χωριά της Ιεράς μας Μητρόπολης δίπλα σε μεγέθη αξιωματούχων της εκκλησίας μας ωσότου εγκαταστάθηκε μόνιμα ως ιερέας στην Πρωτεύουσα της Ιερής μας Πολιτείας. Σε ευχάριστες και δύσκολες εποχές, μαζί με τη σύζυγό μου βρεθήκαμε κάτω από το Πετραχήλι του. Μας καθυπέβαλλε η πίστη του, η απλότητά του και η συνέπειά του. Αλλά και κάτι ξεχωριστό, τη χαρισματική ψαλμωδία του. Ευτύχησε να διαμορφώσει τον εαυτό του κάτω από την αιγλήεσσα μορφή του π. Βενεδίκτου, του Αγίου Καλλινίκου κ.α. Έπαιρνε από τον καθένα ό,τι θα του ήταν χρήσιμο για να οδηγεί ψυχές στο Χριστό! Μπροστά του έβλεπε ψυχές χωρίς διάκριση. Σε τέτοιο δρόμο βρέθηκαν οι τιμηθέντες Ιερείς από την Ιεροτελεστική συνάντηση στο Ναό του Αγίου Χριστοφόρου την 3/5/2023 Τετάρτη.
Ευχαριστήθηκα που σ’ αυτή την ώρα της τιμητικής διάκρισης βρέθηκαν μαζί τους φίλοι και προσφιλείς. Μαζί με τον π. Χρίστο η ευλαβέστατη Πρεσβυτέρα του. Πάντα μαζί του. Στα εύκολα και τα δύσκολα. Δε θα ξεχάσω ποτέ μια χαριτωμένη συζήτηση που τίποτε δεν ίσχυσε να την αποσβήσει στη μακρόχρονη συμπόρευσή μας. Τι αγαπάς πιο πολύ π. Χρίστο; Η απάντηση αγιοπνευματική και γι’ αυτό αξέχαστη: «Πρώτα πρώτα το Χριστό μου. Δεύτερο τον Επίσκοπό μου. Τρίτη την Παπαδιά μου. Τέταρτο τα παιδιά μου και τα παιδιά της πνευματικής μου καθοδήγησης».
Υπέροχες στιγμές γνωρίσαμε, όταν πηγαίναμε μαζί – εκείνος στη Λειτουργία και την Κατήχηση. Η ταπεινότητά μου στο κήρυγμα! Στιγμές μοναδικές ανεπανάληπτες. Θησαυροί αδάπανοι, θησαυρός αδιατίμητος. Λαμποκοπάνε στη θύμηση. Πατέρα Χρίστο, δεν τα γράφω όλα αυτά ως τιμητική παρακαταθήκη – δεν τη χρειάζεσαι – τα γράφω για να φρεσκάρω όσα σου οφείλω. Όσα σου έδωκεν ο Θεός: χάρη, αγάπη, αγωνιστικότητα, αφοσίωση στον Κύριο, σάς είναι υπεραρκετά και δεν αφήνουν περιθώρια καταγραφής επαίνων και αναγνώρισης. Άγιοι Πατέρες της Ιεροτελεστικής αυτής συνάντησης με την παρουσία του Ποιμενάρχη μας, αλλά μέσα από όλα η διαπεραστική και ευθύβολη ματιά του Κυρίου μας, που όλα τα ξέρει και όλα τα εποπτεύει αδιαλείπτως προσεύχεσθε για όλους μας… και για μένα.
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
