Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο βασιλιάς Ξέρξης κατεβαίνει στην Ελλάδα για να τιμωρήσει και να κυριέψει! Είναι απίθανα τα νούμερα που δίνονται για το στρατό και τα καράβια του. Ποιος τα μέτρησε όλα αυτά; Μήπως αυτούς τους αριθμούς τους έδιναν οι ίδιοι οι Πέρσες;
Εν πάση περιπτώσει, ενώπιον του κινδύνου, οι αθάνατοι πρόγονοί μας διέπραξαν κάτι εξαιρετικά σπάνιο: συνεργάστηκαν! Με πρωτοβουλία της Σπάρτης συγκλήθηκε το Συνέδριο της Κορίνθου, με σκοπό την ίδρυση Πανελλήνιας Συμμαχίας. Και είναι προς τιμήν των Αθηναίων ότι δέχθηκαν να ανατεθεί η διεύθυνση του κοινού αγώνα στη Σπάρτη.
Ζήτησαν χρησμό από το μαντείο των Δελφών. Το μαντείο, δηλαδή η ομάδα των ανθρώπων που διαχειρίζονταν τους χρησμούς της Πυθίας, έδωσε απάντηση, ως συνήθως, διφορούμενη: «Τα ξύλινα τείχη θα σας σώσουν.» Ωραία, ευχαριστούμε, και ποια είναι τα ξύλινα τείχη;
Τα πέντε γερουνδιακά της Σπάρτης, οι πέντε έφοροι, το πήραν κατά γράμμα: άρχισαν να χτίζουν τείχος στον Ισθμό. Παράλληλα, έδωσαν εντολή στο Λεωνίδα, τον ένα από τους δύο βασιλείς της Σπάρτης, να πάει να στρατοπεδεύσει στο στενό των Θερμοπυλών, και να καθυστερήσει τους Πέρσες μέχρις ότου το τείχος αποπερατωθεί!.. Μάλιστα, αυτό το συλλογισμό έκαναν. Με αξιώσεις σοβαρότητας.
Ο Λεωνίδας πήρε την εντολή, πήρε τους 300 Σπαρτιάτες οπλίτες που του έδωσαν (η Σπάρτη έπασχε από ολιγανδρία), χαιρέτησε ή μάλλον αποχαιρέτησε την οικογένειά του - ήξερε πού πήγαινε – κι αναχώρησε, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος.
Στο στενό των Θερμοπυλών, οι δυνάμεις του Λεωνίδα έφθασαν τον αριθμό των 6.700 ανδρών. Όταν κυκλώθηκαν, (αυτό θα γινότανε με ή χωρίς τον Εφιάλτη), ο Λεωνίδας ζήτησε από τους συμμάχους να φύγουν, να σωθούν. Ο ίδιος και οι 300 Σπαρτιάτες του θα έμεναν εκεί, καθόσον οι νόμοι της Σπάρτης ΑΠΑΓΟΡΕΥΑΝ στους οπλίτες να εγκαταλείψουν το πεδίο της μάχης. Χωρίς καμμία εξαίρεση. Θά πρεπε να φύγουν και να αναζητήσουν μια καινούργια ζωή, μέσα στη ντροπή και την καταισχύνη.
Αυτό είναι σαφές; Έγινε αντιληπτό;
Σημαντικό: Εκείνες τις εποχές, πριν από κάθε μάχη, ο επιτιθέμενος ζητούσε από τον αμυνόμενο να του παραδώσει τα όπλα. Τα όπλα ήταν η τιμή του μαχητή και η παράδοση των όπλων ο έσχατος εξευτελισμός. Αυτό ίσχυε και για τους νεκρούς της σύγκρουσης ή της μάχης. Αν θυμόμαστε από την Ιλιάδα, μετά το θάνατο του όποιου μαχητή γινόντανε « Ομηρική Μάχη» ανάμεσα στους φίλους και συντρόφους του και τους αντιπάλους για το ποιος θα πάρει τα όπλα του νεκρού.
Έτσι, όταν ο Ξέρξης ζήτησε από το Λεωνίδα την παράδοση των όπλων, εκείνος απάντησε με τις δύο λέξεις που όλοι ξέρουμε:»
«Μολών λαβέ.»
Ας θυμηθούμε ακόμα και το ηρωικό Μεσολόγγι, που,
πεινασμένο, διψασμένο, ταλαιπωρημένο, πληγωμένο,
«Δεν παραδίνει τ ’αρματα, δε γέρνει το κεφάλι.»
Οι σύμμαχοι έφυγαν. Έμειναν μόνο οι 700 Θεσπιείς, με δική τους απόφαση, από συναισθηματισμό κι αλληλεγγύη. Αληθινό μεγαλείο ψυχής!
Τιμή σε κείνους όπου στη ζωή τους όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες! Δόξα για την πατρίδα μας και την Ιστορία μας. Κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ! Για πάντα, στους αιώνες!
Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν έχει λυθεί. Οι εισβολείς προελαύνουν ακάθεκτοι. Η Ελλάδα θα υποδουλωθεί.
Σ’ αυτή την πολύ κρίσιμη στιγμή της Ιστορίας μας τη λύση έδωσε ένας Αθηναίος πολύ μεγάλος: Ο Θεμιστοκλής!
Αρχηγός του Δημοκρατικού κόμματος, εξαιρετικά ευφυής, σε επίπεδο μεγαλοφυίας, δραστήριος, ενεργητικός και, μέχρι τινός, ανενδοίαστος.
Ο Θεμιστοκλής έδωσε τη δική του ερμηνεία στο χρησμό του μαντείου. Ξύλινα τείχη εννοεί τα καράβια. Με την επιμονή του και διάφορους ελιγμούς, κατάφερε να δοθεί η αποφασιστική μάχη εκεί όπου είναι το δυνατό χαρτί των Ελλήνων: Στη θάλασσα!
Κι έτσι φθάνουμε στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, 22 Σεπτεμβρίου 480 Π.Χ. Μετά τη μάχη των Θερμοπυλών, το ναυτικό των Περσών προσορμίστηκε στο Φάληρο. Εκεί ο Ξέρξης έστειλε το Μαρδόνιο να ρωτήσει τους ναυάρχους των πλοίων του, αν νομίζουν ότι η επόμενη σύγκρουση μπορεί να γίνει στη Σαλαμίνα. Ομόφωνα εκείνοι απάντησαν ΝΑΙ. Εκτός από την Αρτεμισία, τη βασίλισσα της Αλικαρνασσού, που προαναφέραμε:
- Βασιλιά μου, τους Έλληνες στη θάλασσα δεν θα τους νικήσεις. Οι Έλληνες είναι πολύ ανώτεροι από σένα στη θάλασσα. Αν (όμως) αποφασίσεις να δώσεις ναυμαχία, φοβάμαι πως ο στόλος σου θα καταστραφεί.
Αυτό επαληθεύθηκε στην πράξη: Άλλα καράβια των Περσών τα βύθιζαν οι Αθηναίοι κι άλλα οι Αιγινήτες. Οι Έλληνες ναυμαχούσαν με ψυχραιμία και τάξη, οι βάρβαροι ασύντακτα. Κι ο Ξέρξης, καθισμένος πάνω σ΄ένα θρόνο, στο όρος Αιγάλεω, περίμενε να καμαρώσει το θρίαμβό του.
Έφυγε άρον-άρον, καταπτοημένος. Άφησε εδώ 300.000 στρατό με το Μαρδόνιο. Στη μάχη των Πλαταιών, οι Έλληνες προσήλθαν με τον αέρα του νικητή. Κι ενίκησαν ξανά.
Ο περσικός επεκτατισμός έχει αποσοβηθεί.
Η τιμή οφείλεται σε όλους τους Έλληνες, κυρίως όμως στους Αθηναίους (Μαραθώνας, Σαλαμίνα). Από τις κορυφαίες στιγμές της Ιστορίας μας!
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
