Πάγκοινα δεκτό ότι δεν είναι ευχείρωτος από επιτήδειους οσφυοκάμπτες και δορυφορικούς κολληταντζήδες – όσοι βιάστηκαν να ισχυρισθούν ότι θα είναι του χεριού τους άρχισαν από την πρώτη στιγμή να ψυχανεμίζονται ότι οι προσδοκίες τους «τήκονται ως ο κηρός από προσώπου πυρός» – ότι τα πεπρωμένα του είναι αποθησαυρισμένα στο πίσω μέρος του μυαλού του. Οι προσδοκίες τους σκορπάνε σαν μελισσολόι στην καταιγίδα! Γι' αυτό μην τους είδατε, μην τους απαντήσατε...
Οι εκστομίζοντες μύδρους επιστομίζονται από μια αλήθεια δυσμάχητη καθ’ ό τετράγωνη. Ήλθε έτοιμος για να είναι επίσκοπος! Καλοδεχούμενος Άγιε Δέσποτα!
Είπαν ότι δε μένει μόνιμα στο Μεσολόγγι. Ξέρουν όμως ότι μένει και στο Μεσολόγγι. Η αλήθεια είναι ότι πηγαίνει παντού. Σε πολιτείες και σε χωριά. Ένας πραγματικός, ένας εργάτης του Ευαγγελίου, βλέπει μπροστά του ανθρώπους. Δε βλέπει Μεσολογγίτες, ή Αγρινιώτες ή Βονιτσάντους και Αστακιώτες. Βλέπει μόνο Χριστιανούς! Ανθρώπους, που πρέπει να διευκολύνει την εισβολή της αλήθειας του Ευαγγελίου στις ψυχές τους. Τι συμβαίνει με τους οδηγούς αυτοκινήτων; Στο δρόμο τους δε βλέπουν ανθρώπους γνώριμους ούτε ψάχνουν για γνωστούς ανθρώπους, βλέπουν ανθρώπους και είναι υποχρεωμένοι να διευκολύνουν τη διάβασή τους και να προστατεύσουν τη ζωή τους.
Διάβαζα για μια διαφορετική στάση μουσουλμάνων και χριστιανών απέναντι σε διερχόμενους. Παραδείγματος χάριν περνάνε τρεις άνθρωποι. Δύο μουσουλμάνοι κι ένας χριστιανός. Αν ρωτήσεις ένα μουσουλμάνο θα σου απαντήσει πέρασαν δύο πιστοί κι ένας άπιστος. Ο χριστιανός θα μιλήσει διαφορετικά: πέρασαν τρεις άνθρωποι. Αν ζητήσουν νερό θα τους προσφερθεί «ποτήριον ψυχρού ύδατος» κι αν χρειαστεί: κι ένα πιάτο φαγητού! Διαφορά αγεφύρωτη. Θυμάμαι στην Κατοχή η μανούλα μου έστελνε φαγητό σε αιχμάλωτους Ιταλούς, που δούλευαν νυχτόημερα για τον επιούσιο. Από πάνω τους πνιχτό σύννεφο η αβεβαιότητα για τα «συμβησόμενα» την άλλη μέρα. Γιατί το κάνεις αυτό; τη ρωτούσαν. Απαντούσε χωρίς περιστροφές. Στα ίσια. Είναι και αυτά παιδάκια, άνθρωποι, κάποια μανούλα καρτερεί.
Πιο πολύ εδώ, που δεν έχομε να κάνουμε με αλλόφυλους. Έχομε να κάνομε με Έλληνες από το κεφάλι· ως τα νύχια. Ορθόδοξους Χριστιανούς! Τι είναι ο Αγρινιώτης; Ό,τι και ο Μεσολογγίτης. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Αγρινιώτης ή ο Μεσολογγίτης είναι για τούτο καλύτερος ή χειρότερος Χριστιανός. Το πρόβλημα είναι για τις ακριτικές περιοχές. Αυτοί δε δικαιούνται να ιδούν το Δεσπότη τους; Ν’ απολαύσουν τις προσευχές του, τις δεήσεις του, τις εκκλησιαστικές τελετές του και να βεβαιωθούν για το τι είναι ο Δεσπότης. Να γυρίσουμε στα παλιά; Διηγούνται ότι στα πανωχώρια της Ελληνικής υπαίθρου μια χωρική γρηούλα προσκύνησε το Δεσπότη, όταν βρέθηκε στο δρόμο της. Προσκυνώ, του λέει, Δέσποτα τη χάρη σου. Τη δέχομαι με χαρά της απάντησε. Για πες μου – του λέει η απλοϊκή ξωμάχα – τι κάνει η Δεσποτίνα σου; Θα μείνει σε αυτό το άχαρο περιθώριο ο σύγχρονος άνθρωπος; Πασίγνωστο είναι ότι ο Χριστός από την Καπερναούμ ξεχυνόταν σε όλη την Παλαιστίνη. Καλούσε τους ανθρώπους να θεμελιώσουν τη ζωή τους στην αγάπη! Το έκανε με το λόγο του και με το θαύμα του. Δε ρωτούσε κανένα από πού είναι και ποιος είναι. Έπαιρνε το πρόβλημά του το περνούσε μέσα του, το έκανε δικό του και τους πρόσφερε τη λύση στο πρόβλημά τους. Μερικοί με την έλευση του νέου Μητροπολίτη δεν ευνοούνται να καθιερώνουν τον εαυτό τους μοναδικό ν’ ανακρίνουν τον εαυτό τους μήπως η αδυναμία επισκηνώνει στον εαυτό τους και τους καθιστά αδιάκριτους και απωθητικούς.
Ένας λόγος ισχύει και παραμένει αμετάκλητος. Η δικαιοσύνη του Θεού είναι μελωδικό τραγούδι και ακούεται την Άνοιξη. Η αδικία ας μη καμαρώνει. Είναι φτωχή. Είναι λερωμένη. Ενώ η δικαιοσύνη είναι αγνή και Παντεπάρθενη σαν την Παναγία. Τη διώχνουν; Ξαναγυρίζει. Την καταπατούν; Ανασταίνεται. Καλοδεχούμενος, Σεβαμιώτατε, στη Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Θα μάθουμε τι δικαιούμαστε και τι δεν είναι δικό μας. Το θλιβερό είναι ότι όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την δύναμη να υποδεχθούν το καινούργιο, το νεανικό και το καλό. Αλλά αυτό έρχεται «καβάλα σε άσπρο άλογο» έρχεται ασυγκράτητο. Το θέλομε! Με την άφιξή σου πήραμε διαβεβαιωτικές εγγυήσεις. Ότι πρέπει ο επίβολος, ο υπονομευτής, ο καιροσκόπος, ο ιδιωτελής, που όλα τα θέλει για τον εαυτό του, το Εγώ του, να ξέρει καλή αριθμητική. Έτσι θα μπορεί να μετράει τα σκαλοπάτια της εισόδου στη βιαστική του αναχώρηση. Αν με ρωτούσαν τι γνώμη έχεις για το Δεσπότη της Αιτωλίας και Ακαρνανίας θα απαντούσα: ακέραιος, «μικρός το δέμας» αλλά μαχητής.
Προχώρα Άγιε Δέσποτα. Συνάντα τους Χριστιανούς! Όπου και να βρίσκονται. Ζητάνε απλά πράγματα. Δικαιοσύνη και αγάπη!
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
