Μεταξύ των άλλων ιστορικών στοιχείων της Επανάστασης του 1821 που μυθοποιούν, παραχαράσσοντας την ιστορική αλήθεια, είναι και το στοιχείο του ρόλου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στην Εθνεγερσία.
Κατηγορούν οι απομυθοποιητές τον Πατριάρχη και τους ανώτερους κληρικούς ότι ταυτίσθηκαν με το Τουρκικό Καθεστώς, για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.
Επικαλούνται δε για να θεμελιώσουν την κατηγορία μια Πατριαρχική εγκύκλιο που κυκλοφόρησε το 1800 με τίτλο «Πατρική Διδασκαλία που φέρεται να συνιστά ο Πατριάρχης στους πιστούς «υποταγή» στη νόμιμη εξουσία του Σουλτάνου. Επίσης και ένα άλλο κείμενο που κυκλοφόρησε την ίδια περίοδο με τίτλο «Ελληνική Νομαρχία» – γραφείσα υπό Ανωνύμου Έλληνος, στο οποίο έγγραφο επικρίνεται ο κλήρος για δουλοπρεπείς θέσεις και νομιμοφροσύνη στον κατακτητή.
Οι κατήγοροι του Πατριαρχείου πρέπει ωστόσο να λάβουν υπ’ όψιν ότι η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, παρά τα προνόμια που της παραχώρησε ο Σουλτάνος για δικούς του λόγους, τελούσε εν αιχμαλωσία.
Έπρεπε να ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Να συμβιβάζει δύσκολες και αντιμαχόμενες καταστάσεις, όπως επί παραδείγματι:
Να υποστηρίζει τη Φιλική Εταιρεία και την προετοιμαζόμενη Επανάσταση απ' τη μια μεριά. Και να καθησυχάζει τις υποψίες του Σουλτάνου από την άλλη, ώστε να μην ξεσπάσει η οργή του στον άμαχο πληθυσμό. Με το ένα χέρι υπόγραφε τον «αφορισμό» της Επαναστάσεως, και με το άλλο ευλογούσε αυτό που αφόριζε!
Χωρίς αυτή τη διπλωματική τακτική του Πατριαρχείου, οι σφαγές που θα ακολουθούσαν, θα μπορούσαν να καταλήξουν σε γενοκτονία και αφανισμό του Ελληνισμού.
Είναι λοιπόν εύκολο να κατηγορούμε τον Πατριάρχη Γρηγόριο, που αποκήρυξε τον Υψηλάντη, τον Σούτσο και την Επανάσταση, αλλά δεν είναι τίμιο να αποσιωπούμε τι θα ακολουθούσε αν δεν το έκανε αυτό ο Γρηγόριος.
Και ακόμη πιο ανέντιμο είναι να μην επισημαίνουμε, ότι ο Πατριάρχης πλήρωσε με τη ζωή του τη διπλωματική του τακτική αποτρέποντας έτσι τις μαζικές σφαγές, και βοηθώντας την Επανάσταση να ριζώσει και να μην καταπνιγεί εν τη γενέσει της.
Η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας πρέπει να είναι πλήρης - όχι μονομερής.
Χρειάζεται και η άλλη μισή αλήθεια, που λέει ότι παραλλήλως η Εκκλησία, επί 400 χρόνια, δεν ήταν απλώς Εκκλησία. Ήταν Εθναρχούσα Εκκλησία! Ενσάρκωνε δηλαδή τα ιδανικά του Έθνους. Ήταν η Κιβωτός, που φύλαξε τη γλωσσική και πολιτιστική κληρονομιά της Ρωμιοσύνης απ’ τον αφανισμό, στα χρόνια της δουλείας.
Και κάτι άλλο. Δεν πρέπει να λησμονούν οι απομυθοποιητές ότι η Εκκλησία διατήρησε ένα κατάλυμα συνοχής μιας υπό ζυγόν εξουσίας. Οι ραγιάδες στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη είχαν ένα υποκατάστατο του αυτοκράτορα που έχασαν. Και το έθνος, χάρη στο Πατριαρχείο, ήταν μεν υπόδουλο, αλλά υπήρχε και είχε την ιεραρχία του και διατηρούσε την Εθνική του υπόσταση. Και ακόμη, η Εκκλησία είχε ένα imperium κάτω βέβαια από τη δουλοσύνη, όμως, πάντως, ένα imperium που διατηρούσε σε συνοχή τους ραγιάδες.
Το Πατριαρχείο δε στάθηκε για τον ραγιά ένας τόπος καταφυγής. Μ’ αυτό το καταφύγιο ο ραγιάς υπέφερε, επόνεσε, εμαρτύρησε, αλλά δεν εξαφανίσθηκε. Αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανένας. Το φωνάζουν και οι πέτρες.
Σκοπός των αναθεωρητών είναι να επεκτείνουν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία τα όσα διέπραξε η Λατινική, να καταργήσουν την ταυτότητά μας και να μας εντάξουν στην άθεη κουλτούρα. Ματαιοπονούν. Όλοι οι Έλληνες έχουμε ριζωμένη στη ψυχή μας την Ορθοδοξία και τη βιώνουμε στην έκφρασή της κουλτούρας μας.
Με την Ορθοδοξία δημιουργήσαμε το Βυζαντινό πολιτισμό, με την Ορθοδοξία επιζήσαμε ως Έθνος για τετρακόσια και πλέον χρόνια σκλαβιάς σε βάρβαρο κατακτητή, με την Ορθοδοξία, αποκτήσαμε την ανεξαρτησία μας και με την Ορθοδοξία πορευόμαστε.
Ο «Έλληνας, - όπως γράφει ο Ζαμπέλιος το 1852 – λατρεύει την Ορθοδοξία μάλλον ως φρόνημα του γένους του, ως αποθήκην της παραδόσεώς του, ως σύνδεσμον της Εθνικής του κοινωνίας».
Καταλυτική απάντηση στους κατευθυνόμενους ιστορικούς δίνει, μέσα από τα γραφτά του, ο πιο αρμόδιος απ’ όλους ο ακαδημαϊκός – ιστορικός Κων/νος Δεσποτόπουλος. «Είναι φρονώ ιστορικά επιπόλαιη μια τέτοια γνώμη. Αγνοείται από τούς φορείς της ότι αποστολή της Εκκλησίας ήταν, να σώσει ζωές Ελλήνων και ότι με την έναρξη της Επανάστασης το μέγα πλήθος των Ελλήνων κατοίκων εκτεταμένων περιοχών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βρέθηκαν αυτομάτως σε κατάσταση ομηρίας».
Και συνεχίζει ο Κων/νος Δεσποτόπουλος, αποστομώνοντας τους διαστρεβλωτές της Ιστορίας.
«Εκινδύνευσε τότε να εξολοθρευθεί μέγα πλήθος Ελλήνων και οι άνδρες της Φιλικής Εταιρείας να καταστούν ολετήρες του Έθνους. Ο Σουλτάνος έξαλλος όταν έμαθε την Επανάσταση υπέγραψε διάταγμα εξοντωτικό των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Χρειάζοταν όμως να το προσυπογράψει και ο θρησκευτικός των Τούρκων ηγέτης. Και ο τότε, κάτοχος του αξιώματος αυτού, Χατζή Χαλίλ εφέντης, ανήρ φιλάνθρωπος, αρνήθηκε να το προσυπογράψει με το επιχείρημα ότι δεν επιτρέπει το Κοράνι σφαγή αθώων και μυστικά διεμήνυσε προς τον Πατριάρχη να τον ενισχύσει προς τη σωστική άρνησή του. Για να σωθούν οι Έλληνες, ο μόνος τρόπος ήταν ο θρησκευτικός τους ηγέτης, ο Πατριάρχης να αποκηρύξει την Επανάσταση. Και ανήκει τιμή και δόξα στον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ για τη σωστική του υπόδουλου Γένους, απόφασή του να προβεί σε αποκήρυξη της Επαναστάσεως του 1821. Και αλίμονο για το γένος των Ελλήνων αν δεν το έκανε.
Εξάλλου επισημαίνουμε ότι ο αρχηγός της Επαναστάσεως, Αλέξανδρος Υψηλάντης, είχε διαμηνύσει από τον Ιανουάριο του 1821 προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ότι ενδέχεται ο Πατριάρχης να προβεί σε αποκήρυξη της Επαναστάσεως, για να προστατεύσει τους Έλληνες των μη επαναστατημένων περιοχών και η αποκήρυξη αυτή δεν θα εκφράζει το πραγματικό φρόνημά του. (σ.σ. αυτό το στοιχείο οι προοδευτικοί κατευθυνόμενοι ιστορικοί σκοπίμως το αποσιωπούν)».
Σε επόμενα άρθρα μου θα επισημάνω όλα τα ανιστόρητα στοιχεία που επικαλούνται οι «αναθεωρητές», οι εκπρόσωποι της μαρξιστικής διανόησης, αλλά και αντιεκκλησιαστικοί παράγοντες, για την απομυθοποίηση της Επανάστασης του 1821, για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
