Επισημαίνει ακολούθως την ακριβολογία των λέξεων στο λόγο του συγγραφέα και την εμμονή του στις θεμελιώδεις αλήθειες της χριστιανικής ζωής. Νομίζω ότι μας λέει ολοφάνερα την αξία της συγγραφικής «κατάθεσης» του Επισκόπου μας Σεβ. Δαμασκηνού. Ακολουθεί εισαγωγικό σημείωμα του ίδιου του συγγραφέα. Αποτελεί διακόπτη, που ανοίγοντάς τον απλώνεται μπροστά σου το πανόραμα της συγγραφικής του πανδαισίας.
Η πραγματική εξάρτιση από τον Πνευματικό του Ιγνάτιο διαζωγραφίζεται στον πρόλογό του. Ανοίγει μπροστά μας τον ανθηρό κόσμο των νοημάτων, που θα συναντήσουμε στην αναγνωστική διαδρομή στις σελίδες του βιβλίου του. Αξιολογείται επιδέξια η προτεραιότητα, στον παλμό της ορθόδοξης χριστιανοσύνης, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθώς και η ιδιαίτερη σπουδαιότητά της για όλους μας. Ο προορισμός των δυο προλόγων εκτελείται στην εντέλεια. Προχωρώ σε κάτι αξιοπαρατήρητο. Η πορεία στη διάταξη των νοημάτων του είναι ανωφερής, κλιμακωτή. Ακολουθεί το εορτολόγιο. Ξεκινάει από το πρώτο κήρυγμα με αναφορά σε κεφάλαιο του Ευαγγελίου. Πολύ πετυχημένη αυτή η συνάρτηση. Το δεύτερο κήρυγμα μάς δίνει κάτι περισσότερο. Συνεχίζει την ανωφερή πορεία του. Κι ένα άλλο ιδιότυπο. Εμφανές στον πίνακα περιεχομένων. Με τον πρόλογο του Ιγνατίου το ξεκίνημα. Ο συγγραφέας με το δικό του πρόλογο μεταφέρει το ενδιαφέρον στον εαυτό του και με τα κείμενα που ακολουθούν στο ανθρώπινο κοινό. Άτομα, κοινό, κόσμος ολόκληρος προσκαλείται σε μια πνευματική πανδαισία.
Ο καθένας βιάζεται να ολοκαρπωθεί την ευκαιρία μαζί με τους άλλους ν’ αποδεχθούν αλήθειες, μηνύματα, παραδείγματα, αναλύσεις, που προσφέρει το Βιβλίο του. Κάτι συγκινητικό – συγκίνηση με την έννοια ότι βάζει σε κίνηση όλον τον εσωτερικό μας δυναμισμό και όχι έκρηξη συναισθηματική, που γεμίζει τα μάτια μας δάκρυα – μάς ειδοποιεί ότι η υμνογραφία της εκκλησίας θα αποτελεί βασικό τροφοδότη της συγγραφικής προσφοράς του. Με ταπείνωση αποδίδει τις αδυναμίες του για εντελή συγγραφικό λόγο επιμένοντας να λέει την πάγια έκφραση «το κατά δύναμιν», κάτι που συναντάμε στο λόγο του Ισαποστόλου Κοσμά του Αιτωλού. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Με ταπείνωση δηλώνει τη συγγραφική του πληρότητα. Υπολογίζει πολύ τους άλλους ανθρώπους. Επικαλείται τη συμπαράσταση των άλλων μέσα από τις προσευχές τους. Έλεγε επικαλούμαι τις ευπαρρησίαστες ευχές όλων.
Στις καταληκτικές παραγράφους του προλόγου του ο συγγραφέας είπε ταπεινά και με σιγουριά απόλυτη: «Ταπεινά επικαλούμαι τις “ευπαρρησίαστες” ευχές όλων». Η υπέροχη κατάθεσή του δεν ακούγεται συχνά σε μια εγωπαθή κοινωνία, που κυριαρχεί το πείσμα και ο ατομισμός! Προσθέτω εδώ και κάτι σπουδαιότερο. Ο συγγραφέας προσφέρει την προσευχή του για τους άλλους και για εμάς, που ευτυχίσαμε να διαβάσουμε το Βιβλίο. Δεν περιμένω από κανένα να μού πει για ποιον προορίζει το βιβλίο του ο σεμνός Επίσκοπος. Το προορίζει για όλους, για το ευρύ κοινό, για τον καθένα μας. Στο δοκίμιό του, Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, μάς δίνει από την αρχή το στίγμα της Ιερής και μυστικιστικής στιγμής, όπου ο Θεός συναντιέται με τη Μαρία, που θα ακουμπήσει, ως άνθρωπος, στα παρθενικά της αίματα μεταβάλλοντας την σε θρόνο του επί της γης. Αυτή η στιγμή κρύβει μέσα της κατάνυξη, περισυλλογή, συνάντηση με τον εαυτό μας, συνάντηση με το Θεό, αλλά και εμπειρίες μοναδικές! Δικός του ο λόγος. Μάς δίνει το στίγμα της Μ. Σαρακοστής με ένα πρωτότυπο στοχασμό. Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι συνοδοιπορία με την Παναγιά μας! Όλα αυτά συνιστούν προετοιμασία ενόψει της επερχόμενης συνάντησης με τον Ιησού. Νομίζω ότι ο λόγος του είναι ένα σπάνιο εύρημα, καρπός εμπειρίας, βαθειάς κατανόησης του Μυστηρίου της Παναγίας.
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
