Μόνο σε μια περίσταση γνωριστήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο μέσω μιας τηλεσυνδιάσκεψης που οργάνωσε η εφημερίδα. Το πρώτο που έκανε ύστερα από το χαιρέτημα -γιατί η ευαισθησία και η παιδεία της δεν της επέτρεπαν απαιδεψιά- ήταν να με “γκρινιάξει” επειδή σ ‘ένα από τα δοκίμιά μου για την ναυμαχία των Εχινάδων είχα γράψει Ζάντε αντίς Ζακύνθου! Σαν μικρό παιδί.
Της απάντησα μετανοιωμένος, γιατί αισθάνθηκα σαν να ‘μουνα ντροπαλός μαθητής της στην πρώτη λυκείου, και της υποσχέθηκα γελώντας να μην επαναληφθεί ποτέ λάθος τέτοιου διαχρονικού μεγέθους! Σαν αντάλλαγμα έλαβα την παρότρυνση της να συνεχίσω με όσα δοκίμια μπορούσα όχι μόνο για την ναυμαχία αλλά και για όλα τα σημαντικά του νομού και την υπόσχεσή της να βρεθούμε για ένα καφέ στην επόμενη επίσκεψή μου στη πόλη.
Είχαμε τόσα να πούμε! Δεν πρόλαβα! Ανελέητα ο χρόνος που της χάρισε τόσα χρόνια ζωτικής προσφοράς στην μικρή κοινωνία μας μέσω των αξιών και των πεποιθήσεών της ήρθε να της ζητήσει ανάπαψη. Έτσι ποτέ δεν πρόλαβα να της αφιερώσω το βιβλίο όπως της υποσχέθηκα και που ήδη της είχα στείλει όταν εκδόθηκε από την Αιχμή και που περιλάμβανε λίγους στίχους για κείνη, την Κυρά του Μεσολογγίου, την Κυρά της Λιμνοθάλασσας, που για μένα θα μείνει πάντα στη μνήμη μου σαν η άγνωστη κι αγαπημένη διδασκάλισσα που μ’ έμαθε πως το σωστό είναι να λέμε Ζάκυνθος κι όχι Ζάντε! Να λέμε εμπρός όχι πίσω. Να λέμε φως όχι ζόφος.
Ας κάνουμε να γίνει λαμπερή για πάντα πια η μέρα στη θύμησή της…
Rodi de Fuca
ΣΤΗΝ ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ
(Από το ποεμάριο ‘Η Ερωμένη της Λαγκούνα’)
Ένα ξεπροβόδισμα απ’ τα παλιά
Μάτωσαν τα φλαμίνγκο στα πεταρίσματά τους
και τα ξωκλήσια κλείσαν τα πόρτοπαράθυρά τους.
Σιωπήσαν τα σήμαντρά τους.
Τ’ αλάτι στ’ ακρογιάλι, αφρίνα και κεχριμπάρι,
μάλωνε τον βαρκάρη
μην έρθει και την πάρει.
«Γιατί θα σβήσουν όλα τα φώτα στην καρδιά μας,
αν ξεχαστείς κι αψηφήσεις τα παρακαλετά μας,
σωπάσεις τα γογγυτά μας!»
Του μήνυσε τ’ αρμυρίκι, στο κλάμα βουτηγμένο,
σαν άκουσε το θλιμμένο
τ’ άγγελμα τ’ αφρισμένο.
Κανείς να τ’ ακούσει θέλει, κανείς δεν το πιστεύει!
Κάποιος τ’ άγγελμα αρνείται κι από το χάρο κλέβει
το ξόρκι που τη γητεύει.
Άυλο ελιξίρι να την ξαναζήσει, και να τη φέρει πάλι
σε κείνο το ακρογιάλι,
που η Φοινικιά συμβάλλει.
Μα κείνη π’ ερώτεψε και φέγγει όλο το Μεσολόγγι,
σαν άκουσε πικροκλάματα, θρήνους και μοιρολόγι,
συντόμευσε τ’ αγώγι
τ’ Αχέροντα, που τη βάδιζε στην άδικη ειμαρμένη,
προτού μετανοιωμένη,
πάψει πια ν’ ανασαίνει!
A la gran dama de La Laguna
