Λίγες μέρες μετά το εορτασμό του «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου κάποιες σκέψεις με κάνουν να γράψω αυτό το άρθρο επικοινωνώντας με τους αναγνώστες θέλοντας να τις μοιραστώ με άλλους ανθρώπους. Τα προηγούμενα χρόνια στο όνομα ενός κίβδηλου «Εξευρωπαϊσμού» αρχίσαμε να γκρινιάζουμε για τις παρελάσεις, χαρακτηρίζοντάς τες «κατάλοιπα μοναρχία» και άλλα τέτοια υποστηρίζοντας πως είμαστε μακριά από εθνικιστικές εξάρσεις και ανάλογε τυμπανοκρουσίες. Τον προοδευτισμό μας νομίζαμε θα τον επιδείξουμε απομακρυνόμενοι από την ιστορία, εξαλείφοντας τάχα μίση και πάθη που μας κρατάνε πίσω, αφού εμείς πρέπει να βαδίσουμε μόνο «μπροστά»… Αναρωτιέμαι όμως τι είναι και πώς μπορεί να βαδίσει μπροστά ένας λαό που δεν θυμάται, που δεν εορτάζει, που δεν τιμά όσους αγωνίστηκαν για τη συνέχεια της πατρίδας, που καίει το εθνικό του σύμβολο, που αγνοεί ίσως ή δεν το επηρεάζει καθόλου συναισθηματικά ο εθνικός ύμνος της χώρας του. Είναι εθνικιστικό αυτό; Μας πηγαίνει πίσω η αγάπη στην πατρίδα; Αναπτύσσει βάρβαρα συναισθήματα η απόδοση τιμών σε ανθρώπους που μόχθησαν και πολέμησαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας; Η παρέλαση είναι μία αναβίωση ενός σκοτεινού απολυταρχικού καθεστώτος. Μήπως είναι απόδοση τιμής; Μήπως είναι μία εθνική γιορτή; Είναι οδυνηρό σφάλμα να είμαστε εθνιστές; Να τιμούμε αυτούς στους οποίους οφείλουμε πολλά; Είναι ατόπημα να αγαπάμε την πατρίδα; Και δεν είναι ντροπή να αγνοούμε ποιοι είμαστε κι από ποιους σκοπέλους περάσαμε; Είναι ντροπή να περπατάμε περήφανα χαιρετώντας τη σημαία και δεν είναι ντροπή να την κομματιάζουμε; Μήπως μπερδεύουμε τον εθνιστή με τον εθνικιστή; Τον εθνικισμό με τον εθνισμό; Μια ματιά να ρίξουμε γύρω μας θα διαπιστώσουμε τις συνέπιες αυτής της εθνικής μας αδιαφορίας.
Τα τραγικά λάθη επειδή δεν θέλαμε να φανούμε ΄Ελληνες. Επειδή παρασυρθήκαμε απ’ τον άκρατο διεθνισμό, φορώντας το προσωπείο και τον μανδύα του αποπροσανατολισμένου Ευρωπαίου, του πλανημένου κοσμοπολίτη. Χάσαμε την ταυτότητά μας, και σύγκαιρα τα δίκαιά μας με κίνδυνο να απολέσουμε και τα εδάφη μας, την ιστορία μας, τη ρίζα μας. Δεν μας φταίει λοιπόν η παρέλαση. Το θέμα είναι για ποιο λόγο κάνεις παρέλαση, διοργανώνεις μια τιμητική εκδήλωση, τι γιορτάζεις κι όχι αν γιορτάζει ή παρελαύνεις. Την ουσία χάσαμε, το νόημα των πράξεων και των εκδηλώσεών μας και κινδυνεύομε να χάσουμε τα αυγά και τα πασχάλια μας… Φυσικά ούτε μια παρέλαση θα μας σώσει ως έθος αλλά και σίγουρα δεν θα μας αφανίσει. Η συμπεριφορά μας θα μας σώσει ή θα μας αφανίσει, η ιδεολογία μας, οι επιλογές μας. Η ιδεοληψία μας σίγουρα θα μας καταστρέψει και η απομάκρυνση από τις ρίζες μας.
Και ελπίζω να μην το εκλάβει κανείς αυτό ως εθνικιστικό…μακριά από εμένα… αλλά να βαφτίζουμε εθνικισμό τον εθνισμό είναι ολέθριο και μόνο αντιεθνιστικά συμφέροντα μπορεί να εξυπηρετεί. Αγαπάμε το έθνος μας, γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, αγαπάμε κι όλα τα έθνη τα σεβόμαστε και τα υπολογίζουμε… Αποδίδουμε τιμή σε όσους χάθηκαν για να μπορούμε να μιλάμε και να ζούμε ελεύθεροι, αυτή είναι η…Οφειλή μας
Χρόνια μας πολλά λοιπόν, καλά και περήφανα, ελεύθερα…
Διονύσης Λεϊμονής
