Ανακύπτει, συνεπώς, πιο έντονα πλέον το ζήτημα της πρόληψης των εγκλημάτων κατά της γενετήσιας ελευθερίας και των εγκλημάτων οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής, ιδιαίτερα ανηλίκων και αδυνάτων παιδιών αμφοτέρων των φύλων.
Δια του παρόντος άρθρου μου διατυπώνω ορισμένες σκέψεις, νομίζω ωφέλιμες, για την αντιμετώπιση του οξύτατου αυτού προβλήματος.
Ανεξάρτητα της υποχρεώσεως που έχει η πολιτεία προς καθιέρωση ειδικότερης μορφής ποινικής μεταχειρήσεως των δραστών έχει θεσμική, καταστατική υποχρέωση, ως οργανωμένη Πολιτεία, ως κοινωνικό κράτος να καλύπτει τους κοινωνικούς κινδύνους, ιδιαίτερα των κοινωνικών τάξεων χαμηλού οικονομικού επιπέδου και κατά προτεραιότητα πολυμελών πτωχών οικογενειών, που γίνονται εύκολος στόχος εκμετάλλευσης κυρίως των ανηλίκων μελών από τα ανθρωπόμορφα τέρατα της κοινωνίας.
Το κράτος ως κοινωνικός φορέας έχει συνταγματική, θεσμική, καταστατική υποχρέωση να θεσπίζει απαραιτήτως πλήρη και μόνιμη απασχόληση και όχι «ευέλικτη», που υπονομεύει και ματαιώνει κάθε προσωπική, οικογενειακή και συλλογική ζωή.
Οφείλει το Κράτος ως κοινωνικός φορέας και ως οργανωμένη πολιτεία να καλύπτει τους κοινωνικούς κινδύνους κυρίως για τους οικονομικά αδυνάτους ανεξαρτήτως και υπεράνω ελλειμάτων ή πλεονασμάτων του προϋπολογισμού, αφού πρόκειται για υπαρκτική συνιστώσα του κοινωνικού Κράτους.
Εάν βασικά κοινωνικά ζητήματα όπως το εργασιακό, το ασφαλιστικό, το εκπαιδευτικό, το υγειονομικό, το δημογραφικό, αντιμετωπίζονται όχι με κοινωνική, αλλά με εμπορική και εισπρακτική λογική, ή εγκαταλείπονται στην πλήρη κρατική αδιαφορία, τότε πλέον, είναι αναπόφευκτο ότι τα εν οικονομική αδυναμία ευρισκόμενα ενήλικα ή ανήλικα άτομα, αμφοτέρων των φύλων, γίνονται εύκολος στόχος της βαναυσότητος, της βαρβαρότητος και της αγριότητος των ανωμάλων, διαστροφικών και επικινδύνων δραστών, που δρουν δυστυχώς, ανενόχλητοι και απαρατήρητοι στη κοινωνία.
Οφείλει το Κοινωνικό Κράτος να παρέχει τα θεμελιώδη αγαθά της ζωής όπως υγεία, εργασία, παιδεία, ασφάλιση, σύνταξη και να τα παρέχει σε χαμηλή τιμή ή και δωρεάν κατά το δυνατόν.
Να παρέχονται δε όχι από ιδιωτικούς κερδοσκοπικούς οργανισμούς ή από τοπικές κοινότητες, ή απ’ την εκκλησία, αλλά από το Κράτος, που για το σκοπό αυτό νέμεται τον πλούτο της χώρας και φορολογεί τους εργαζομένους, που παράγουν τον εθνικό πλούτο.
Έχει θεσμική υποχρέωση να προστατεύει από κοινωνικούς κινδύνους, όπως είναι η ανεργία, η ασθένεια, η αναπηρία, η γήρανση.
Να μεριμνά για τις ευπαθείς ομάδες, όπως είναι οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι ανάπηροι, οι γέροι, οι άγαμες μητέρες, τα εγκαταλελειμμένα παιδιά και για τόσες άλλες κατηγορίες αδυνάτων πολιτών.
Όλα αυτά είναι κοινωνικά αγαθά και κοινωνικές υπηρεσίες που πρέπει να παρέχονται όχι σαν χάρισμα ή σαν ελεημοσύνη από την εκάστοτε εξουσία, αλλά σαν οφειλή στον εργαζόμενο και φορολογούμενο πολίτη.
Συμπέρασμα: Βασικός παράγων πρόληψης της εγκληματικότητος είναι, πέραν των άλλων ποινικών προληπτικών και κατασταλτικών αναγκαίων μέτρων, το Κράτος να προσλάβει τον χαρακτήρα του πραγματικού κοινωνικού Κράτους που έχει καθήκον επέκτασης των κοινωνικών υπηρεσιών «Από την κούνια μέχρι τον τάφο» κατά την περίφημη Έκθεση Μπέβεριτζ.
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
