Φυτεύουμε τη Σημαία μας:
Στη νότια πλευρά του κήπου της πολυκατοικίας όπου μένω και διαμένω, υπήρχανε πολλά διακοσμητικά δέντρα, ψηλά και περήφανα. Ώσπου τον χειμώνα που μόλις τώρα πέρασε, κάποια κακή στιγμή, δυνατοί βοριάδες κατάφεραν κι έριξαν κάτω τρία απ’ αυτά. Το ένα το ξερίζωσαν εντελώς, τα άλλα δυο είναι με τις μισές ρίζες έξω, με τις μισές μέσα. Ήρθε ο κηπουρός της πολυκατοικίας μας με το συνεργείο του και τώρα φυτεύουν νεαρά δεντράκια σε καινούργιους λάκκους με φρέσκο χώμα. Αυτά για τον πρόλογο:
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα του «φυτέματος» είδα προχθές στον συγκεκριμένο χώρο ένα κοριτσάκι γλυκό και χαριτωμένο, θάταν δε θάταν στην πρώτη τάξη του Δημοτικού, γονατισμένο μπροστά σε ένα λάκκο, με το πολύ κοντό, μέχρι ψηλά στους μηρούς σορτσάκι του, να προσπαθεί να φυτέψει, τί νομίζετε; Μια μικρή, χάρτινη, ελληνική σημαία, από κείνες που μας δίνουν δωρεάν στις εθνικές γιορτές.
-Πώς σε λένε, κοριτσάκι μου;
-Βαγγελιώ. Νομίζετε πως η Σημαία θα πιάσει; Και θα μεγαλώσει, να έχουμε μεγάλη σημαία στον κήπο μας;
-Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Δεν είναι σίγουρο. (Πώς να το απογοητεύσεις το κοριτσάκι!)
-Δηλαδή, μπορεί και να μην πιάσει;
-Τίποτε δεν είναι σίγουρο. Αλλά, και να μην πιάσει και ψηλώσει, θα είναι πολύ όμορφη η μικρή μας σημαιούλα, στον κήπο, κάτω από τα μπαλκόνια μας. Έτσι, Βαγγελίτσα μου;
Αυτά. Κι έφυγα, για να μην παραστώ σε κάποια άγρια και τραχιά προσγείωσή της. Σίγουρα, όμως, αυτό το περιστατικό η Βαγγελιώ θα το αφηγείται στα παιδιά της. Ίσως και στα εγγόνια της.
Που άλλα θα την ρωτούν και άλλα θα την κοροϊδεύουν.
Το λουλούδι της μιας μέρας.
Στα παιδικά μου χρόνια, στο Αιτωλικό, που μπαλκόνια, αυλές και παράθυρα ήταν πνιγμένα στα λουλούδια, είχαμε τριανταφυλλιές, γαρουφαλλιές, γαρδένιες και μπουγαρίνια, σού κοβε την ανάσα η μυρουδιά, αλλά δεν είχαμε ιβίσκους .Σταδιακά εμφανίστηκε κι αυτό το διακοσμητικό, πανέμορφο λουλουδάκι και κατέκτησε όλη τη χώρα. Τέσσερα φύλλα καλοσχηματισμένα σε όλα τα χρώματα, κόκκινο, φούξια, κίτρινο και ροζ.
Όμως, το καημένο, είναι ολιγόζωο. Ζει μόνο μια μέρα. Δένει τα μακρόστενα μπουμπούκια του, και είναι πολλά, το απόγευμα της προηγούμενης μέρας, την άλλη μέρα το πρωί ανθίζει και καμαρώνει. Δεν μοσχοβολάει, αλλά ομορφαίνει όλο το χώρο γύρο του.
Και προς το βράδυ «φεύγει». Κλείνει τα πέταλά του και πέφτει κάτω. Αυτό ήταν. Ωστόσο, το πρωί, καινούργια μπουμπουκάκια ανοίγουν τα φύλλα τους. Τα ανθισμένα πολύχρωμα λουλούδια τους είναι εκεί, όλο το καλοκαίρι.
Γνώρισα για πρώτη φορά τον ιβίσκο πριν από αρκετά χρόνια, όταν πήγα για διακοπές στη Μάλτα. Όλο το νησί είναι γεμάτο ιβίσκους, τεράστιοι θάμνοι που φύονται στη γη και είναι φορτωμένοι πολύχρωμα λουλούδια.
Εκεί έμαθα και το όνομα που του δίνω! Όλος ο κόσμος, Μαλτέζοι και Μαλτέζες, έτσι το ονομάτιζαν: « Το λουλούδι της μιας μέρας.» Έχει και το περιγραφικό όνομα τη δική του γοητεία.
Η Ζωή είναι στιγμές
Να τις ζήσουμε!
Εμπειρία παλιά, Εμπειρία σαν καινούργια.
Ήταν απόγευμα Πέμπτης, προχωρημένο καλοκαίρι. Η μέρα, είχε ήδη αρχίσει να μικραίνει. Δεν πειράζει. Να μην τα θέλουμε όλα δικά μας.
Μια μικρή, αλλά πολύ δεμένη, παρέα φίλων πήγαμε στο θέατρο. Είδαμε τον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ. Απογειωθήκαμε!. Αρχίσαμε τη συζήτηση στην έξοδο του θεάτρου. «Πάμε σπίτι μου να συζητήσουμε, είπε η Αιμιλία. Έχω και κονιάκ.»
Στο σπίτι της Αιμιλίας, με τη συζήτηση επί παντός επιστητού, μας βρήκε το πρωί. Φεύγοντας καταγράψαμε τις κορυφαίες στιγμές της. Για το άτομο, την ψυχή, τον μάταιο κόσμο, τη θνητή μας μοίρα.
Καταλήξαμε και καταγράψαμε, αλλά η καταγραφή δεν πρέπει να πεθάνει μαζί μας. Πρέπει κι άλλοι, νεότεροι άνθρωποι, να διαβάσουν τα σχετικά. Όλοι έχουν δικαίωμα στον προβληματισμό:
Τίποτε δεν θε είναι το ίδιο ξανά.
Οι μεγάλες στιγμές δεν επαναλαμβάνονται.
Οι άνθρωποι σμίγουν και χάνονται.
Η μαγεία σιγά – σιγά αραιώνει.
Η ψυχή αγγίζει το θάμβος.
Και μετά;
Μετά πονά!
Είναι η θνητή μας φύση.
Είναι η μεταβλητότητα των ανθρωπίνων. Το γράψανε οι Λατίνοι. Είναι το Lacrimae rerum, (τα δάκρυα των πραγμάτων) του Βιργίλιου.
Κι ότι «τα πάντα ρει.» Αυτό το γράψανε οι Έλληνες. Είναι ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος, από τα αγιασμένα χώματα της αρχαϊκής Ιωνίας. Διαβάζεις και νομίζεις πως μιλάει ένας σύγχρονος στοχαστής:
«Τα πάντα χωρεί και ουδέν μένει, ποταμόν ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ, ήμεν και ουκ ήμεν.»
Να εστιάσουμε στο «ουδέν μένει.»
Και…
Ναι, η ζωή είναι στιγμές.
Να τις ζήσουμε!
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
