Ο σταυρωμένος μας λέει στηριζόταν μόνο σε 3 καρφιά που χρησιμοποιήθηκαν για την καθήλωσή του στον σταυρό. Στη θέση αυτή το σώμα κρέμεται έτσι ώστε οι πνεύμονες να διαστέλλονται σαν να έχει γίνει μεγάλη εισπνοή. Για να βγάλει όμως τον αέρα ο κατάδικος πρέπει να “πατήσει” στα πόδια του για να ανασηκωθεί λίγο ο κορμός και να μπορέσουν να συσταλούν οι πνεύμονες. Έτσι η διαδικασία της αναπνοής συνοδεύεται από πόνος εφιαλτικούς στα χέρια και στα πόδια, σε σημείο που το θύμα προτιμά τελικά να μην αναπνέει και λειτουργεί πια αυτόματα με τις καθαρά μηχανικές διαδικασίες του οργανισμού του παίρνοντας κάπου κάπου μια ανάσα που βυθίζει όμως τον άνθρωπο όλο και πιο βαθειά στην τρέλα του πόνου.
Βιολογικά το σώμα χρειάζεται περισσότερο οξυγόνο και ο ρυθμός του μεταβολισμού ανεβαίνει ενώ αυξάνεται και η έκκριση του γαλακτικού οξέος. Το οξυγόνο όμως είναι ελάχιστο με τις συνθήκες αυτές και έτσι ο οργανισμός παρουσιάζει γρήγορα τη λεγόμενη «μεταβολική οξείδωση». Εκτός από την ασφυξία και την μεταβολική οξείδωση, φαινόμενο που σημειώνονται σε αυτή τη φάση, ιδίως προς το τέλος ήταν ο υψηλός πυρετός και η τεράστια απώλεια ιδρώτα που αφαιρούσε από το σώμα και τα άλατα. Η αιμορραγία και το οίδημα προκαλούσαν περιορισμό στην κυκλοφορία του αίματος και έκαναν την καρδιά να χτυπά σπασμωδικά και πολύ γρήγορα.
Ο θάνατος πλησιάζει και επέρχεται τελικά από ασφυξία ως κύρια αιτία σε μίση έως 2 ή 3 ώρες. Σε όλο αυτό το διάστημα ο Ιησούς πάλευε με την αναπνοή Του. Άλλοτε στηριζόταν στα καρφωμένα πόδια του για να βγάλει τον αέρα και να πάρει μια νέα ανάσα και άλλοτε αφηνόταν να κρέμεται από τα χέρια, με τους πνεύμονες γεμάτους. Ο πόνος ήταν διαρκής και αφόρητος αλλά σε κάθε κίνηση ακόμη και ανεπαίσθητη μεγάλωνε ακόμη περισσότερο την μια στα πόδια και την άλλη στα χέρια.
Οι Ρωμαίοι είχαν πολλούς τρόπους να παρατείνουν αυτές τις μαρτυρικές θανατώσεις. Αντί για καρφιά χρησιμοποιούσαν κάποτε σχοινιά. Ο πόνος ήταν λιγότερος αλλά η αγωνία ακόμη πιο παρατεταμένη.
Άλλοτε έβαζαν ένα μικρό σανίδι στο κάθισμα στην κάθετη δοκό και έδιναν μικρή παράταση στη ζωή και την αγωνία των καταδίκων που μπορούσαν να αντέξουν έτσι 2 με 3 μέρες.
Μπορούσαν όμως να επιταχύνουν τον θάνατο. Το έκαναν σπάζοντας τις κνήμες του θύματος, οπότε δεν μπορούσε πια να στηριχτεί ούτε για ένα δευτερόλεπτο και οι πνεύμονες έμειναν σε διαρκή ένταση. Η κεντούσαν με λόγχες διάφορα σημεία του σώματος για να αυξηθεί η αιμορραγία. Ο Κικέρων και ο Σενέκας έγραψαν ότι ήταν αδύνατον να επινοηθεί φρικτότερη μέθοδος θανάτωσης, από την σταύρωση.
Η σταύρωση του Ιησού κατά τον Μπόμπ Σμόλχαουτ ήταν βέβαια κορυφαίο γεγονός από θρησκευτική άποψη αλλά για την Ρωμαϊκή πρακτική στην κατεχόμενη Γαλιλαία και Παλαιστίνη ήταν μια υπόθεση απλή, ένα περιστατικό που έμοιαζε με χιλιάδες άλλα. Οι σταυρώσεις ήταν συχνές εκείνα τα χρόνια σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Αιχμάλωτοι πολέμου, κακοποιοί, καταδικασμένοι, δούλοι, μάγοι και μάγισσες, επαναστάτες, τελείωναν συχνά την ζωή τους πάνω στον σταυρό.
Με αυτό τον τρόπο θανατώνονταν αμέτρητες χιλιάδες άνθρωποι στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο σταυρός σύμβολο τρόμου και φόβητρου για πολλούς, ήταν το τραγικό σχήμα που πάνω του ακούγονταν οι τελευταίοι στεναγμοί μυριάδων δυστυχισμένων. Μόνο οι Ρωμαίοι πολίτες εξαιρούνταν από αυτό τον τρόπο θανάτωσης. Οι εκτελέσεις γινόταν πάντα δημόσια. Γίνονταν σε δρόμους, πλατείες, λόφους και ιππόδρομους. Οι Ρωμαϊκές αρένες γίνονταν κάποτε σωστά δάση από σταυρούς κρεμασμένων ανθρώπων που αργοπέθαιναν. Μετά την ήττα του Σπάρτακου στην εξέγερση των δούλων το 71 π.Χ. οι Ρωμαίοι έστησαν 6.500 σταυρούς σε όλο το μήκος της Απίας οδού δεξιά και αριστερά.
Τον καιρό εκείνο δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην γνωρίζει πολύ καλά τι ήταν και πως γινόταν η σταύρωση. Γι’ αυτό άλλωστε και άργησε ο σταυρός να αποκτήσει την θρησκευτική σημασία που του δίνουμε σήμερα. Η σταύρωση καταργήθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο το 337 μ.Χ.
Στο επόμενο οι πραγματικές συνθήκες του θανάτου του Ιησού.