Λένε πως η λυρική αοιδός ρίχτηκε στη θάλασσα από κείνο τον βράχο της Λευκάδας για την αγάπη του Φάονα. Με κανένα τρόπο! Οι αυτόχειρες είναι ικανοί να το επιχειρήσουν για τον οποιοδήποτε. Είτε λέγεται Φάονας, Ερατώ ή Μυτιλήνη. Ακόμα και για τη μουσική ή την ποίηση. Για την απάτη ή την απογοήτευση. Για ένα δάκρυ -που δίχως αιτία αναβλύζει- ή επειδή η αρρώστια καιροφυλαχτεί ρουφώντας το οξυγόνο που υπολείπεται στον αεραγωγό. Στον έβδομο αιώνα της αρχαίας εποχής -εκείνης που έζησε η δέκατη μούσα- ο έρωτας και η αυτοχειρία διατηρούσαν την ίδια ακριβώς ρότα που συντηρούν και σήμερα. Μόνο που η μελαγχολία των βράχων είναι τώρα διαφορετική. Πολλαπλασιάστηκε με τον αποικισμό των στεπών, των δρυμών, των ατολών, των παραδείσων…!
Κάπως έτσι θα τραγουδούσε η ποιήτρια το
“Θεός μου φαίνεται κείνος ο άνδρας”!
(Απόσπασμα 31)
ΣΑΠΦΩ
Όμοιος σαν να ‘τανε θεός μπροστά σου στέκει
κείνος ο άνδρας που τη φωνή σου ακούει αρμονικά
και με το σαγηνεμένο λάγνο γέλιο σου την πλέκει,
καθώς η καρδιά στα στήθη μου πάλλει ερωτικά.
Χτυπάει η καρδιά μου ερωτικά συγκινημένη
στο στήθος μου τραχιά σαν σε θωρώ κοντά μου,
μονάχα ζητώ στο πλάι μου να μείνεις πλαγιασμένη
κι ας χάνω, αχ! ντροπιασμένη τη λαλιά μου.
Μουδιάζει η γλώσσα στο στόμα και σωπαίνει
κι ηδονικά η φωτιά μεσ’ στο κορμί μου σιγοκαίει.
Αυτό το δείλι η ματιά μου αργοσβήνει θολωμένη
και στ’ αυτιά μου βουίζει ο άνεμος και κλαίει.
Ξυπνά ένα ρίγος στο πετσί μου η παρουσία σου
που τρέχει, σαν ύστερη σταγόνα και χλομιάζω,
και σαν ανόητη απ’ την απρόσμενη απουσία σου
αισθάνομαι πως ξάφνου θα πεθάνω και τρομάζω.
Αν και η Σαπφώ είναι Ελληνίδα τη δεχτήκαμε οικουμενικά και φτιάξαμε αυτή την απόδοση που καθ’ ένας την αντιλαμβάνεται όπως ποθεί. Και για τη μελοποίηση Ξυδάκης και Αρβανιτάκη σ’ μια όμορφη ανάμιξη. Βέβαια υπάρχουν και οι παραλλάξεις “Ίδιος Θεός” με την Αναστασία Μουσάτου και το “Όταν γελάσεις τρυφερά” με την Αλέκα Κανελίδου.
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
