Παρακολουθώντας έναν πόλεμο παρακολουθούμε όλοι με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις σε έναν κόσμο που βάλλεται από πολλά, που έχει να αντιμετωπίσει μύρια προβλήματα, που υποφέρει πάλι από τη δύναμη του ισχυρού. Και βέβαια, ί όπως θα γίνεται πάντα αυτοί που την πληρώνουν άμεσα είναι ο άμαχος πληθυσμός, οι άμαχοι που αλαφιασμένοι τρέχουν να σωθούν από μια λαίλαπα. «Είμαστε θαρραλέοι για να μην δείξουμε στα παιδιά μας ότι φοβόμαστε» άκουσα να εξομολογείται μια μητέρα προσπαθώντας να καθησυχάσει ένα παιδί που την κοιτάει στα μάτια.
Πόσες εικόνες θα επαναληφθούν, πόσοι άνθρωποι θα υποφέρουν, ποιες χώρες θα αιματοκυλιστούν, πόσοι κατατρεγμένοι θα αναγκαστούν να ζητήσουν σε άλλον τόπο τη σωτηρία ανήμποροι να σταματήσουν ένα θεριό που άλλοτε με μαύρο μανδύα άλλοτε με κόκκινο άλλοτε με οποιασδήποτε απόχρωσης ένδυμα εξαπολύει επίθεση κάνοντας επίδειξη δύναμη κλείνοντας παράλληλα τα ώτα σε οποιαδήποτε προτροπή, παραίνεση, επίπληξη γύρω του για κατάπαυση του πυρός.
Κι αυτές είναι οι άμεσες μόνο συνέπειες. Οι έμμεσες, οι μακροπρόθεσμες φαντάζουν εφιαλτικές όχι μόνο για τη γύρω περιοχή αλλά και για την ανθρωπότητα ολόκληρη. Πόσο ανόητα μπορεί να φέρεται οι άνθρωπος που δεν έχει μάθει να σέβεται τον συνάνθρωπο.
Πόσο σκληρός μπορεί να συμπεριφερθεί ο άνθρωπος όταν στον νου του κατισχύει το συμφέρον. Πόσο απάνθρωπος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν επιχειρεί να πυροδοτήσει έναν μηχανισμό έκρηξης που ο κουρνιαχτός της θα αμαυρώσει και του θύτη την ύπαρξη…
Οι σάλπιγγες του πολέμου ηχούν στην Ευρώπη κι ούτε εκεί μπορεί μόνο να περιοριστεί. Το κακό έχει τόση ταχύτητα κι ο γίγαντας μακριά πόδια που απλώνοντας τα δύναται να φτάσουν ως τα έσχατα όρια του γνωστού κόσμου. Ταύρος εν υαλοπωλείω επιφέρει ένα χάος κατακερματίζοντας ό,τι με πολύ κόπο, ιδρώτα και αγωνία χτίστηκε μέσα στον χρόνο.
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να σταματήσει το κακό. Μια φωνή μέσα μου μού φωνάζει: «το καλό». Μα αυτό το καλό το έχουμε τόσο πολύ απωθήσει στα έγκατα μιας φυλακής το έχουμε κιόλας διπλοκλειδώσει ευρισκόμενοι σε μια σύγχυση ώστε να τιμωρούμε τον αθώο αντί τον πραγματικό ένοχο.
Αίτιο; Το συμφέρον. Το μικρό ψάρι τρώει το μικρό κι ο δυνατός κοιτάει κι εγώ δεν ξέρω πού, πάντως ποτέ προς τα κάτω στα πόδια του ώστε να αντιληφθεί το αυτονόητο, αυτό που ακόμα κι ένα μικρό παιδί μπορεί να καταλάβει γιατί ένα παιδί βλέπει καθαρά, κατανοώντας ότι λίγο λίγο υποχωρώντας το έδαφος ακόμα κι αυτός που σκάβει το λάκκο της ανθρωπότητας θα πέσει μέσα στον ίδιο λάκκο αφήνοντας πίσω του δυσοσμία απανθρωπιάς.
Δεν έχει χρώμα η βία, δεν έχει σημαία η συμφορά, δεν έχει διακριτικό η βία, δεν φέρει διακριτικά, γιατί ουσιαστικά η δύναμη τυφλώνει, το πάθος της επιβολής νεκρώνει τον νου κι η μανία επικράτησης στον κόσμο εκλύει, πόνο, φέρνει δάκρυα, καταστρέφει πολιτισμούς, ακυρώνει αιώνων προσπάθειες και επιτεύγματα που για μια στιγμή μόνο στο σύντομο βίο μας νιώσαμε υπερήφανοι που καταφέραμε να επιτύχουμε ξαστοχώντας πως μία στιγμή μόνο παράνοιας μπορεί να γκρεμίσει τόνους ευημερίας, ειρήνης και ηρεμίας.
Διονύσης Λεϊμονής
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
