/Οϊμέ, μου φαίνεται πως ένας αγγελόσταλτος γόμφος/θα ‘ρθει απ’ τα σύννεφα στα νύχια να μ’ αδράξει/και στα ουράνια φτερωτά να με πετάξει,/στ’ άχρονο σκιόφως!
Η Αργεντινή ποτέ δεν θα ξεχάσει την αοιδό της. Μήτε τα κύματα! Τόσο που την έκαναν τραγούδι και του έδωσε ζωή η ίδια η απέραντη Mercedes Sosa: https://youtu.be/nsSkUQ4eYAg
ΘΑ ’ΘΕΛΑ Τ’ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟ ΘΕΙΚΟ ΑΠΟΒΡΑΔΟ....
ALFONSINA STORNI
Θα ’θελα τούτο τ’ απόβραδο του θεϊκού Οκτώβρη
πάνω στην όχθη του μακρινού πελάγους να διαβώ.
Σμαράγδι το νερό και χρυσαφένια η άμμος στ’ ανηφόρι
κι οι ουρανοί διάφανοι που θα με δουν να περπατώ.
Καμαρωτή, αψηλή κι αλάνθαστη, μακάρι να ‘μουν
σαν μια Ρωμαία να ριχτώ εκεί που φαντασιώνουν
τα ψηλοκόρμια κύματα, τα βράχια π’ αποκάμουν,
και τ’ ακρογιάλια τα πλατιά που το πέλαγος ζώνουν.
Σιγανοπερπατώ. Με μάτια που δάκρυα βρέχονται
και με τα χείλη σιωπηλά, θα ’θελα να μ’ αφήσεις,
να δω γαλάζια κύματα στα βράχια της να δέρνονται.
Μα πώς μπορείς να τα θωρείς δίχως να βλεφαρίσεις;
Πώς να θωρείς τα αρπαχτικά όταν κατασπαράζουν
τα καημενούλια μικρόψαρα και να το παραβλέψεις
και τις βαρκούλες του γιαλού που ήσυχες λιμνάζουν
να βυθιστούνε στα νερά κι αμέριμνος ν’ αναπνεύσεις;
Και πώς όταν σ’ αφήνουνε να μην σε ποθοπλαντάζουν
οι άνδρες οι πιο όμορφοι χωρίς να τους ερωτεύσεις;
Αχ να ’χανα τη ματιά στ’ απέραντο, έτσι αφηρημένα.
Να την έχανα, κι ας μη ποτέ μπορούσα να την ξαναβρώ.
Κι ανάμεσα σ’ ακρογιάλι κι ουρανό να αισθανθώ εμένα
ορθή στη λησμονιά της θάλασσας, αμύθητο θησαυρό.
Quisiera esta tarde divina de octubre
Ξανά ο Πακο Ιβανιεζ αποδίδει την ποιήτρια της καρδιάς του σε τούτη τη μπαλάντα που ερωτεύει… Ύστερα εκείνη χάθηκε στα νερά.
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
