ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ 4… (Εύα)
ROSALIA DE CASTRO
Μα, ποια νεφέλη είν’ αυτή που θάµπος φορτωµένη,
ανάλαφρα ολόγιοµη πίσω απ’ το λιόβγαλµα σκάζει,
παρθένα που φτάνει ντροπαλή, δειλή, αποκρυµµένη,
λουλούδι πρωτογέννητο, όψιµο που ευωδιάζει.
Κι αυτή που χρόνους θρόνιαζε σε ζαφειρένιο θρόνο
το χώµα γοργοπέταχτη θα φτάσει να φιλήσει,
σαν περιστέρα κάτασπρη, άβγαλτη, δίχως φθόνο
για τη στρογγυλοκάµωτη τη γη, τον ουρανό θ’ αφήσει!
Είναι εκείνη! Μια γυναίκα! Πηγή που αναβλύζει,
—κι απ’ των αγγέλων τον µαστό χαριτογεννηµένη—
αθάνατη θεά του στοχασµού, αιθέρια που χρυσίζει,
και την ψυχή µου ήρθε κι έσωσε, την αλυσοδεµένη!
Είν’ της αλήθειας κάρπισµα, αγαπηµένη κρήνη,
εκείνη που µου χάρισε πνοή, της λόγιας φλέβας…
Είναι αυτή που τ’ όνοµα —µάνα µανάδων— δίνει
το ευλογηµένο όνοµα, το όνοµα της Εύας!
Σαν τ’ άπνοα φυσήµατα —ανάλαφρη— τ’ Απρίλη,
σαν κραταιό του ήλιου φως, κι όµορφη δίχως ταίρι,
εκείνη είναι π’ ονόµασαν ως «όψιµο γιοφύλλι!»
κρήνη σφραγισµένη, κι αριό πρωτόφαντο αστέρι.
Το πρόσωπό της, ντύνεται της χαραυγής το χρώµα,
γλυκύς ο λόγος της κι αέρινα τα περπατήµατά της…
—ξέπλεκη η κόµη έπεφτε κυµατιστή στο σώµα—,
κι όπου πατεί λικνίζονται τ’ άνθη στο πέρασµά της.
Θωρώ στο λάγνο βλέµµα της µια άδεια θλίψη
άλογη µεταρσίωση, ερωτοχτυπηµένη,
που µέλλει στην οµορφιά της να υποκύψει
—στου στεφανιού της— που το λαµπύρισµα πληθαίνει.
Ω! Αθάνατης διαφάνειας πρωτοπαρθένα βρύση,
απλωµένο πάνω στα κύµατα άχνωτο κρίνο…
Ω! Πόσο αγαπηµένη στέκεσαι στης λύπης το µεθύσι,
γυναίκα εσύ, και εγώ σε µια γυναίκα θα επιµείνω.
ΜΑΥΡΟΣ ΙΣΚΙΟΣ/ Negra sombra
Όταν συλλογιέµαι που ’χες φύγει
—µαύρε µου ίσκιε, που ξαφνίζεις—,
πέφτει αποσκιά στο κεφαλάρι
είρωνας ίσκιος στο ποδάρι.
Όταν φαντάζοµαι που ’χεις φύγει
στον ίδιο µου ήλιο καθρεφτίζεις,
σαν να ’σαι αστέρι που φωτίζει
και φίνο αγέρι που ανεµίζει.
Αν τραγουδούν, συ ’σαι που τραγουδάς,
αν κλαίνε, είν’ το δικό σου κλάµα,
—της ακροποταµιάς µουρµούρισµα—,
χάραµα είσαι κι αύρα της νυχτιάς.
Βρίσκεσαι σ’ όλα κι είσαι τo παν...
είσαι δικιά µου, και εντός µου κατοικείς,
ποτέ δε θα µπορέσεις να µ’ απαρνηθείς
σκιά µου εσύ, που µε ξαφνίζεις πάντα.
Διπλή παράδοση σήμερα μιας και συμπληρώσαμε 10 αποδόσεις και η μεγαλύτερη ποιήτρια της ιβηρικής το αξίζει. Και φυσικά απ’ τη περιοχή της έρχονται και η Luz Casal “η Φωνή” κι ο Carlos Nuniez με την σοκαριστική γάιτα του.
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
