“…Με δάκρυα και με σιωπή!”
When we two parted” είναι μια κραυγή που δεν έχει απόλυτα σχέση με το χωρισμό ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Είναι το παράπονο κάθε χωρισμού. Και τα δάκρυα είναι το ίδιο καυτερά για κάθε έναν. Μόνο η σιωπή αλλάζει. Αυτή δεν έχει ακόρντα μήτε τέμπο είναι η ίδια που μεταλλάσσεται σε κάθε ήχο που εκπνέει.
ΟΤΑΝ ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΟΙ ΔΥΟ
ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ
Όταν χωρίσαμε οι δυο αγκαλιά
με δάκρυα στη σιγαλιά
και ραγισμένη τη καρδιά
-πως θα κρατούσε αιώνια-,
τα μαγουλά σου ήταν παγερά
και το φιλί σου κρύο ακόμα
εκείνη την σημαδιακή στιγμή,
πικρόγευστη, μελαγχολική.
Και η δροσιά κείνο το πρωινό
το μέτωπο χαράκωνε, λεπίδι
σαν να’ταν προμήνυμα αλγεινό
σαν τούτο π’ αισθάνομαι πικρό
σαν ψεύτικο όρκο που ραγίζει.
Όπως της αίγλης φωτεινό
φτάνει η ηχώ απ’ τ’ όνομά σου,
και με ντροπιάζει στ’ άκουσμά σου.
Όταν μου μιλούν για σένα μόνο
προάγγελμα στ’ αυτιά μου μένει
κι ένα ρίγος με διαπερνά με πόνο
γιατί σ’ αγάπησα τόσο που λιώνω.
Γιατί είσαι τόσο, τόσο αγαπημένη;
Κανείς δεν φαντάζεται πόσο σε ξέρω.
Ποιος άλλος σε γνωρίζει τόσο;
Καιρός θαρθει που για σε θα υποφέρω
και θαναι ακόμα πιο βαθύ ωστόσο,
καθώς θα θρηνώ στην σιωπή μας
αναπολώντας τη κρυφή συνάντησή μας.
Πως μπόρεσε η καρδιά σου να ξεχάσει
κι ο νους σου τόσο να με ξεγελάσει.
Αχ αν μπορούσα αγάπη να σε συναντήσω!
Αν, κι ύστερα από τόσα χρόνια λατρευτή
πως θα’ πρεπε να σε χαιρετήσω?
…Με δάκρυα και με σιωπή!
Διάλεξα ένα ξεχωριστό μουσικό σχήμα από την Αρμενία το PROJECT LA για μια διαφορετική απόδοση του ποιήματος τόσο όσο και η λυρική του απόδοση! Ελπίζω να διαφέρει.
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
