Κατεβάσαμε τα χειμωνιάτικα ρούχα από το πατάρι – σταδιακά είναι αλήθεια, όχι ακόμα τα χοντρά παλτό. Ανεβάσαμε τα καλοκαιρινά, πλυμένα και σιδερωμένα, έτοιμα για όταν έρθει η Άνοιξη.
Και θα μας έβρει ζωντανούς;
Ρωτάει ο ποιητής Γρυπάρης. Ρωτάμε και πολλοί από μας.
Φέτος με τον κορωνοϊό, πολύ λίγο βγήκαμε έξω, πολύ λίγο φορέσαμε τα ωραία, χρωματιστά καλοκαιρινά μας, τα ξεχάσαμε στις κρεμάστρες. Τώρα ανεβαίνουν στο πατάρι: «Ματαιότης Ματαιοτήτων.»
Όταν μεσορανούσε η Άνοιξη και οι πόρτες μέρα-νύχτα ήταν ορθάνοιχτες, είχαμε μεγάλη αυτοπεποίθηση: Μα θα ρθεί ποτέ η στιγμή να κλείσουμε τις πόρτες; Κι όμως σιγά – σιγά οι πόρτες κλείσανε. Ήταν αναμενόμενο. Το ξέραμε και το περιμέναμε.
Τώρα δεν μπορείς να καθήσεις μπροστά στην τηλεόραση με γυμνό το πόδι, χωρίς καλτσάκι. Και στο σημείο αυτό θα θυμηθώ ένα τετράστιχο – κανόνα υγιεινής διαβίωσης - που μας έλεγε η μαμά μου, τους το μαθαίνανε, έλεγε, στο Δημοτικό Σχολείο της εποχής της, στη δεκαετία του 1920, και με την «επίσημη» γλώσσα της εποχής εκείνης.
‘Εχε τους πόδας σου ζεστούς
Την κεφαλήν σου κρύα
Τον στόμαχόν σου ελαφρόν
Γιατρού δεν έχεις χρεία.
Αυτήν την εποχή «στρώνουμε» και τα σπίτια. Διαφορετικό, ίσως, μήνα στις διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Ωστόσο, ο ποιητικός τίτλος αυτού του κειμένου, που μου τον γνωστοποίησε η μαμά μιας φίλης μου από την Καρδίτσα, θα έλεγα πως μας οργανώνει τη ζωή. Του Αγιού του Καβαλάρη (Δημητρίου) στρώνω, του Αγιού του Καβαλάρη (Γεωργίου) ξεστρώνω.
Φθινόπωρο, λοιπόν, και μελαγχολία. Μ’ αυτή την αφόρμηση ας ανατρέξουμε σ' ένα ποιητικό απόσπασμα του μεγάλου μας Οδυσσέα Ελύτη, επηρεασμένο από την αρχαία τραγωδία, ίσως μια παράσταση στην Επίδαυρο ή κάποιο γεγονός της εποχής του που παραπέμπει στην Μυκηναϊκή εποχή.
Γρήγορα που σκοτεινιάζει, Φθινοπώριασε
Δεν αντέχω τους ανθρώπους άλλο, χώρια εσέ.
Αγαμέμνων, Αγαμέμνων άμοιρε,
Που σού μελλε να το βρεις απ’ τη γυναίκα σου.
Ασ’τον άνεμο να λέει, ασ’ τον να λυσσά
Κάποιος θά ναι ο Αγαμέμνων, κάποια η φόνισσα.
(Οδ. Ελύτης, «Ο Αγαμέμνων»)
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
