Για το μνημείο της Δικαιοσύνης αρκεί η ρήση "Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης". Στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας, την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ έχουμε την Ακολουθία του Νυμφίου. Λίγο πριν, στο γνωστό αλληλουιάριο, ο δεύτερος στίχος σε επτά μόνο λέξεις περικλείει το νόημα, την έκταση και τον προορισμό της επίγειας ζωής μας: «Δικαιοσύνην μάθετε οι ενικούντες επί της γης». Κατά σύμπτωση Κυριακή των Βαίων ήταν και η ημέρα που έγινε η Μεγάλη Θυσία των Ελεύθερων Πολιορκημένων, Εξοδιτών πλέον. Και όμως Το τείχος του Μεσολογγίου, που έγινε η αιτία να αντέξει εκείνη η πολυώδυνη, πολυαίμακτη και πολυθρύλητη πολιορκία, αναζητά ακόμα την δικαίωσή του. Κανείς δεν ζητεί από τους συμπολίτες μας και τους αξιωματούχους μας να είναι σαν τους άνδρες και τις γυναίκες εκείνης της εποχής. Ούτε ζητεί, ο μεταγενέστερος να βαρύνεται με την ευθύνη των πράξεων των προγενέστερων. Ζητεί όμως να άρει την αδικία και να αποκαταστήσει το δίκαιο.
Ως σύγχρονος, ο τιμηθείς συμπολίτης μας είναι γνωστός και για τη διαδρομή του, το έργο του και την προσφορά στη Δικαιοσύνη. Αν υποθέσουμε ότι ζούσε και σήμερα, που ανέκυψε το ζήτημα της πολεοδόμησης του χώρου έναντι του Κήπου Ηρώων, άραγε πώς θα το αντιμετώπιζε; Πως θα αντιδρούσε αν του έθεταν υπόψη τα στοιχεία που συνθέτουν το πρόβλημα; Πώς όταν έγινε η ρυμοτομική δέσμευση για κατασκευή Διοικητηρίου το 1968 ήταν χώρος εκτός σχεδίου πόλης και σήμερα αποκαθίσταται με όρους δόμησης. Πως οι σημερινοί επικαλούμενοι τίτλοι ανάγονται, ο ένας σε απώτερο τίτλο που αφορά μεταβίβαση 1000 τεκτονικών πήχεων σε άλλη θέση και με άλλα όρια και σήμερα παρουσιάζεται αλλού με έκταση 1500 τμ, ο άλλος να κληρονομεί πραγματικά το 50% ακινήτου 500 τμ περίπου, που παραμένει και σήμερα χωρίς διεκδίκηση, αλλά αντί αυτού να αποδέχεται σε άλλη θέση αρχικά 1500 τμ, που αργότερα τροποποιεί σε 3 στρ. και πολύ αργότερα σε 4,5 στρ., τρίτος, το κοινωφελές ίδρυμα να κληρονομεί 135 τμ, να απαλλοτριώνεται και να αποζημιώνεται για 300 τμ και τελικά να διεκδικεί 2500 τμ περίπου, να γράφουν οι εφημερίδες της εποχής, κατά την δεκαετία 1940-1950 ότι πρόκειται να αναγερθεί Ι.Ν. προς τιμή του Αγ. Γερασίμου, έναντι του Δεσποτικού, σε υπάρχοντα τότε ελεύθερο χώρο, με εγκεκριμένα σχέδια και σήμερα να έχει απομείνει ένα εκκλησάκι ενός τετραγωνικού μέτρου. Ακόμα και το παρακείμενο Δεσποτικό και οι λοιπές εγκαταστάσεις του να ανάγονται σε αγοραπωλητήριο συμβόλαιο, όπου το πωλούμενο τμήμα λειβαδίου, συνορεύει ανατολικά και νότια με δρόμους, βόρεια με χαντάκι και πέραν αυτού με Προμαχώνα Φραγκλίνου, δυτικά με υπόλοιπο τμήμα λειβαδίου του πωλητή και ύστερα από λίγο καιρό ο αγοραστής, τότε μητροπολίτης Κων/νος Κωνσταντινίδης να αναφέρει, καταγγέλλει και να ζητεί από το Ταμείο Αεροπορικής Άμυνας, πως συνεχόμενα του οικοπέδου της Μητρόπολης υπάρχει προς τα δυτικά και την θέλει να του παραχωρηθεί, δημόσια σάλτσινη έκταση, αυτό δηλαδή που είχε αποδεχθεί προ ολίγου ως ιδιοκτησία του πωλητή, στο συμβόλαιο αγοράς, γιατί προφανώς θα είχε πληροφορηθεί και αυτός πως ουδέποτε ούτε ο πωλητής, ούτε οι προκάτοχοι αυτού είχαν ισχυριστεί ότι το επίμαχο λειβάδι εκτείνονταν και εντός του τείχους, των προμαχώνων και των οχυρωματικών έργων της εποχής της μεγάλης Πολιορκίας, μια και το επαναλαμβανόμενο νότιο όριό του ήταν η θάλασσα. Σίγουρα οι επιζώντες συγγενείς, φίλοι και γνωστοί του να γνωρίζουν πως θα αντιδρούσε.
Εκτιμώ ότι και ο Δικηγορικός Σύλλογος που πρωτοστάτησε για το μνημείο και που προτίμησε να το στήσει εντός του Κήπου, τιμώντας τους και ως αγωνιστές της Δικαιοσύνης, πρέπει να ασχοληθεί και με το ζήτημα αυτό, ακόμη και αν μέλη του εκπροσωπούν ατομικά τους ιδιώτες που εμπλέκονται. Έχει προνομιακό δικαίωμα να αναζητήσει στοιχεία και τεκμήρια που αποδεικνύουν τα δικαιώματα του Δημοσίου και να συνδράμει και τον Δήμο που προσπαθεί να αναπλάσει όλη την αδόμητη έκταση, τις εμπλεκόμενες δημόσιες υπηρεσίες αλλά και τους ελάχιστους ιδιώτες που έχουν ισχυρά δικαιώματα αποζημίωσης.
Και εμείς οι «Ενοικούντες επί γης», εμείς που δεν έχουμε κατανοήσει πόσο προσωρινοί είμαστε και γι’ αυτό δε λογαριάζουμε τη δικαιοσύνη, εμείς που αδικούμε για να προσποριστούμε πρόσκαιρα οφέλη, όπως πλούτο, θέσεις, αξιώματα, δηλαδή, όλα όσα θα μείνουνε εδώ στη γη, στο χώμα. Ας κατανοήσουμε πόσο προσωρινοί, περαστικοί είμαστε στη γη και ας αναζητήσουμε τη λύτρωση μέσω της Δικαιοσύνης. Μόνο τότε αξίζει μνημεία να στήνουμε, όταν σκοπεύουμε να ακολουθήσουμε και τα διδάγματα και τα παραδείγματα. Και είναι αμέτρητοι αυτοί που υπήρξαν και διδάγματα και παραδείγματα καις ας μου επιτραπεί να προσθέσω ακόμη ένα από εκείνη την εποποιία της Πολιορκίας και Εξόδου.
Όταν ο Βασιλιάς Όθων επισκέφτηκε το Μεσολόγγι με αφορμή τα εγκαίνια και αποκαλυπτήρια του μνημείου του Μπότσαρη, στα 1838, τον υποδέχτηκε και τον ξενάγησε ο παλιός συμπολεμιστής του Μάρκου, ο καπετάνιος Δημ. Μακρής. Τον πρώτο που του σύστησε ήταν τον παπα- Μπουγάτσα. Να Βασιλιά μου, είπε, ένας άγιος άνθρωπος, που μας βόηθησε όσο κανείς άλλος να αντέξουμε σε εκείνη την τρομερή Πολιορκία. Τι έκανε; Ρώτησε ο Όθων. Αυτός Βασιλιά μου έτρεχε ασταμάτητα με το πετραχήλι και το Δισκοπότηρο ημέρα και νύχτα στα τείχη, στους προμαχώνες και τα οχυρώματα, χωρίς να φοβηθεί, ούτε τις μπόμπες, ούτε τις σφαίρες και ήταν δίπλα σε κάθε παλληκάρι, που πολεμούσε, να το ευλογήσει, να το εξομολογήσει, να του διαβάσει την ευχή, να το κοινωνήσει και να του κλείσει τα μάτια, όταν σκοτώνονταν. Χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε τόσο καιρό.
Γιατί ακόμα και εκείνοι, οι λεοντόκαρδοι, οι σκληροτράχηλοι και αδάμαστοι πολεμιστές, είχαν ανάγκη από την παρουσία και συντροφιά μιας ανώτερης ισχυρής ηθικής αξίας και δύναμης, που εγγυάτο και το δίκαιο του αγώνα, αλλά και την δίκαιη ανταμοιβή της Θυσίας. Και την πρόσφερε απλόχερα και ακούραστα ο παπα- Μπουγάτσας.
Προς αποκατάσταση λοιπόν του δικαίου περίμενα μια ανακοίνωση από την Υπουργό, που παραβρέθηκε στην Ιερή μας Πόλη, για να τιμήσει την επέτειο μιας ακόμα Θυσίας στα Ηπειρωτικά βουνά, το Έπος του 1940. Δυστυχώς ακόμα σιωπά.
Γιώργος Δάλλας
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
