«Αχιλλέως Τζαρτζάνου ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ». Απογοητευθήκατε; Ωστόσο αυτός -το βιβλίο- είναι ο φίλος που μόρφωσε γενιές και γενιές νεοελλήνων. Να το εξερευνήσουμε λίγο: σελ.22: Πάθη φωνηέντων και συμφώνων: να μη μιλήσουμε για αντιμεταχώρηση και αναπληρωματική έκταση και μας πιάσει κάτι. Ας πάμε σε κάτι ευκολότερο: Οδοντικόν προ του σ αποβάλλεται: (τάπητ-ς) τάπης, (νυκτ-ς) νυξ. Τώρα, τα ρήματα με τις Ευκτικές και Προστακτικές, ας τα αφήσουμε για κάποια άλλη φορά.
Ειλικρινά όμως πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν είναι μόνο το βιβλίο που σε διεγείρει με τις γνώσεις που σου δίνει: Είναι και οι αναμνήσεις που σου ξυπνάει. Συμμαθητές που στο σχολικό διάλειμμα κρατούσαν τη Γραμματική Τζαρτζάνου και προσπαθούσαν να μάθουν ή να επαναλάβουν όσα ήξεραν ή δεν ήξεραν από το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών της επόμενης ώρας. Αναμνήσεις από το Μαθητολόγιο, το μπλοκάκι του φιλολόγου μας, που όταν το άνοιγε για να εξετάσει, έπεφτε παγωμάρα και φόβος μέσα στην τάξη.
Πού να βρίσκονται τώρα αυτά τα παιδιά; Άλλα έχουν ενεργό παρουσία στο γίγνεσθαι και τα συναντάμε συχνά. Άλλα, έχουν «φύγει» και το ξέρουμε. Τα έχουμε κλάψει. Και άλλα, αγόρια- κορίτσια, τα έχουμε ψάξει. Δεν ξέρουμε περισσότερα για το πού και το πώς.
Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης. Ο συνδεκτικός ιστός των μαθητών της εποχής μας.
Απαρέμφατον και Μετοχή του ρήματος κάθημαι:
Απαρέμφατον: καθήσθαι (με περισπωμένη). Μετοχή: καθήμενος, καθημένη, καθήμενον. Έ, δεν ήταν και τόσο τρομερό…
Άλλο είναι το τρομερό – για το τώρα: Η φλόγα των ματιών που έσβησε, η νιότη που έφυγε, όνειρα και προσδοκίες που…
«Μη ανωφέλετα θρηνήσεις» γράφει ο Καβάφης.
Λίγα Λόγια για τον Αχιλλέα Τζάρτζανο:
Σπουδαίος φιλόλογος και γλωσσολόγος. Γεννήθηκε το 1873 στον Τύρναβο και πέθανε το 1946. Τέλειωσε με άριστα τη Φιλοσοφική Αθηνών. (Τα υπόλοιπα στον υπολογιστή σας)
Μπορείτε να προμηθευτείτε την εφημερίδα στα περίπτερα του νομού
