Το θέμα. Η Εκκλησία μας, όταν απευθύνεται προς όσους αποδέχονται τις διδασκαλίες όλου του θείου λόγου, προσδοκά ότι θα κατακτήσουν και την ευλάβεια που απαιτεί η Χριστιανική πίστη μας. Η τήρηση των Ευαγγελικών παραγγελιών, προσδιορίζει τότε, την ολοκλήρωση και των πνευματικών κατακτήσεων. Παρά ταύτα όμως, η προβολή και ανάμιξη του ανθρώπινου στοιχείου, έχοντος αδυναμία εκ φύσεως, δημιουργεί κάποτε και ανεπιθύμητες καταστάσεις. Προσοχή λοιπόν, να θυμόμαστε και να μη μας διαφεύγει, ότι μας περιμένει κάποιος κίνδυνος ερχόμενος από εσωτερικές αδυναμίες μας. Μην ξεχνάμε τότε, το θείο λόγο, ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. «ότι έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού», Γεν.η΄21. Είναι ένα εσωτερικό αντίπαλο δρώμενο, που επιφέρει αναστατώσεις, ταραχές, ψυχική έξαψη, θολές καταστάσεις, αταξίες, χωρίς τάξη και ευπρέπεια. Είναι οι «Αναταραχές Πίστεως», ως προάγγελοι οδυνηρού σχίσματος. Επεμβαίνει έτσι, η ανθρώπινη αδυναμία στην πνευματική ζωή μας, όπως το είπε ο Παύλος. «βλέπω έτερον νομον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου», Ρωμ.ζ΄23. Και τούτο, ως εσωτερική πάλη κατά της αμαρτίας. Μπερδεύονται τότε τα πράγματα και η εγγενής αδυναμία, μας δημιουργεί αναταραχές της πίστεως. Για τούτο και πάλι, χρειάζεται να παίρνει δύναμη ο δικός μας συνολικός πνευματικός αγώνας. Χρειαζόμαστε αντίσταση, μελετημένη σοβαρά. Είναι ένα θέμα ταχέως σοβαρό.
Το ιστορικό. Εν τούτοις γνωρίζουμε, δια των Ευαγγελικών διηγήσεων, ότι στην όλη διαδρομή της θείας Αποκαλύψεως, έχουν εμφανισθεί ανθρώπινες αναταραχές και μεταξύ μελών της Εκκλησίας. Όχι μόνο λόγω διαφόρων εσωτερικών αναστατώσεων, αλλά ακόμα και επί θεμάτων πίστεως. Δικαιολογημένες ή αλόγιστες; Άσχετο!. Ήταν πάντως αναστατώσεις και οδυνηρές ταραχές. Είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες και αντιθέσεις που ενεργοποιούνται, ίσως και αθέλητα. Τις αποκαλύπτει όμως και αυτές ο Απόστολος των Εθνών, ο Παύλος, για τους Κορινθίους. Με παράπονο μεν, αλλά και με πλήρη αγάπη. Λέγει: «εδηλώθη γάρ μοι περί υμών, αδελφοί μου, ότι έριδες εν υμίν εισί», Α΄Κορ.α΄11. Οι έριδες μάλιστα, είχαν ως κέντρο την προέλευση και το βαθμό της πίστεως των νεωστί πιστευόντων. Ανθρώπινες γάρ και τούτες. Ιδού ένα σχετικό δείγμα!...
Καθένας Κορίνθιος πιστός, θεωρούσε λαθεμένα ότι ανήκε – ως οιωνοί οπαδός – μεταξύ των πιστών που προέρχονταν από την Αποστολική διδασκαλία διαφόρων Αποστόλων. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, απέρριπταν τους άλλους Αποστόλους. Έκαναν επιλογή. Φανταστείτε, τι αναταραχές δημιουργούνταν, τότε. Ονόμαζαν ότι ανήκαν ως Χριστιανοί, άλλοι στον Παύλο, στον Απολλώ, στον Κηφά, και άλλοι αλλού. Μερικοί μόνο αναγνώριζαν ότι ήταν πιστοί του Χριστού, και τον αναγνώριζαν ως μόνο αρχηγό της πίστεως. Ήταν όλα αυτά μια αιτία αναταραχών και αλλοίωσης της ενιαίας πίστεως. Τότε, μπροστά σε μια αταξία πίστεως, αναλαμβάνει ο Παύλος το φραγγέλιο του συνετισμού, για λογαριασμό του θείου λόγου, κατά των ταραχοποιών της Πίστεως. Μιλάει εναντίον όσων η συμπεριφορά δημιουργεί αναταραχές και διαιρέσεις μεταξύ των πιστευόντων και αγωνιζόμενων. Για να τους επαναφέρει τότε στη σωστή πίστη, ο Παύλος, μιλάει αυστηρά. Τι είναι αυτά που λέτε, Χριστιανοί!. Διαμαρτύρεται έντονα. «Μεμέρισται ο Χριστός; Μη Παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών; Ή εις το όνομα Παύλου εβαπτίσθητε;», Α΄Κορ.α΄13. Μία είναι η πίστη, ένας είναι και ο Αρχηγός, ο Χριστός. Σε κείνον και από εκείνον προέρχεται και οφείλεται η Πίστη μας. Το κήρυγμα των Αποστόλων, ήταν μεταφορά και μαθητεία στο όνομα του Χριστού.
Μην ξεχνάμε ότι, δι’ αυτής της συμπεριφοράς των πιστών και εξ αιτίας αυτής, όπως εκτίθεται εδώ, προαναγγέλλονται όχι μόνο αναταραχές και αμφισβητήσεις αλλά, ακόμα προετοιμάζονταν και σχίσματα στην πίστη μας. Τόσο μεγάλη είναι η κάθε αναταραχή. Αυτήν την αναταραχή και αλλοίωση της πίστεως διέγνωσε και πάλι ο Απόστολος Παύλος στην Εκκλησία των Κορινθίων και αναγκάστηκε να μιλήσει εκ δευτέρου και αυστηρότερα. Υπενθύμισε και έγραψε τότε, όπως πρέπει να μιλάνε οι προεστώτες Χριστιανοί σε παρόμοιες περιπτώσεις. Ιδιαιτέρως μάλιστα, όσοι θέλουν να λέγονται και να είναι αληθινοί και κατ’ ουσία οδοδείκτες της πίστεως. Να μιλάνε, παρακλητικά μεν, αλλά με αυστηρότητα δε. Διαμαρτύρεται συμβουλευτικά, ο Παύλος: «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη ή εν υμίν σχίσματα», Α΄Κορ.α΄10. Ζητάει πλήρη ενότητα των πιστών, όταν αναφέρονται σε θέματα πίστεως. Οπωσδήποτε όμως, με πλήρη γνώση του περιεχομένου της πίστεως εκ μέρους όλων Όχι επιλογές πίστεως με δικό τους σκεπτικό ο καθένας. Τούτο, για να αποφευχθούν οι αναστατώσεις και τα οδυνηρά σχίσματα, που πολλά επισώρευσαν στην όλη ιστορική διαδρομή της Εκκλησίας μας μέχρι και σήμερα. Σαν να λέγει: Φτάνει πια!... Το μήνυμα του Παύλου, ήταν: Αγαπηθείτε όλοι, με ενότητα πίστεως, δι’ Αγάπης.
Η εποχή μας. Καιρός είναι όμως, να μεταφερθούμε και στην εποχή μας, όπου οι «Αναταραχές της Πίστεως» εμπλέκονται με όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Περιγράφουμε όσα προσδοκούμε και αναζητούμε.
Είναι γεγονός, που ομολογείται παγκοσμίως, ότι το πολίτευμα στην Αρχέγονη Εκκλησία μας και κατ’ επέκταση όλης της Ορθοδοξίας μας και μέχρι σήμερα, είναι ακραιφνώς και καθαρά Δημοκρατικό. Κυριαρχεί η ελευθερία κινήσεως. Λειτουργεί, ως ελεύθερη, εκ Θεού όμως, χωρίς δεσμεύσεις και εκτροπές, αλλά στη βάση της Αγάπης. Αυτό ακριβώς, ζήτησε και ο θείος λόγος. «Τη ελευθερία ουν, ή Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε, και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε», Γαλ.ε΄1. Μας χαρίστηκε η ελευθερία να κινούμαστε κατά βούληση στη ζωή μας, να σκεπτόμαστε ελεύθερα και να ενεργούμε κατά τις θελήσεις μας. Να αξιοποιούμε όσα ο Θεός φύτεψε μέσα μας. Δεν είναι δικό μας απόκτημα η καθολική ελευθερία. Επομένως, μη προς Θεού να ανεχόμαστε και πάλι τη σκλαβιά. Ούτε μπορούμε να διαφοροποιηθούμε από την ελεύθερη διαβίωσή μας ούτε και να αδρανήσουμε. Γίναμε και μένουμε πιστοί με τη θέλησή μας, ύστερα από το κάλεσμα του Θεού μας, σε μια Εκκλησία ελευθέρα και ζωντανή, όπου κυριαρχεί η Αγάπη. Επομένως, σε ελεύθερο πολίτευμα με κυριαρχία την αγάπη, δεν χωράνε αναταραχές, εκτροπές και αταξίες.
Τούτο το πολίτευμα της Εκκλησίας μας, λειτουργεί με κανόνες και μάλιστα Ευαγγελικούς, με Ιεραρχία ως ηγεσία Θεοκίνητη, καθώς και με πειθαρχημένους πιστούς στο όνομα του Χριστού. Να γνωρίζουμε επομένως, ότι για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας, ηγέτες και απλούς πιστούς, ισχύει ο θεόδοτος κανόνας, που τον διατύπωσε ο Παύλος. «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε· αυτοί γάρ αγρυπνούσι υπέρ των ψυχών υμών ως λογον αποδώσοντες· ίνα μετά χαράς τούτο ποιώσι», Εβρ.ιγ΄17. Τούτος ο κανόνας ορίζει την αρμονία σχέσεων μεταξύ όλων των πιστών από τη θέση που έχει ο καθένας, ηγετική ή απλή του πιστού. Κάθε παρεκτροπή και παραβίαση του κανόνος αυτού, αποτελεί και μία αναταραχή με απρόσμενες προεκτάσεις. Διαταράσσεται έτσι η ενότητα της Εκκλησίας. Για τούτο παραγγέλλει και πάλι ο θείος λόγος και συμβουλεύει θετικά την οικουμενική Ορθοδοξία. Προσοχή: «Πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω», Α΄Κορ.ιδ΄40. Όλα να γίνονται με κοσμιότητα, με ευπρέπεια και με τάξη. Όλα, για να μη μας προλαμβάνουν αναταραχές, διενέξεις, αντιθέσεις και σχίσματα, που εξαφανίζουν το πνεύμα της αγάπης.
Η ευθύνη. Πέραν τούτων, οφείλεται και στην ηγετική βαθμίδα των πιστών, να γνωρίζουν καλώς το τι διδάσκουν όταν κηρύττουν και πού υπακούουν. Με όλο το σεβασμό μου προς το αξίωμα και το επιτελούμενο έργο του καθενός, θέλω να τους απευθύνω τούτο το λόγο. Είναι όλοι τους υπεύθυνοι και αρμόδιοι για το έργο της Εκκλησίας μας, Κληρικοί και λαϊκοί. Άλλωστε, όλοι οι πιστοί προσδοκούν να αισθάνονται το βάρος της ορθής διδασκαλίας, μαζί με την ανάλογη διαβίωση, από τους Ιεράρχες, όλους τους Κληρικούς, τους Ιεροκήρυκες και τους παντός είδους Διδασκάλους της πίστεως. Θέλουν να είναι συνεπείς, επιπλέον, όχι μόνο στα θέματα πίστεως, αλλά και στους κανόνες της ευνομούμενης Πολιτείας. Το παραγγέλλει ο Παύλος αυστηρά. Οι ηγέτες και οι πιστοί, οφείλουν να πειθαρχούν στις εξουσίες της Πολιτείας, εφ’ όσον δεν αντιτίθενται στο θέλημα του Θεού: Λέγει με έμφαση, «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω· ου γάρ εστιν εξουσία ει μη υπό Θεού», Ρωμ.ιγ΄1. Προχωρεί επίσης ακόμη περισσότερο και λέγει: «ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του Θεού διαταγή ανθέστηκεν». Μάλιστα δε, καταγγέλλει, ότι: «οι ανθεστηκότες εαυτοίς κρίμα λήψονται», Ρωμ.ιγ΄2. Φαντάζεστε πόση αναταραχή επέρχεται αν μερικοί Εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι δεν υπακούουν σε τούτους τους κανόνες, Εκκλησιαστικούς και Πολιτειακούς; Ερωτώνται επιπλέον, κατέχουν αυθεντικά και καλώς, μόνο αυτοί τις διδασκόμενες αλήθειες; Όσα Νομοθέτησε ο Θεός, δεν ισχύουν; Τροποποιείται ο Νόμος του Θεού; Η παραγγελία του Θεού, «έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα έν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται», Ματθ.ε΄18. Δεν ισχύει; Μην υπερτονίζουμε μερικές διδαχές και υποτιμούμε άλλες. Ας ακουστεί και τούτο. Η δράση, ως γνωστόν, επιφέρει κένωση (άδειασμα) ιδεών και γνώσεων. Η ανανέωση της πίστεως και των θείων διδασκαλιών, είναι αναγκαία. Ο Απόστολος Ιούδας το παραγγέλλει με έμφαση. «ανάγκην έσχον γράψαι υμίν παρακαλών επαγωνίζεσθε τη άπαξ παραδοθείση τοις αγίοις πίστει», Ιούδα,3. Ανανεωμένη ανασύνταξη όλων των εργατών του Ευαγγελίου. Η Προσευχή και η μελέτη ανανεώνουν. Μήπως όμως, θα ήταν επιβεβλημένη και μια επιμόρφωση κατά τα σύγχρονα, σε όλους τους υπηρέτες του διδακτικού λόγου; «ίνα το αυτό λέγητε πάντες». Όπου καθιέρωσε τούτο η εποχή μας, πρόσφερε καρπούς αγλαούς.
Η σύγχυση. Είναι γνωστό ότι όλοι οι Εκκλησιαστικοί ηγέτες και διδάσκαλοι, έχουν ορκιστεί στην Ιερωσύνη τους να τηρούν και τους νόμους της Πολιτείας. Μόνο σύγχυση και αναταραχές δημιουργούν, όταν αυτοί οι ίδιοι ενώ δίνουν αυτόν τον όρκο – διαβεβαίωση, δεν τον τηρούν. Πώς λέγονται τότε; Ας το μολογήσουν. Οφείλουν, ιδιαιτέρως αυτοί, να είναι συνεπείς, ως προς την «Νόμω κρατούσαν Εκκλησίαν», όταν και η Πολιτειακή και Πολιτική ηγεσία Ορθοδόξως ασκούν την εξουσία τους, ορκισθέντες στο «Όνομα της Αγίας Τριάδος». Τα θέματα της πίστεως δεν επιδέχονται λαθεμένες διδαχές. Είναι αιτίες αναταραχών και αμφισβητήσεων με βάρβαρο σκανδαλισμό των πιστών. Μην ξεχνάμε επιπλέον, ότι το κήρυγμα και η Χριστιανική διδασκαλία πρέπει να είναι με δέος Χριστοκεντρικές και να μη φιλοσοφούν δογματίζοντες μερικοί. Να εμπνέεται ακόμα και η Χριστοκεντρική διαβίωσή τους και να μη νομίζουν ότι κατέχουν δικό τους αλάθητο. Αλάθητο όμως, αναγνωρίζει η Ορθοδοξία μόνο στις Οικουμενικές Συνόδους. Όλα τα άλλα προέρχονται εκ του πονηρού, αυτοπροβολής ένεκεν.
Παρά ταύτα και πάλι, η επιμελώς επί τα πονηρά στρεφομένη διάνοια του ανθρώπου, ακόμα και πιστών, εφευρίσκει τρόπους παρεκτροπής και αλλοίωσης από την θεία συμβουλευτική ζωηφόρο διδασκαλία του Ευαγγελίου. Τούτο οφείλεται στην πίστη που δεν είναι γερά θεμελιωμένη. Έχουμε αλλοίωση, όταν και η εκτρεπόμενη διάνοια κάνει επιλογή πίστεως. Πολλές φορές, άλλες διατάξεις πίστεως αποδεχόμαστε και άλλες απορρίπτουμε. Βεβαίως, κάποτε ευθύνεται και μόνο, η εσφαλμένη προσφορά του γνήσιου θείου λόγου από ταγμένους διδασκάλους της αληθείας. Ακόμα και όταν δογματίζουμε σε θέματα πίστεως, καίτοι είμαστε αναρμόδιοι. Τότε, δημιουργείται μια πίστη σε σύγχυση με τη δική μας επιλογή. Συμβαίνει ενίοτε και τούτο. Μερικοί Διδάσκαλοι ή απλοί πιστοί άνθρωποι, που «περί την πίστιν εναυάγησαν», Α΄Τιμ.α΄19, τολμούν να διδάσκουν αφού δεν γνωρίζουν σε βάθος την Ευαγγελική αλήθεια. Εκ τούτων, και οι αναταραχές της πίστεως είναι αναμενόμενες με βεβαιότητα, αγνωσίας ένεκεν.
Εκ των ανωτέρω, γνωρίζουμε ότι για τους πιστούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ως αιτία αναταραχών και εκτροπών ορίζεται η αλλοίωση του πνεύματος της Πίστεως. Ιδιαιτέρως μάλιστα και όταν συνδέουμε την πίστη μας μετά των υλικών αγαθών, οπότε επισυμβαίνει και η κακίστη διάκριση μεταξύ πιστών. Τότε, το πνεύμα της φιλανθρωπίας και της αλληλοβοήθειας δοκιμάζεται και απομακρύνεται από το ενιαίο πνεύμα της αγάπης. Στοιχείο αυτό, απαραίτητο για την αρμονία της Χριστιανικής ζωής. Στα Κυριακά δείπνα της αγάπης των πρώτων Χριστιανών, παρατηρείταν τούτο, ώστε ο Παύλος να κακίσει την αναταραχική διάκριση. Έγραφε: «Τούτο ουκ επαινώ, ότι ουκ εις το κρείττον, αλλ’ εις το ήττον συνέρχεσθε», Α΄Κορ.ια΄17. Δεν συνέρχεσθε για τα καλά αλλά για τα άσχημα. Περιγράφει μάλιστα και την όλη συμπεριφορά αυτών των πιστών. Κακίζει: «Έκαστος γάρ το ίδιον δείπνον απολαμβάνει εν τω φαγείν, και ός μεν πεινά, ός δε μεθύει», Α΄Κορ.ια΄17. Γίνεται τότε τόσο μεγάλη αλλοίωση της ιδέας των δείπνων, ώστε να καθίσταται άκαρπη η πίστη. Είναι τούτο, σύμπτωμα αναταραχής, εκτροπής και διάλυσης. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι «η απάτη του πλούτου συμπνίγει τον λόγον, και άκαρπος γίνεται», Ματθ.ιγ΄22.
Αλήθεια, πόσοι από εμάς τους συγχρόνους πιστούς Χριστιανούς, προτιθέμεθα να δείξουμε την πίστη μας δι’ έργων πίστεως; Τηρούμε μια ξεχασμένη, ως τάχα περιθωριακή, διάταξη του θείου Νόμου; «εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και λειπόμενοι ώσι της εφημέρου τροφής, είπη δε τις αυτοίς εξ υμών, υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, μη δώτε δε αυτοίς τα επιτήδεια του σώματος, τι το όφελος;», Ιακ.β΄15-16. Φαντάζεστε τι διάκριση και τι αναταραχή μπορεί να δημιουργήσει η συμπεριφορά μας;
Ας γίνουμε Χριστιανοί ολόκληρης της Βίβλου-Αγίας Γραφής.
Έξωθεν αναταραχές. Πέραν των αναταραχών που προέρχονται μέσα από την Εκκλησία μας, με αλλοίωση της πίστεως από λαθεμένες εκτιμήσεις, υπάρχουν και όμοιες, ερχόμενες έξω από την Εκκλησία. Είναι οι αναταραχές που δημιουργούν μεν πόνο στους πιστούς, αλλά τα πυρά τους είναι άσφαιρα. Οι ελάχιστοι εμπνευστές αυτών, έξωθεν ευρισκόμενοι, δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι «Η Εκκλησία πολεμουμένη νικά. Υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται». Και όχι μόνο αυτό, αλλά ότι, «και πύλαι Άδου ού κατισχύσουσιν αυτής», Ματ.ιστ΄18. Δεν θα επιφέρουν πλήγμα όμως στην Εκκλησία μας όσο και αν προσπαθήσουν. Απλά, στενοχωρούν επ’ ολίγον μερικούς πιστούς, επειδή λησμονούν ότι αυτοί οι ολίγοι ταραχοποιοί, αποτελούν την «γενεά πονηρά», η οποία «σημείον ζητεί, και σημείον ου δοθήσεται αυτή», Ματθ.ιστ΄4. Είναι οι άνθρωποι που ζητάνε να ιδούν θαύματα, αλλά θαύματα δεν τους προσφέρονται. Είναι πάντως γεγονός ότι διαταράσσουν για λίγο την αρμονική ζωή των πιστών.
Είναι όμως γεγονός και πάλι, ότι γνωρίσαμε και αναταραχές, προερχόμενες από βαρύγδουπους αξιωματούχους της Επιστήμης, και μάλιστα της θεόδοτης Ιατρικής, που βοηθιούνταν από δεδηλωμένους προβληματικούς από διάφορα κοινωνικά δρώμενα, να αμφισβητούν βασικούς κανόνες της Χριστιανικής Πίστεώς μας. Αποτελεί φαίνεται γι’ αυτούς, ένα πρόβλημα προσανατολισμού. Επιστήμονες όντες, αν και λογιζόμενοι καταξιωμένοι, δεν έμαθαν να σέβονται την άλλη άποψη, έστω όποια και αν είναι. Φανταστείτε ότι αμφισβήτησαν τη Λατρεία στους Ιερούς Ναούς, το δικαίωμα στους πιστούς να συνέρχονται νομοτύπως, ακόμα και την απαγόρευση με προσβλητικές περιγραφές της θείας Κοινωνίας, το αέναο θαύμα το προσφερόμενο μάλιστα «εις ζωήν αιώνιον» και όχι εις θάνατον. Προσβολές όλα αυτά στα θεμέλια της Πίστεως. Βεβαίως, το ξεκίνημα γίνεται από το Χριστιανικό – Θρησκευτικό είναι μας, όταν χαλαρώνουμε. Παρακολουθούμε όμως, με οδηγό τη δική μας Πίστη, που βλέπει την αγάπη να έρχεται σαν φωτιά που καίει και φωτίζει. Αλλάζει τον κόσμο και οι αναταραχές είναι η τελευταία αντίδραση. Αυτές τις έξωθεν αναταραχές, οι Ορθόδοξοι πιστοί Χριστιανοί δεν πρέπει μα τις υπολογίζουν, είναι όλες δαιμονοκίνητες. Θαρσείτε!... Με την πίστη μας, έχουμε και το Χριστό συντροφιά μας. Τότε, έρχεται και φωλιάζει στη ζωή μας η επανάσταση της φωτιάς της Αγάπης. Μακάριοι όσοι το κατανοούν. Τούτο, το βεβαίωσε ο ίδιος ο Χριστός, με την πρώτη εμφάνισή του. «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη!», Λουκά.ιβ΄49. Η πυρκαγιά της πίστεώς μας καίει και φωτίζει τα πέρατα του κόσμου. Οι έξωθεν αναταραχές μας ενισχύουν θαρρεμμένους στο βαθμό της πίστης μας. Επομένως, οφείλουμε να απορρίπτουμε τις αναταραχές της πίστεως και να αγκαλιάζουμε τη φωτιά της Αγάπης, μέσα σε έναν καινούριο κόσμο. Τον κόσμο της Ορθοδοξίας.
Ιστορική διαδρομή. Οι αναταραχές, γέννημα της αμαρτίας, εμφανίστηκαν μετά την παρακοή, την παράβαση, την έξωση. Πρώτος αποδέκτης ο δύστροπος λαός του Ισραήλ. Ακολούθησαν όλοι οι πολέμιοι της Πίστεως. Τα «Κολοσσαία» της Ρώμης πολλά διηγούνται. Εκφράζεται όπου έλλειψη γνήσιας πίστεως. Επιτίθεται εξωτερικά από μη γνώστες της Αλήθειας. Θέλετε και αντίδοτο; Όχι από εμένα. Το στέλνει σε δυο περιπτώσεις, ως δικό του μήνυμα ο Χριστός. Το ζωντανεύει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Ακούσετε!... Πρώτο: «Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία· πιστεύετε εις τον Θεόν, και εις εμέ πιστεύετε», κεφ.ιδ΄1. Δεύτερο: «Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία μηδέ δειλιάτω», κεφ.ιδ΄27.
Διαλέξετε…
Ιερά πόλις Μεσολογγίου Φεβρουάριος 2021
Νικόλαος Σπ. Βούλγαρης
Καθηγητής Θεολογίας
6972725701