Με Οσκαρική υποψηφιότητα διεθνούς ταινίας και βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών, το φιλμ-κομψοτέχνημα διαπνέεται από ποιητική μεγαλοπρέπεια αποτελώντας μια ωδή στον λιτό βίο, στην καθημερινότητα ενός εργάτη στο πολύβουο κι αγχωτικό Τόκυο.
Για άλλη μια φορά ο Βέντερς _ από τους θεμελειώδεις εκπροσώπους του Νέου Γερμανικού Σινεμά _ μας εντάσσει στην ποιητική του περιπλάνηση μέσα από τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου που καθόλου τυχαία δεν επέλεξε.
Ο τίτλος επηρεασμένος από το «Perfect days» του Λου Ριντ που ακούγεται στην ταινία, μια και η μουσική, όπως και η φωτογραφία αλλά και η λογοτεχνία-ποίηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ήρωα.
Ο Βέντερς εστιάζει στην προσωπικότητα του εργάτη-καθαριστή δημόσιων τουαλετών, αναδεικνύει τον ψυχικό του κόσμο, το σεβασμό προς τους συνανθρώπους του, την αγάπη του για την τέχνη, και την ιδιαίτερη αγάπη του για τη φύση, καθώς και την ευγένεια που τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο ακόμη και στο πώς αντιμετωπίζει τη δουλειά του: καθαρίζει τις τουαλέτες σαν να πρόκειται για ένα έργο τέχνης.
Ωστόσο δεν είναι κάποιος δουλοπρεπής ή άτολμος εργάτης, αλλά ένας άνθρωπος που απολαμβάνει τη ζωή, καθώς σκύβει ευλαβικά στα πιο πολύτιμα όσο και απλά υλικά της: η πλήρωση είναι αυτή που στο φινάλε αποτυπώνεται στο όμορφο τραγούδι της Νίνα Σιμόν «Feeling good», ένα τραγούδι ύμνο στην ομορφιά του κόσμου, αυτού του τόσου γερασμένου μα και τόσο νέου με τα μάτια της ψυχής του εργάτη της Ιαπωνίας, που κάθε άλλο παρά αλλοτριωμένος δείχνει να είναι από το άγριο εκμεταλλευτικό σύστημα της χώρας του.
Είσοδος ελεύθερη
Ευαγγελία Κούρτη
Ο πλούσιος εσωτερικός κόσμος του Χιραγιάμα, η «πολυδιάστατη» μοναξιά του θα λέγαμε, αποτυπώνεται στις λεπτομέρειες που απαρτίζουν τη ζωή του, όπως το παιχνίδισμα του φωτός στα φύλλα των δέντρων ή η βραδινή του ενασχόληση με την ποίηση.
Δεν γνωρίζουμε αν είναι ικανοποιημένος από τη δουλειά του
κάθε πρωί ο εργάτης-καθαριστής δημόσιων τουαλετών φεύγοντας για τη δουλειά του ακούει ροκ μουσική στο αυτοκίνητό του
Ένα ποίημα για τον λιτό βίο. Μια καθημερινή καταγραφή της ζωής ενός υπέροχου ανθρώπου, που ζει με λίγα αλλά είναι ιδιαίτερα πλούσιος στον εσωτερικό του κόσμο, διαβάζει ποίηση πριν κοιμηθεί, ακούει απίθανη μουσική όταν οδηγεί προς τη δουλειά. Ο Χιραγιάμα ζει σε ένα υποτυπώδες δωμάτιο, τρέφεται λιτά, έχει μια ρουτίνα που τον ικανοποιεί. Τον συναντάμε μεν στον εργασιακό του χώρο αλλά δεν βλέπουμε τις συνθήκες εργασίας του και δεν αντιλαμβανόμαστε εάν ο μισθός του θα μπορούσε να του προσφέρει κάτι άλλο. Φαίνεται ότι αυτή η ζωή είναι επιλογή και όχι λύση ανάγκης.
Ο Βέντερς άλλωστε δεν εστιάζει εκεί. Εστιάζει στην απίστευτη κουλτούρα που έχει ένας εργάτης που τον συγκινεί να βγάζει φωτογραφίες τα αιωνόβια δέντρα στο πάρκο, να αποτυπώνει το παιχνίδισμα του φωτός στο κάδρο. Εστιάζει στην ευγένεια της ψυχής του, στον σεβασμό προς τους συνανθρώπους του. Είναι μοναχικός αλλά ποτέ δεν μας εξηγεί γιατί. Μοιάζει ικανοποιημένος χωρίς να επιζητά κάτι παραπάνω. Το τελευταίο πλάνο δείχνει την ομορφιά και την απίστευτη υποκριτική δεινότητα του Χιραγιάμα, γιατί μπορεί να μοιάζει με ντοκιμαντέρ αλλά ενέχει απόλυτα ζυγισμένα στοιχεία μυθοπλασίας που δύσκολα τα αντιλαμβάνεσαι...
Αυτό που σκεφτήκαμε, βγαίνοντας από την αίθουσα, ήταν ότι πέρα από την ποίηση υπάρχει και ο καπιταλισμός κι ο καπιταλισμός δεν καταλαβαίνει από ποίηση. Μόλις τις περασμένες βδομάδες είδαμε το «Πλάνο 75», που αποτύπωνε την απόγνωση μέχρι θανάτου. Αναρωτιόμαστε αν ο Βέντερς είχε ποτέ στο μυαλό του να προβάλει την απλότητα ως τρόπο ζωής και μέρος της ιαπωνικής κουλτούρας ή απλά ως πρότυπο για να μη ζητάμε το «όλον» του πλούτου που παράγουμε. Δύσκολη η απάντηση, αλλά πάντα σε τσιγκλάει και πρέπει να σε τσιγκλάει σε κάθε ποίημα... Πάντως, ο Χιραγιάμα καταφέρνει να σε σαγηνεύσει κι αυτό του το πιστώνουμε του σκηνοθέτη...
Αλλά το να ζητάς διαρκώς κάτι, το να ψάχνεις να βρεις την πλήρωση κάπου έξω από τα πιο απλά συστατικά της ζωής, το να μη σταματάς να απολαύσεις τη ζωή για αυτό που είναι, ναι, ίσως και να μην είναι ο σωστός δρόμος. Να μπορείς να είσαι καλά και με τα ελάχιστα, χωρίς φυσικά αυτό να μεταφράζεται σε σφάξε με πασά μου να αγιάσω ή ως νουθεσία να μη διεκδικείς περισσότερα και να αρκείσαι σε ό,τι σου παραχωρούν. Άλλωστε, όταν προκύπτει η ανάγκη και μεταβάλλονται οι συνθήκες εργασίας του, ο Χιραγιάμα αμέσως θα διαμαρτυρηθεί και θα αντιδράσει.
Βέντερς συνδέει με μινιμαλιστική αρχοντιά και ποιητική μεγαλοπρέπεια τη μελαγχολική αύρα της με το πέρασμα του χρόνου, το οποίο μπορεί να κάνει αυτόν το γερασμένο κόσμο να μοιάζει κάθε μέρα καινούργιος, όπως τραγουδάει η Νίνα Σιμόν στο λυτρωτικό "Feeling good" του φινάλε.
