Σύμφωνα με τον Πανταζή Κοντομίχη, τον λαογράφο της Λευκάδας, «…Αμέσως, στο άκουσμά της [καμπάνας], οι γυναίκες βγαίνουν στο παράθυρο και «ρίχνουν το κομμάτι» στο δρόμο, πετώντας ένα πήλινο αγγειό, πιάτο, λαγήνι, μπότης και στην ανάγκη ένα κεραμίδι, γυάλινο, γενικά ένα εύθραυστο δοχείο και το κάνουν συντρίμμια. Το «κομμάτι» είναι έθιμο απαράβατο και διασκεδαστικό, Τα συντρίμμια του σκεύους δεν κάνει να τα μαζέψουν το Μ. Σάββατο. Μόνο από την Κυριακή και πέρα τα μαζεύουν, και μάλιστα ένα-ένα κομματάκι και με τα χέρια, όχι με σκούπα. Το κομμάτι, λένε, το ρίχνουν για να σπάσει η θλίψη, η ησυχία και το πένθος της Μ. Εβδομάδας…
Στη Χώρα, με το χτύπημα της καμπάνας, βγαίνει και η Φιλαρμονική και παίζει εμβατήρια στους πιο κεντρικούς δρόμους. Έτσι ο ήχος της μουσικής ανακατεύεται με τον, καθόλου μουσικό, αλλά χαρούμενο, κρότο των κομματιών.»
