Ανεβαίνει στον ξύλινο στύλο γύρω στις 8 το πρωί. Θα κάτσει σε αυτή τη θέση για αρκετές ώρες, παρατηρώντας την κίνηση των κοπαδιών μέσα στο νερό. Είναι μια δουλειά που απαιτεί υπομονή, παρατηρητικότητα και συγκέντρωση. Έτσι είναι πάντα η δουλειά των ψαράδων, η οποία συνήθως είναι και μοναχική. Όμως, εδώ προϋπόθεση για το καλό αποτέλεσμα είναι η ομαδική δουλειά. Ο Μιχάλης μαζί με τον Νίκο και τα άλλα μέλη του Αλιευτικού Συνεταιρισμού της Πρέβεζας συνεχίζουν να ψαρεύουν με την παραδοσιακή μέθοδο «νταλιάνι». Σε μια όχθη του Αμβρακικού Κόλπου έχουν απλώσει ένα μεγάλο δίχτυ στον βυθό. Μόλις δουν κάποιο κοπάδι να κινείται κατά μήκος του, τραβούν τα σχοινιά, σηκώνουν το δίχτυ και εγκλωβίζουν τα ψάρια. Με δύο μικρά βαρκάκια τα μαζεύουν, τα βγάζουν στη στεριά και ανεβαίνουν ξανά στους ξύλινους πύργους, για να περιμένουν το επόμενο κοπάδι. Τις μεγαλύτερες ποσότητες τις πιάνουν τον Σεπτέμβρη – είναι η περίοδος που οι κέφαλοι αφήνουν τα ρηχά νερά του Αμβρακικού Κόλπου και κινούνται προς το Ιόνιο για να γεννήσουν τα αυγά τους.
Παρόμοιες συνήθειες μετακίνησης εκμεταλλεύεται ο συνεταιρισμός και στο περίφημο διβάρι, που λειτουργεί επίσης στον Αμβρακικό Κόλπο και πρόκειται στην ουσία για κλειστή λιμνοθάλασσα με ελεγχόμενη είσοδο και έξοδο. Η λέξη «διβάρι» είναι σλάβικη και σημαίνει «τείχος, φράγμα». Τα ψάρια περνούν από τα λεπτά πλαίσια όταν είναι ακόμη γόνοι και μικρά σε μέγεθος. Όταν μεγαλώνουν, δεν χωρούν να βγουν ξανά στη θάλασσα και έτσι εγκλωβίζονται. Ο αλιευτικός συνεταιρισμός της Πρέβεζας λειτουργεί από το 1938 και διατηρεί πολλές παραδοσιακές μεθόδους ψαρέματος, που σέβονται το πολύτιμο οικοσύστημα της περιοχής. Μάλιστα, από φέτος, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα βιωματικού τουρισμού, όπου οι επισκέπτες μπορούν να περιηγηθούν στο διβάρι, να ψαρέψουν, ακόμα και να δουν τη διαδικασία επεξεργασίας του αυγοτάραχου, το οποίο παράγεται από τα αυγά του θηλυκού κεφάλου: αλατίζονται, αφήνονται να ξεραθούν και εμβαπτίζονται σε κερί για να μπορέσουν να διατηρηθούν.
Γαρίδες και δελφίνια
Ο Αμβρακικός Κόλπος με το πλούσιο πλαγκτόν του είναι ένα μεγάλο φυσικό ιχθυοτροφείο, όπου συναντάμε πολλά είδη ψαριών – από κεφάλους και τσιπούρες μέχρι γλώσσες και λαβράκια. Εδώ ζει και αναπαράγεται και η περίφημη γαρίδα Αμβρακικού, για την οποία γίνονται συντονισμένες προσπάθειες προκειμένου να χαρακτηριστεί προϊόν ΠΟΠ. Όποιον ντόπιο και να ρωτήσεις αν αυτή η γαρίδα είναι πιο νόστιμη, θα σου αναφέρει την ταινία Τζέιμς Μποντ «Για τα μάτια σου μόνο» και την ατάκα του Ρότζερ Μουρ: «Γαρίδες; Ναι, αλλά Αμβρακικού». Και δεν έχει μόνο αυτά ο κόλπος. Πελεκάνοι, χελώνες και περίπου 150 δελφίνια ζουν στα νερά του, ενώ η περιήγηση με τα παραδοσιακά τρεχαντήρια που ξεκινούν από το λιμάνι της Πρέβεζας είναι μοναδική εμπειρία. Η οικογένεια του Γιάννη Γιοβάνου κάνει εδώ και χρόνια εκδρομές. Όπως μας ενημέρωσαν πριν ξεκινήσουμε, τα δελφίνια είναι κοινωνικά ζώα, γι’ αυτό και, όταν τα δούμε, θα πρέπει να κάνουμε φασαρία για να μας πλησιάσουν. Και πραγματικά, για αρκετή ώρα, τα δελφίνια έκαναν τις βουτιές τους δίπλα ακριβώς στην πλώρη του σκάφους.
Βόλτα στην Πρέβεζα
Η Πρέβεζα είναι χτισμένη ακριβώς στη στενή είσοδο του Αμβρακικού Κόλπου, στη συμβολή του με το Ιόνιο Πέλαγος. Μόλις 400 μ. είναι η απόσταση ανάμεσα στο βορειότερο σημείο της Ακαρνανίας, από την πλευρά του Ακτίου δηλαδή, με το νοτιότερο σημείο της Πρέβεζας, που βρίσκεται στον βραχίονα του λιμανιού της πόλης. Η απόσταση μεγαλώνει λίγο, είναι κοντά στα 700 μ., στο σημείο όπου το 2002 εγκαινιάστηκε η μοναδική υποθαλάσσια σήραγγα της Ελλάδας. Το τούνελ που συνδέει το Άκτιο με την Πρέβεζα φτάνει σε βάθος μέχρι και τα 27 μ. κάτω από τη θάλασσα και έκανε πιο εύκολη την πρόσβαση στην πόλη.
Ταυτισμένη με τα ψάρια και τα θαλασσινά, και ειδικά τη σαρδέλα, που αποτελεί σύμβολο της πόλης, η περιοχή διαθέτει μια πλούσια ιστορία που εκκινεί από τη ναυμαχία του Ακτίου το 31 π.Χ. Μετά τη νίκη επί του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας, ο Οκταβιανός αποφασίζει να ιδρύσει τη Νικόπολη ως ανάμνηση της νίκης αλλά και ως κέντρο ελέγχου της Δυτικής Ελλάδας, μαζί με την Πάτρα. Γρήγορα η Νικόπολη γίνεται σημαντικό οικονομικό και στρατηγικό σημείο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αργότερα παραχωρείται στους Βενετούς, μετά στους Οθωμανούς μέχρι και το 1912 που απελευθερώνεται. Ο αρχαιολογικός χώρος της Νικόπολης, λίγο έξω από την Πρέβεζα, είναι από τους μεγαλύτερους στην Ελλάδα και πιστοποιεί αυτό το πλούσιο παρελθόν, αν και δεν είναι όσο θα έπρεπε φροντισμένος και κατατοπιστικός για τους επισκέπτες, σε αντίθεση με το Αρχαιολογικό Μουσείο Νικόπολης, που εξηγεί με εύληπτο και συνοπτικό τρόπο την ιστορία της αρχαίας πόλης.
Η Πρέβεζα συνδέθηκε αργότερα και με την τραγική μοίρα του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, ο οποίος έφτασε εδώ το 1928 με δυσμενή μετάθεση για να εργαστεί στη Νομαρχία. Αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να αυτοκτονήσει στη θάλασσα, τελικά αυτοπυροβολήθηκε στην περιοχή της Μαργαρώνας. Το γεγονός αυτό και το ποίημα με τίτλο «Πρέβεζα» δυσφήμησαν την περιοχή με άδικο τρόπο. Τα τελευταία χρόνια όμως η ανάδειξη του φυσικού περιβάλλοντος που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την πόλη, η ανάπτυξη του ναυτικού και θαλασσινού χαρακτήρα της αλλά και η κατασκευή της υποθαλάσσιας σήραγγας του Ακτίου και της Ιονίας Οδού, έχουν αποκαταστήσει την εικόνα της ως προορισμού. Τα στενά σοκάκια στο κέντρο, το παραλιακό μέτωπο στο λιμάνι, η Κυανή Ακτή και το Κάστρο του Παντοκράτορα είναι σημεία που γεμίζουν με κόσμο από την άνοιξη μέχρι και τα τέλη του φθινοπώρου. Και πράγματι η Πρέβεζα είναι ιδανική για ένα φθινοπωρινό weekend, χωρίς πολλή ζέστη και με λιγότερους επισκέπτες.
Ο μυθικός Αχέροντας
Από τις πύλες του Άδη μέχρι και τις εκβολές του στο Ιόνιο Πέλαγος στο χωριό Αμμουδιά, ο ποταμός Αχέροντας προσφέρεται για διασκεδαστικές δραστηριότητες. Τα νερά που κυλούν στα 52 χλμ. της κοίτης του αρδεύουν δεκάδες χιλιάδες στρέμματα αλλά ταυτόχρονα αποτελούν πηγή ζωής και εξαιρετικού φυσικού κάλλους. Οι πύλες του Άδη, κοντά στο χωριό Σερζιανά, είναι ένας ευφημισμός, για να χαρακτηριστεί αυτή η περιοχή του ποταμού όπου το φαράγγι στενεύει. Λίγο πιο κάτω, κοντά στο χωριό Γλυκή, η ονομασία πηγές Αχέροντα είναι πάλι κατ’ ευφημισμόν, αφού οι αρχικές πηγές του ποταμού εντοπίζονται πιο βόρεια, στον νομό Ιωαννίνων. Πιο χαμηλά βρίσκεται το Νεκρομαντείο, όπου οι άνθρωποι προσέρχονταν για να έρθουν σε επαφή με τις ψυχές των νεκρών. Ο Αχέροντας χαρακτηριζόταν ως ο ποταμός της λύπης, αφού ήταν ο προθάλαμος για τον Κάτω Κόσμο. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ερμής συνόδευε τις ψυχές των νεκρών στον διάπλου του ποταμού, για να τις παραδώσει στον Χάροντα και από εκεί να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη. Το τελευταίο κομμάτι του ποταμού, πριν από τις εκβολές δηλαδή, είναι και από τα πιο ήρεμα. Προσφέρεται για ανέμελο καγιάκ, όπου θα σας δοθεί η ευκαιρία να παρατηρήσετε τα πουλιά στα γύρω δέντρα, καθώς επίσης μυοκάστορες, χελώνες και άλλα είδη.
Πηγή: kathimerini.gr
