«Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.»(Νίκος Καζαντζάκης)

Η νεαρή υποστηρίζει ότι βίωσε εφιαλτικές στιγμές σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην Άρτα.

Απόγευμα στις 12 Μάιου 1962 ο αδελφός μου κι εγώ περνούσαμε με το αυτοκίνητο το Κάστρο της Αγίας Μαύρος. Όταν το σιτροέν μας έφτασε στην περαταριά, μια δυνατή γυναίκα άρχισε να γυρίζει ένα μοχλό για να κινήσει τη βαριά σιδερένια αλυσίδα και αργά-αργά γλιστρήσαμε πάνω από το μικρό κανάλι στη Λευκάδα. Στη Χώρα γεμίσαμε το ντεπόζιτο στο βενζινάδικο του Φραγκούλη -το μοναδικό βενζινάδικο στο νησί – και ξεκινήσαμε για τον Άγιο Πέτρο. Οδηγώντας κάτω από τον απογευματινό ήλιο στον γεμάτο λακκούβες δρόμο περάσαμε μέσο από μικρά χωριά κατά μήκος της ανατολικής ακτής. Αντίκρισα για πρώτη φορά τη βαθυγάλανη θάλασσα και τους άγονους λόφους γύρω από τη Βασιλική που θα γινόταν ο χώρος εργασίας μου για τα επόμενα χρόνια.

Συναγερμός σήμανε έξω από τη Βουλή στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη όταν άνδρας ανέβηκε με αγροτικό όχημα μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και απειλούσε να ανατιναχθεί.