Ελλάδα – Ελληνική ύπαιθρος – Ελληνικό χωριό
Αυτές οι τρεις λέξεις κυριαρχούσαν παντού από τη σύσταση του νεότερου Ελληνικού έθνους μας: Ενορία – σχολείο – κοινότητα.
Τρεις λέξεις μαγικές, λέξεις κλειδιά περπατούσαν στους δρόμους, τα σοκάκια, τις πλαγιές, τις ρεματιές, τις βουνοκορφές, τους κάμπους, τις πεδιάδες, τις θάλασσες, σε κάθε σπιθαμή Ελληνικής γης: Παππάς – Δάσκαλος – Πρόεδρος.
Τρεις λέξεις μοναδικές, γεμάτες σεβασμό και αγάπη, που για 10 ετίες ολόκληρες, για δύο αιώνες περίπου, ήταν η ζωή και η ψυχή του Ελληνικού χωριού, η φωνή της Ελλάδας ολόκληρης.
Ελληνικό χωριό:
‘’Τι να πρωτοθυμηθώ για σένα όμορφο χωριό’’, γενεές ολόκληρες κρατούσε όρθια την πατρίδα μας. Σκορπούσε παντού τη ζωή και το χαμόγελο, την σιγουριά και την ελπίδα για το αύριο. Έσπειρε σ’ όλο τον κόσμο τα ήθη και τα έθιμα, τις μεγάλες αξίες και τα υψηλά ιδανικά των προγόνων μας, με την ελπίδα για κάθε θετική συνέχεια της ζωής και της Ελληνικής φυλής μας.
Κάθε χωριό και μια κοινότητα, ένας πρόεδρος, ένα κοινοτικό συμβούλιο, πάντα μέσα σε πνεύμα συνεργασίας ομόφωνα αλλά και με διαφωνίες, πρόσφεραν τον καλύτερο εαυτό τους για ανάπτυξη και προκοπή του τρόπου τους.
Δημοτικό Σχολείο – Δάσκαλος – μαθητές:
Λέξεις μαγικές. Λέξεις γεμάτες χαμόγελα, φωνές, εκδρομές, παιχνίδια. Λέξεις γεμάτες ζωή και ελπίδα για το μέλλον.
Το καμάρι του χωριού στο κέντρο κάθε Ελληνικού χωριού, γιατί ‘’ η παιδεία είναι χρήσιμη στους ανθρώπους, όσο και ο ήλιος’’ κατά τον Πλάτωνα.
Ενορία – Εκκλησία – Παππάς.
Λέξεις μοναδικές, Ελληνικές. Λέξεις γεμάτες αγάπη, πόνο, παρηγοριά και ελπίδα. Η μικρή κυψέλη, γεμάτη θεό και προσφορά, το καταφύγιο και το στήριγμα όλων μας.
Θείες ακολουθίες, βαπτίσεις, γάμοι, κηδείες. Η αρχή και το τέλος για κάθε ανθρώπινη ζωή.
‘’Η μόνη ελπίδα των απελπισμένων και των πονεμένων η βοήθεια’’.
Ενορία – σχολείο – κοινότητα.
Το Α και το Ω του Ελληνικού χωριού. Οι πυλώνες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Φέρνουν στην μνήμη μας, στιγμές ανεπανάληπτες στιγμές γεμάτες νοσταλγία και υπερηφάνεια γι’ αυτή τη φυλή, που συνεχώς πολεμείται, για αφελληνισμό και αποχριστιανισμό, από τους αιώνιους εχθρούς μας.
Σχήμα οξύμωρο, αλλά είναι πραγματικότητα. Άντεξαν χρόνια δύσκολα και σκληρά για να χαθούν σε μέρες ειρήνης και ευδαιμονίας. Κρίμα!!!
Επιβιώνεις και νικάς εν καιρώ πολέμου και ηττάσαι και χαροπαλεύεις εν καιρώ ειρήνης. Έτσι, αυτή η πορεία ζωής του Ελληνικού χωριού, που τις τελευταίες 10 ετίες κονταροχτυπήθηκε απ’ όλους, έφερε τον περίφημο ‘’Καποδίστρια’’ και έκλεισε τις κοινότητες. Ακολούθησε ο ‘’Καλλικράτης’’ για να σβήσει και τα τελευταία εναπομείναντα χαμόγελα με το κλείσιμο των σχολείων στα χωριά μας.
Και τώρα όλοι βουβοί περιμένουμε , την Τρίτη εκτέλεση της Ελληνικής υπαίθρου, στο όνομα της Τρόικας, να ολοκληρώσει το κλείσιμο και των ενοριών μας.
Η νέα τάξη πραγμάτων, η παγκοσμιοποίηση, που θέλει να αφανίσει κάθε ελληνικό στοιχείο, επισφραγίζοντας δυστυχώς την ξενόφερτη ρήση ‘’εξαθλίωσε τους Έλληνες, κτυπώντας τους στην πίστη τους και στα ιδανικά τους για να τους έχουμε στο χέρι’’.
Γι’ αυτό θεωρούμε την παρούσα πρωτοβουλία και ενέργεια, τόσο του εκκλησιαστικού συμβουλίου και του τοπικού συμβουλίου της Κάτω Χρυσοβίτσας, όσο και της Δημοτικής αρχής, για την παραχώρηση του εδώ παραδοσιακού σχολείου σε Πνευματικό Κέντρο Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Κ. Χρυσοβίτσας, σωτήρια και ελπιδοφόρα.
Η Αγία μας Εκκλησία, η ενορία, η οποία διατήρησε για αιώνες κάθε εθνική κληρονομιά καλείται και πάλι για άλλη μια φορά να γίνει το στήριγμα και ο οδηγός για ένα καλύτερο Πνευματικό και ανθρώπινο κόσμο.
Είναι η μόνη ελπίδα για να θυμίζει σ’ όλους μας μνήμες και ιστορίες από τα παλιά.
Η σύνδεση του χθές με το σήμερα πάντα οδηγεί σίγουρα και σταθερά σ’ ένα καλύτερο αύριο. Ας μη ρωτάμε τι μπορεί να κάνουν οι άλλοι για μας, αλλά τι μπορούμε εμείς να κάνουμε για το καλό όλων μας.
Αυτό το γνωρίσαμε στο χαμόγελο και την καλή διάθεση για προσφορά και δημιουργία αυτές τις μέρες τόσο στο πρόσωπο του Ιερέα π. Βασιλείου Λάμπου εφημέριου του χωριού, ο οποίος πραγματικά έχει μετατρέψει την μικρή αυτή ενορία σε μια παραγωγική κυψέλη με έργο και όχι λόγια, όσο και τον Πρόεδρο του Δημοτικού Διαμερίσματος Κ. Χρυσοβίτσας κ. Γιάννη Ραμαντάνη, καθώς και όλων των κατοίκων και κυρίως των γυναικών. Όλοι αυτοί συνέβαλαν με χαρά για εργασία και προσφορά, σ’ αυτή την αλλαγή, για ένα νέο ξεκίνημα, γι’ αυτό θέλουν απ’ όλους μας την αγάπη μας, αλλά και την στήριξή μας.
Τελειώνοντας αυτή μου την επιγραμματική αναφορά στο χθες και το σήμερα θα ήθελα για να διαλύσω κάθε απορία και σκέψη για ερώτηση, ποια είναι η δική μου θέση και παρουσία εδώ, ομολογώ, ότι ύστερα από μια 15 ετία ως δάσκαλος και μια 25 ετία ως Ιεροψάλτης στην Κ. Χρυσοβίτσα, αισθάνομαι την υποχρέωση, από την οποία αντλώ το δικαίωμα να σκέφτομαι και να ενεργώ, όσο αυτό μου είναι δυνατό και ως κάτοικος της Κ. Χρυσοβίτσας.
Αυτός είναι ο λόγος αυτής της αναφοράς μου, με την ευχή, όπως η μετατροπή του παρόντος Δημοτικού Σχολείου σε Πνευματικό Κέντρο, το πρώτο που πήρε άμεσα απόφαση για ενεργό δράση στην περιοχή μας, να φέρει το καινούριο μήνυμα ελπίδας μέσα στη σύγχρονη Βαβυλώνα που ζούμε.
Οι καιροί το απαιτούν. Δεν περισσεύει κανείς, η κρίση αξιών, ηθικών και πνευματικών που ζούμε και που οφείλεται στην έλλειψη σωστής παιδείας και ενημέρωσης, αλλά και στην απώλεια της μεγάλης μας περιουσίας, που είναι η μνήμη, εύχομαι να βρει εδώ κατοικία, για κάθε νέο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο ξεκίνημα.
Ένα χρόνο μετά: Η σημερινή κρίση και Το έργο Πνευματικού Κέντρου – Φεβρουάριος 2013
‘’Ου γάρ εισί δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών’’ (Ματθ. ιη΄ 20)
Με την χάρη του Θεού και την ευλογία του πολιούχου μας Αγίου Νικολάου την οποία επικαλούμαστε πάντα, καθώς και την συμπαράσταση όλων εσάς, οι οποίοι αγκαλιάσατε με την καρδιά σας αυτή την πρωτοβουλία μας για δημιουργία Πνευματικού Κέντρου Κάτω Χρυσοβίτσας, ‘’Άγιος Νικόλαος’’, ανταποκρινόμενοι σε κάθε κάλεσμα μας, εδώ και ένα χρόνο λειτουργίας του, δεν είμαστε μόνο δύο ή τρεις αλλά πολλοί, όλο σχεδόν το χωριό.
Αυτό όπως βλέπετε είναι μια πραγματικότητα που μας γεμίζει χαρά και ευχαρίστηση, αλλά και ελπίδα για ότι καλύτερο μπορούμε για την συνέχεια, γι’ αυτό σας ευχαριστούμε όλους θερμά.
Επανέρχεται στη ζωή μας, όπως είναι γνωστό, ο χρυσός κανόνας της πορείας του ανθρώπου, ότι οποίος θέλει να δώσει νόημα στη ζωή του, πρέπει να ριχτεί στη μάχη μόνος του δημιουργώντας, νουθετώντας, πολεμώντας και προσφέροντας.
Δεν χρειάζεται πλέον να ρωτάμε τι κάνουν οι άλλοι για μας, αλλά τι κάνουμε εμείς για τον τόπο μας, για το χωριό μας, για τους συνανθρώπους μας.
Αντί να αγωνιάμε για το τι θα μας βρει, ας αγωνιζόμαστε, σήμερα για ένα καλύτερο αύριο.
Εξ’ άλλου η επένδυση, η κάθε μορφή επένδυσης στην ορθοπραξία και τον πολιτισμό, είναι μια από τις σπάνιες μορφές περιουσίας που αποφέρει, σημαντικές αποδόσεις και χαρακτηρίζει το πνευματικό και το πολιτιστικό επίπεδο κάθε ανθρώπου και κάθε χωριού ή μικρής κοινωνίας.
Όλοι δυστυχώς είμαστε μάρτυρες της εποχής που ζούμε. Μιας εποχής γενικής απογοήτευσης, σύγχυσης και φθοράς όλων των εννοιών και αξίων, που άλλοτε μας χαρακτήριζαν ως ανθρώπους, ως Έλληνες και ως Ορθόδοξους Χριστιανούς.
‘’ Ό,τι μπορούμε να πάει στραβά, πήγε’’ κατά τον θεμελιώδη νόμο του Μέρφυ.
Η διαφθορά, η αδιαφάνεια, η διαπλοκή, τα αδιέξοδα, η αναποτελεσματικότητα και η παρακμή είναι τα στοιχεία της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας.
Έτσι χωρίς αμφιβολία οδηγηθήκαμε σ’ ένα κόσμο απατηλό, όπου επικρατούσε το ατομικό συμφέρον και η ιδιοτέλεια. Σ’ έναν κόσμο πεζό, με υποκρισία και ανευθυνότητα, γεμάτο από ανειλικρίνεια και ασυνέπεια.
Σ’ έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ιδανικών, που οι θεσμοί, οι ιδέες και οι αξίες, αμφισβητούνται και επικρίνονται.
Η Κατάλυση του γνήσιου παραδοσιακού τρίπτυχου, Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια μας οδήγησε σ’ αυτόν τον κόσμο, ο οποίος συνθλίβεται μεταξύ της μοιρολατρείας, της σαρκωλατρείας και της χρηματολατρείας.
Αποκομμένοι από τις ρίζες μας ζούσαμε και ζούμε σε μια εποχή σοβαρής κρίσης, σε ‘’ καιρούς ου μενετούς ‘’, λόγω της βαθειάς διάθρωσης των ηθικών, πνευματικών και παραδοσιακών αξιών μας.
Όλοι μας τρέχαμε και τρέχουμε να μιμηθούμε τους άλλους και κοντεύουμε να χάσουμε τον εαυτό μας την ανθρωπιά μας και την Ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας.
Έτσι αβίαστα φτάσαμε στη σημερινή νέα αιχμαλωσία, Πνευματική και οικονομική.
Δρομολογημένη ύπουλα και σταθερά αυτή η πορεία της ζωής των Ελλήνων, κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Η κατοχή, η φτώχεια, η μετανάστευση, η εγκατάλειψη της υπαίθρου, η βιομηχανική επανάσταση με την βιομηχανοποίηση όλων μας και η γενική διάλυση των θεσμών και αξιών, έφερε το σημερινό αδιέξοδο.
Μας έκαναν να πιστεύουμε σε μεγάλα όνειρα ενώ παράλληλα και πονηρά ροκάνιζαν και συνέχιζαν να ροκανίζουν τις εθνικές μας ρίζες.
Δεκαετίες τώρα, η ηθική σήψη, μαστίζει την χώρα μας, γκρεμίζοντας κάθε όνειρο, για κάτι καλύτερο. Η κρίση και η αναξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος, η αδιαφάνεια, η διαφθορά και η διαπλοκή στην εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων κάνουν τον κάθε άνθρωπο αυτής της χώρας, να ασφυκτιά και να ζει μόνος του.
Μόνος του ο άνθρωπος της πόλης που ζει ανάμεσα σε χιλιάδες και εκατομμύρια συνανθρώπων του.
Μόνος του, σχεδόν και ο άνθρωπος της υπαίθρου, ο άνθρωπος του χωριού, που ήταν πάντα μια ανοιχτή καρδιά.
Μόνος του και αποδυναμωμένος, χωρίς ελπίδα, χωρίς φωνή και προοπτική. Χωρίς όνειρα.
Του λόγου το αληθές, να το Σχέδιο του νόμου «Καλλικράτη» που έσβησε και τα τελευταία χαμόγελα του αύριο, κλείνοντας τα Δημοτικά μας Σχολεία και τον νόμο «Καποδίστρια» που ολοκλήρωσε τη θηλιά και την μοναξιά, βάζοντας κλειδί σε κάθε Κοινότητα και συνεχίζουν το έργο τους με την Τρόικα που θέλει να σφραγίσει και την ενορία της υπαίθρου κυρίως.
Δεν μας το συγχώρησαν οι κάθε λογής ‘’φίλοι μας’’. Συνεπείς στο έργο τους.
Άνοιξη του 1943, εδαφική Γερμανική και ευρωπαϊκή Κατοχή για τη χώρα μας.
Άνοιξη του 2013, οικονομική Γερμανική και ευρωπαϊκή κατοχή για τη χώρα μας και πάλι.
Το ίδιο έργο με άλλα πρόσωπα και άλλη ονομασία.
Ο ίδιος όμως βαθύς στόχος, που έχει μακρύτερα τις ρίζες του, από την σύσταση του Νέου Ελληνικού κράτους:
Η εξαθλίωση των Ελλήνων και το κτύπημα στο κεντρικό κύτταρο σύστασή του. Δηλαδή στην Ελληνορθόδοξη ζωή και Παράδοση, που μας έκανε, και μας κάνει να διαφέρουμε, και δεν μας το συγχωρούνε αυτό.
Γι’ αυτό πέρα από την κραυγή αγωνίας που μας κατέχει όλους, πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε, ότι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει σ’ αυτή την κοινωνία, έστω και τώρα, και αυτός είναι ο εαυτός μας, ο οποίος από αδιάφορος θεατής και κριτής να γίνεις ενεργός και οραματιστής για το αύριο. Το ‘’εγώ του καθενός να γίνει το εμείς’’ και ο ‘’ ωχαδελφισμός’’ του καθενός, να πάψει, να έχει θέση στη ζωή μας.
Μέσα, λοιπόν σ’ αυτό το κλίμα προβληματισμού και αβεβαιότητας, αρπάξαμε την ευκαιρία για την σύσταση του Πνευματικού Κέντρου Κ. Χρυσοβίτσας ‘’ Άγιος Νικόλαος’’ και την μετατροπή του παρόντος Δημοτικού Σχολείου σε αίθουσα θρησκευτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Έστω μια μικρή αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι. Μια ελπίδα πνευματικής φωνής και ανθρώπινης σχέσης και συμμετοχής για το καλό όλων.
Και να! Σήμερα ύστερα από ένα χρόνο δημιουργίας του, με τη δική σας δύναμη, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας υπενθυμίσουμε τις απλές αλλά ουσιαστικές και δημιουργικές εκδηλώσεις και παρεμβάσεις, όχι για να σας κουράσουμε, αλλά για να προτρέψουμε και άλλους προς αυτή την κατεύθυνση, που έχει σκοπό την βελτίωση των πνευματικών ανθρώπινων σχέσεων όπως επίσης και την οικονομική ενίσχυση, όπου αυτό είναι δυνατό.
Διαμόρφωση και συντήρηση του συγκεκριμένου εδώ Δημοτικού Σχολείου σε αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου.
Αγιασμός, εγκαίνια αυτού και η πρώτη ομιλία για την ‘’θέση και τον ρόλο της γυναίκας σήμερα ‘’ κατά την παγκόσμια ημέρα της εορτής της, από την καθηγήτρια Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κα Μαρία Ράπτη, καθώς και απονομή τιμητικής πλακέτας προς αυτήν για το πέρασμά της, ως δασκάλα, απ’ αυτό το σχολείο αλλά και για την πνευματική της προσφορά εκτός περιοχής μας.
Στην εκδήλωση αυτή συμμετείχε και η χορωδία γυναικών Θέρμου με ύμνους και τραγούδια.
Παρουσίαση ανάλογων προβολών θρησκευτικού και Ιστορικού περιεχομένου από τους Άγιους Τόπους, Μεγάλης Εβδομάδας και 28ης Οκτωβρίου, από τον π. Θεόκλητο Ράπτη, με επίκαιρες ομιλίες και σχόλια.
Ιερά αγρυπνία κατά την απόδοση της εορτής του Πάσχα, καθώς και εορταστική εκδήλωση για τις Άγιες ημέρες του Δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων με επίκαιρη και μεστή περιεχομένου ομιλία, από τον Συνταξιούχο Δάσκαλο του χωριού κ. Σωτήρη Κοτρώτσο καθώς και πάλι συμμετοχής της μικτής χορωδίας Παιδικής και γυναικών Θέρμου, με ύμνους και τραγούδια.
Πνευματικά ανταμώματα με εδέσματα, προσφορά των γυναικών του χωριού, κατά την γιορτή του Αγίου Νικολάου, της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και μετά την Ιερά Αγρυπνία που προαναφέραμε.
Δύο επιτυχείς συνεστιάσεις στο ξενοδοχείο ‘’ΑΠΟΛΛΩΝ‘’ Θέρμου, για διασκέδαση αλλά και ενίσχυση των οικονομικών μας.
Κοπή βασιλόπιτας εδώ στο χωριό, αλλά και μετάβαση αντιπροσωπίας του χωριού 20 περίπου ατόμων, στην Αθήνα για συμμετοχή στην εκεί εκδήλωση του συλλόγου ετεροδημοτών για την κοπή της Βασιλόπιτας.
Για πρώτη φορά Αγιασμός των υδάτων κατά την εορτή των Θεοφανείων στο Εύηνο ποταμό, στη θέση Βαλτσόρεμα, με την συμμετοχή των ενοριών Διασελακίου και Αχλαδοκάστρου με σκοπό την ευρύτερη συμμετοχή για συνεργασία.
Η ιδέα του προέδρου του χωριού κου Γιάννη Ραμαντάνη για την ‘’γιορτή προβατίνας’’, αγκαλιάστηκε άμεσα και ενεργά και έτυχε μεγάλης επιτυχίας για πρώτη φορά με την συμμετοχή όλων για διασκέδαση, προβολή του χωριού και οικονομικής στήριξης και η οποία φιλοδοξούμε να γίνει θεσμός για το καλό όλων, αλλά και την ανάδειξη και προβολή της Κ. Χρυσοβίτσας και της ευρύτερης περιοχής μας.
Σκέψεις, απόψεις και οικονομική συμβολή στις εργασίες αναπαλαίωσης και συντήρησης του Ι. Ναού Αγίου Νικολάου, ο οποίος μετατρέπεται σε ένα κόσμημα για το χωριό, καθώς και των εργασιών συντήρησης και διαμόρφωσης του ξεχασμένου Δημοτικού Σχολείου, του οικισμού Διασέλου, σε χώρο πολλαπλών εκδηλώσεων, όπου στις 16 Μαρτίου 2013 θα έχουμε τον αγιασμό και τα εγκαίνια αυτού, καθώς κα τιμητική βράβευση όλων των εκπαιδευτικών Δασκάλων της Κ. Χρυσοβίτσας, ως ελάχιστη προσφορά για την συμβουλή τους στα γράμματα εντός και εκτός χωριού.
Στην εκδήλωση αυτή θα παρευρεθεί και πολυπληθής αντιπροσωπία του συλλόγου ετεροδημοτών Αθήνας και για την οποία σας προσκαλούμε από τώρα να παρευρεθείτε.
Αναφέραμε όλες αυτές τις σκέψεις και εκδηλώσεις όχι για να σας κουράσουμε, ούτε να ευλογήσουμε τα γένια κανενός αλλά, για να τονίσουμε για άλλη μια φορά πως σε «καιρούς χαλεπούς», και πάλι ο κεντρικός πυρήνας της Αγίας μας εκκλησίας, που είναι η Ενορία, μπορεί και πρέπει να γίνει η μεγάλη ελπίδα για κάτι διαφορετικό, για κάτι καινούριο και ελπιδοφόρο, για το καλό όλων μας.
Εξ’ άλλου ας μην λησμονούμε ότι πάντοτε η Αγία μας Εκκλησία, δια της Ενορίας, παρέμεινε η μεγάλη «τροφός και φρουρός» του γένους μας και μάλιστα στις δύσκολες στιγμές. Κατάσταση την οποία βιώνουμε και σήμερα.
Γι’ αυτό ας συνεχίσουμε όλοι μαζί αυτή την προσπάθεια που ξεκινήσαμε. Δεν περισσεύει κανείς.
Πολλές είναι η εκδηλώσεις και τα έργα που μας περιμένουν.
Χρειάζεται η βοήθεια και στήριξη απ’ όλους μας.
Εμείς απλώς δηλώνουμε ότι, έστω και τα λίγα, οικονομικά μας, είτε από το υστέρημά μας, είτε από το περίσσευμα – όπου υπάρχει – του καθ’ ενός μας, γίνονται πολλά. Γίνονται εκδηλώσεις, γίνονται έργα, όταν υπάρχει η νοικοκυροσύνη η αγάπη και η καλή διάθεση για προσφορά και δημιουργία, για το καλό όλων μας αλλά και του τόπου μας. Και αυτό το αποδείξαμε μέχρι τώρα.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτών των εκδηλώσεων είναι και η αποψινή ομιλία, από τον σεβασμό και αγαπητό καθηγούμενο της Ι. Μ. Μυρτίας π. Ιωσήφ Ζωγράφο, ο οποίος θα αναφερθεί στη νέα θρησκευτική περίοδο που ανοίγει από σήμερα η Αγία μας εκκλησία, την περίοδο του Τριωδίου.
Τον ευχαριστούμε πολύ που είναι κοντά μας απόψε και τον παρακαλούμε να λάβει τον λόγο.
Σας ευχαριστούμε όλους, για την παρουσία σας και την στήριξή σας.
Αθανάσιος Ζέρης
Δάσκαλος
