Πώς είναι δυνατόν όμως ένας καταδικασμένος σε 401 χρόνια κάθειρξης, που κατά συγχώνευση έγιναν 220 και τα οποία τελικά σε έτη πραγματικής έκτισης αντιστοιχούν σε 20 να αποφυλακίζεται;
Και όμως νομικά γίνεται… παρότι μπορεί να αντιβαίνει ευθέως προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Σύμφωνα με νομικούς κύκλους, ο Σειραγάκης καταδικάστηκε το 2011 για τα ειδεχθή εγκλήματά του κατά των ανηλίκων και έπειτα από 9 χρόνια στη φυλακή το αρμόδιο Συμβούλιο Γρεβενών τον αποφυλάκισε με όρους το 2020.
Και αυτό, διότι με βάση τον Ποινικό Κώδικα που ίσχυε κατά τον χρόνο τέλεσης των πράξεων ο καταδικασθείς εκτίοντας πραγματικά μόλις το 1/3 της επιβληθείσης ποινής του, δηλαδή περίπου 7 χρόνια, θεμελίωνε δικαίωμα για χορήγηση υφ’ όρον απόλυσης.
Βάσει αυτού, ο Σειραγάκης αποφυλακίστηκε το 2020, αλλά λίγες ημέρες αργότερα συνελήφθη για παραβίαση των όρων της αποφυλάκισής του σε σχέση με τον τόπο διαμονής και οδηγήθηκε ξανά στις φυλακές με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Δυτικής Μακεδονίας.
Ο Σειραγάκης εντός των φυλακών είχε πάντως άψογη συμπεριφορά, παρακολουθούσε μαθήματα στα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας καθώς και ψυχολόγο, εργαζόταν και συμμετείχε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες.
Συνεπώς, όπως εξηγούν νομικοί, ήταν δυσχερής η θέση του Συμβουλίου να αιτιολογήσει τυχόν εκ νέου απόρριψη της αίτησης υφ’ ορον απόλυσης του Σειραγάκης.
Νομικά, σύμφωνα με έγκυρες εισαγγελικές πηγές, ήταν μονόδρομος να αποφυλακιστεί ο συγκεκριμένος κατάδικος.
Οτιδήποτε άλλο θα ήταν υπέρβαση των σχετικών διατάξεων.
Το τραγικό είναι πως ο Σειραγάκης ασέλγησε κατ’ εξακολούθηση σε 36 παιδιά και κατέστρεψε 36 οικογένειες όμως στην ουσία τιμωρήθηκε σαν να ασέλγησε σε 2 παιδιά.
Κι αυτό διότι, από τα 401 χρόνια κάθειρξης, εκτιτέα είναι μόνο τα 20 και η αποφυλάκιση με όρους (με βάση τον ευμενέστερο νόμο του Ποινικού Κώδικα που ίσχυε τότε) μετά τη συμπλήρωση μόλις 7 ετών…
Δηλαδή, το ίδιο ακριβώς θα συνέβαινε και αν καταδικαζόταν για ασέλγειες σε βάρος δύο ανηλίκων με συνολική κάθειρξη 20 ετών.
Εδώ, ίσως, όπως σημείωναν χαρακτηριστικά οι ίδιες πηγές, θα έπρεπε ο νομοθέτης να προβλέψει πως σε περιπτώσεις πολυετών ονομαστικών πρόσκαιρων καθείρξεων που υπερβαίνουν κατά πολύ το ανώτατο όριο κάθειρξης των 20 ετών (όπως εν προκειμένω, 401 έτη κάθειρξης) ειδικά σε ειδεχθή εγκλήματα, να μην προβλέπεται χρήση των ευμενών διατάξεων της υφ’ ορον απόλυσης αλλά ο κατάδικος να εκτίει πραγματικά ένα συντριπτικό ποσοστό ή ακόμα και το σύνολο της ποινής του (εν προκειμένω τα 20 έτη).
Πηγή: cnn.gr
